Mensen zijn vreemde wezens. Soms lijkt er een wereld van verschil, een regelrechte contradictie te bestaan tussen hoe mensen zijn in hun dagelijks leven, en in hun ideeën en principes over onze wereld.

Begin maar eens tegen je lieve buurvrouw, die altijd naar je lacht als ze je tegenkomt op straat, over de vluchtelingenproblematiek. Of tegen het vriendje van jouw collega over feminisme.

De glimlach verdwijnt op slag en er komt een waas over de ogen. Direct in de aanvalsmodus. Alsof alles wat volgt een persoonlijke aanval op hen en hun hele levensstijl gaat zijn. De meest absurde uitspraken en veralgemeningen volgen.

“De Turkse jongeren in mijn buurt zeggen dat ze hier de boel gaan overnemen en dat de Belgen dommeriken zijn” (het gesprek ging over Syrische vluchtelingen).

“Van mij mogen ze komen met zoveel als ze willen, als ik er maar geen last van heb en niet in mijn buurt. Ik moet daar niet van weten.”

“In die landen onderdrukken ze de vrouw.”

En dan uiteraard ook het volledig ontkennen van enige ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, die blik van “Zijn ze daar weer, met hun feministisch gezaag?”

En hoe erg het wel niet is, dat bij UN Women hoofdzakelijk vrouwen werken. Blijkbaar heel bedreigend.

Al die angst en onwetendheid. Ik word er soms zo door uit m’n lood geslagen dat ik helemaal niet weet hoe te reageren. Deze mensen profileren zich graag als de grote realisten en jij bent uiteraard het dromerig kneusje. Waarop ze vervolgens wel de meest irrationele onzin op tafel smijten.

Ik heb echt niet alle antwoorden of de grote waarheid in pacht en durf soms geen uitspraken doen omdat ze naar mijn gevoel niet genoeg onderbouwd zijn. Maar ik weet wel honderd procent zeker dat we ons niet mogen laten verdelen door angst en onwetendheid en dat we niet in de wij vs. zij val mogen lopen.

Wat is de oplossing? Braaf knikken en bedeesd lachen als iemand zegt dat ze alle vluchtelingen terug het water zouden moeten induwen? Nooit praten over wat er rondom ons gebeurt uit schrik voor een ruzie of confrontatie?

Nee. Integendeel, we zouden er veel meer over moeten praten en vooral altijd met veel respect voor elkaar (en iedereen).

En ook al voelt het soms als preaching to the choir, ook dat is heel belangrijk: weten dat je niet de enige bent die gelooft in peace and love; een klankbord vinden bij gelijkgestemden. Als je niet meer durft dromen en geloven in een betere wereld, dan ben je pas echt verloren.

Dus ja, ik geef toe: als ik dan toch zou moeten kiezen, loop ik veel liever op blote voeten tussen de hippie bomenknuffelaars dan tussen de mensen met houten knuppels en van haat verwrongen gezichten.

Een vegetarisch stoofpotje delen lijkt me toch net iets gezelliger.

boektip

Animal Farm van George Orwell en wel ja, elk wetenschappelijk boek over hoe WOII is begonnen.