In zijn nieuwe boek ‘State of the World 2012: Moving Toward Sustainable Prosperity’ schetst Robert Engelman negen manieren om de bevolkingsgroei een halt toe te roepen.
Engelman pleit voor een grondige herstructurering van het politieke en sociale beleid, met name het beleid ten aanzien van vrouwen. De universele toegang tot anticonceptie, voortgezet onderwijs voor alle vrouwen, en het wegwerken van gendervooroordelen die de kansen en groei van vrouwen beknotten zijn enkele van zijn strategieën.
Vrijheid om te kiezen
“Er is een duidelijk verband tussen de groeiende bevolking, armoede en de ongelijkheid van vrouwen. Als alle vrouwen de vrijheid zouden hebben om te kiezen wanneer ze kinderen willen, zou het bevolkingscijfer stabiliseren. De verwachte bevolkingstoename telt echter 75 miljoen tot 80 miljoen zielen per jaar”, zegt Engelman.
Deze astronomische stijging is verontrustend en de statistieken zijn somber. Volgens cijfers van de Wereldbank leven 1,2 miljard mensen van minder dan 1,25 dollar per dag, een op de zeven mensen lijdt elke dag honger en 60 procent van de hongerigen wereldwijd zijn vrouwen. Unicef schat dat 22.000 kinderen per dag sterven als rechtstreeks of onrechtstreeks gevolg van armoede.
Hoewel de Wereldbank op vooruitgang wijst sinds de jaren 1980, is die nog niet voldoende om de stijging van de bevolking en de problemen die daarmee gepaard gaan, tegen te gaan.
Hele opgave
Engelmans ideeën over universele anticonceptie en onderwijs zullen een hele opgave zijn maar zonder deze oplossingen, zo zegt hij, is verandering gewoon niet mogelijk.
We zullen wel rekening moeten houden met culturele en religieuze normen en waarden, zegt Engelman.
Zo leeft meer dan 75 procent van de armen van de eigen landbouw. Hoe meer handen een gezin dan telt, hoe beter. In landen als India, Pakistan en Bangladesh is het hebben van zonen een kwestie van trots en eer. In bepaalde gevallen is anticonceptie ook niet algemeen beschikbaar waardoor het moeilijk wordt voor vrouwen om aan gezinsplanning te doen.
Engelman wijst er ook op dat de ongelijkheid niet beperkt is tot de ontwikkelingslanden. Economische en sociale ongelijkheid bestaan overal, ook in de Verenigde Staten, waar vrouwen nog steeds maar 82,2 procent verdienen van wat mannen verdienen.
