Pascale Petterson - Pulpzusje
Nieuws, Vrouwendag, Internationale vrouwendag, Genderbewustzijn -

Vrouwendag: een doekje voor het bloeden?

In de publieke ruimte wordt er traditioneel al eens lacherig gedaan over de vrouwendag: gefrustreerde feministes die samen emmeren over lastige mannen. Toch valt er wel degelijk nog behoorlijk wat te emmeren en weinig te vieren.

zaterdag 8 maart 2014 09:48
Spread the love

Op 8 maart 1908 gingen in New York voor het eerst in de geschiedenis vrouwen (textielarbeidsters) aan het staken tegen de erbarmelijke omstandigheden waarin ze moesten werken. Drie jaar later riep de Duitse socialiste Clara Zetkin op om 8 maart uit te roepen tot internationale vrouwendag, een oproep waar niet overal gevolg aan werd gegeven. In 1917 brak een volgende vrouwenstaking uit op 8 maart en toen Russische textielarbeidsters in Sint-Petersburg hun arbeidsomstandigheden wilden aanklagen. 

Pas in 1921 riep het Internationale Vrouwensecretariaat van de Communistische of Derde Intermnationale 8 maart definitief uit tot Internationale Vrouwendag. Die van oorsprong socialistische voedingsbodem maakte de vrouwendag in heel wat regio’s verdacht. Het duurde nog tot 1978 dat de VN de internationale vrouwendag erkende.

Geweld tegen vrouwen: niet zo ver van ons bed

Dit jaar staat de internationale vrouwendag in het teken van geweld tegen vrouwen. Een thema waarvan al eens wordt beweerd dat het hier bij ons, in het gecivilizeerde westen, weinig relevant is.

Wereldwijd zijn miljoenen vrouwen op de vlucht voor oorlog en geweld. Het lot van Afghaanse vrouwen, vrouwenbesnijdenis en verkrachting als oorlogswapen roepen collectief afgrijzen op.

Hier bij ons lopen feministes zogenaamd al te “zeuren” wanneer er een viriele vent “ongevaarlijk” in hun billen knijpt.

Als Amnesty International een rapport presenteert waaruit blijkt dat 1 op 3 Belgische vrouwen ooit te maken krijgt met een vorm van seksueel geweld, dan wordt dat al snel afgedaan als ‘overdreven’. De onderzoekscijfers zijn evenwel duidelijk en laten weinig ruimte voor interpratie: 33 procent van de Europese vrouwen wordt vroeg of laat geconfronteerd met al dan niet seksueel geweld.

Wie de moed vindt om de lezersreacties onder dergelijke artikels te doorploegen, die stelt vast dat het bedroevend gesteld is met de vrouwvriendelijkheid van onze samenleving: “Ja, maar wat had ze aan?” over “Wie loopt daar nu ook ‘s avonds alleen rond?” tot “Tegenwoordig mag je zelfs niet meer verleiden of het noemt al geweld.” Het moge duidelijk zijn dat de problematiek niet door iedereen even ernstig wordt genomen.

Stereotypen als voedingsbodem voor geweld

Wat evenzeer ontmoedigt is de krappe ruimte voor een sereen debat ten gronde over de voedingsbodem voor geweld en grensoverschrijdend gedrag ten aanzien van vrouwen.

Aan de basis van ongelijkheid tussen de seksen liggen onder meer beelden en verwachtingspatronen over vrouwen en mannen. Maar wanneer het gaat over beeldvorming rond gender raken de gemoederen steevast verhit en haast men zich in het defensief.

Speelgoedfolders overstelpen ons met roze prinsessen en stoere ridders, met ministofzuigers voor kleine meisjes en heldenwapens voor kleine jongens. Videoclips tonen stoere venten en sexy vrouwen. Met de representatie van vrouwen in de media is het dermate erbarmelijk gesteld dat het gebrek gecompenseerd moet worden met een jaarlijkse wiedergutmachung in de vorm van een ‘week van de vrouw’ of een ‘vrouwenkrant’ door, voor en over vrouwen.

Opvoeding, ook seksuele, beperkt zich niet tot de schoolbanken. De films en televisieprogramma’s die we bekijken, de boeken die we lezen, de grapjes die we horen, de reclamebeelden die ons omringen, … allemaal geven ze al dan niet bewust mee wat er in – seksuele en andere – relaties van vrouwen en van mannen wordt verwacht. Dat soort stereotypering ligt deels aan de basis van ongelijkheid en houdt ze mee in stand. We vinden het logisch dat een kind dat wordt opgevoed met fysiek geweld, zich maar moeilijk zal kunnen losmaken van die geweldreflex. Waarom is het dan zo ondenkbaar dat stereotype denkwijzen en beeldvorming een aanzienlijke invloed hebben op hoe onze zonen omgaan met meisjes en vrouwen en hoe onze dochters zich opstellen ten aanzien van jongens en mannen?

Een kwestie van respect

Dat die hele vrouwendag maar onzin is, dat er ook geen mannendag bestaat, dat feministes zich niet zo moeten aanstellen, maar zich beter zouden bezighouden met ‘echte’ problemen zoals de oorlogsellende in Syrië, dat we toch nog mogen lachen… dat soort geraas gaat voorbij aan de essentie, namelijk dat vrouwen nog steeds niet gelijkwaardig worden behandeld. En dat een samenleving die zichzelf humanistisch en sociaal noemt daar niet ongehinderd mee wegkomt.

Als we het normaal vinden dat mensen gelijk behandeld worden ongeacht hun afkomst, huidskleur of fysieke kenmerken, dan zou het ook normaal en aanvaard moeten zijn dat mensen behandeld worden als individuen, ongeacht hun sekse. 

Je behandelt mensen niet evenwaardig door hen op prime time op te voeren als zeurende, maar godzijdank sensuele wezens. Je betoont hen geen respect door hen ongeneerd in de billen te laten knijpen of hen als hersenloze en halfnaakte opblaaspoppen te laten poseren met een cirkelzaag in de hand. Je maakt mannen niet wijs dat ze zich niet aan vrouwen mogen vergrijpen door die vrouwen te gebruiken als lokaas of om hen een auto of klopboor te verkopen.

Vrouwendag gaat niet alleen over quota of glazen plafonds, over gelijke lonen of objectivering, over geweld en verkrachting. Vrouwendag gaat over het respect dat ieder individu verdient in een samenleving die zich verlicht en beschaafd noemt. En dat is helaas nog steeds heel erg relevant.

take down
the paywall
steun ons nu!