“Zou u uw kind naar een concentratieschool laten gaan?” Die vraag werd me gesteld door de coördinatrice van De Tovertuin in Diest. De ‘zwarte school’ – zoals De Tovertuin door bijna alle media genoemd werd – moet sluiten omdat het leerlingenaantal te laag werd om nog goed onderwijs te kunnen garanderen.

Allereerst die terminologie. Concentratieschool. Ik hou niet van die term. Het doet me denken aan concentratiekamp en dat zint me allerminst. ‘Zwarte’ en ‘witte’ school vind ik zo mogelijk nog erger. Huidskleur is geen indicator voor nationaliteit, maar het lijkt alsof iedereen dat de laatste tijd even vergeet.

Als jonge twintiger zijn kinderen voor mij nog toekomstmuziek. Eigenlijk vind ik het hallucinant om na te moeten denken over waar mijn kinderen later naar school moeten gaan. Toch heb ik de denkoefening even gemaakt.

Gezonde mix

Ik wil niet dat mijn kind naar een school gaat met bijna allemaal autochtone kinderen. Dat is immers ook een zogenaamde concentratieschool, toch? Ik vraag me af hoe een kind in zo’n school op een positieve manier kennis kan maken met andere culturen en gewoontes.

In die optiek ben ik volledig mee met de vraag naar een ‘gezonde sociale mix’ op school. Maar wanneer is die sociale mix gezond? Hangt dat af van percentages? Wat zijn dan goede percentages en wat niet?Ik raak er alleen maar van in de war.

Bekijk ik het met een blanke blik? Misschien wel. Ik zou als ouder bezorgd zijn om taal omdat die zo belangrijk is in deze maatschappij. Kan een concentratieschool met minder dan tien procent autochtone kinderen garanderen dat mijn kind voldoende en juist Nederlands spreekt? Ik wil absoluut niet beweren dat alle allochtone kinderen slecht Nederlands spreken. Alleen zijn er scholen waar een zeer grote meerderheid van de kinderen de Nederlandse taal niet of slecht spreekt. De Tovertuin is er een voorbeeld van.

Keuze

Het probleem vandaag is dat de meeste ouders ervan uitgaan dat het overal zo is. Meer nog, een concentratieschool met weinig autochtone kindjes wordt automatisch beschouwd als slecht. En hoe weten ouders dat? Niet door zelf te gaan kijken. Ouders luisteren naar andere ouders en volgen blindelings de massa. Zo vallen sommige scholen uit de boot, omdat ze niet passen in het beeld van ‘de ideale school’.

Auteur Tom Naegels volgde de massa niet. Hij wilde niet langer kamperen voor een plekje op een populaire school en koos een concentratieschool in de buurt van zijn woonplaats. Hij is tevreden over zijn keuze en moedigt andere ouders aan om ook verder te kijken dan de populaire scholen.

Sommige ouders hebben immers geen keuze meer. De kinderen die nu nog in De Tovertuin op school zitten, moeten volgend jaar naar een andere school. Andere ouders namen hun keuze weg door zelf (een verkeerde?) keuze te maken. Daar wordt echter niet over gesproken. Jammer.

© 2011 – StampMedia/XIOS – Liesbeth Merckx