seksuele vernedering door vrouwen als strategisch wapen in de war on terror
Opinie, Nieuws, Samenleving, Politiek, Afghanistan, Oorlog, Irak, Amerikaans leger, Seksueel misbruik, Vrouwenemancipatie, Abu Ghraib, Moreel verval, Vrouwbeeld, Seksuele vernedering, Ontmenselijking van de oorlog, Dossier seksisme -

Vrouwelijke VS-militairen massaal verkracht door hun collega’s. Seksuele vernedering als oorlogswapen

Minister van Defensie Leon Panetta heeft onlangs toegegeven dat een groot aantal verkrachtingen lijken plaats te vinden in het Amerikaanse leger. Hij verklaarde dat het gaat om een 'onaanvaardbaar' aantal van 19.000 per jaar. Strategische seksuele vernedering van gedetineerden door vrouwelijke militairen is een nieuw oorlogswapen, maar het heeft ons vrouwbeeld definitief gewijzigd.

donderdag 15 maart 2012 19:30
Spread the love

Verkrachtingen in het Amerikaanse leger

Twee vrouwelijke VS-militairen spanden een rechtszaak in tegen hun officieren wegens verkrachting. Dat is op zichzelf niet echt spectaculair nieuws, maar het artikel bevat wel de volgende verbijsterende informatie: “Het ministerie van Defensie heeft onlangs toegegeven dat een groot aantal verkrachtingen lijken plaats te vinden binnen het leger. Minister van Defensie Leon Panetta verklaarde dat het gaat om een ‘onaanvaardbaar’ aantal van 19.000 per jaar.”

In de rechtszaak beweerden de twee voormalige vrouwelijke mariniers dat het Amerikaanse leger een cultuur van verkrachting van vrouwelijke militairen tolereert.

Ariana Klay, die in Irak diende, verklaarde: “Een hogere officier en zijn civiele vriend kwamen ongevraagd naar mijn barak op een zaterdagochtend, en beiden bedreigden me met de dood en verkrachtten me. En zijn reden om dat te doen, zei hij, was dat ik hem had vernederd in de ogen van zijn Junior Marines en hij wilde me terug vernederen.”

Elle Helmer, een voormalig openbare informatieofficier, zei dat ze was verkracht door haar compagniecommandant in zijn kantoor in 2006. De vermeende aanvaller van Klay werd door de krijgsraad vrijgesproken van verkrachting. Helmer zei dat haar klacht van tafel werd geveegd.

Op een totaal van 203.375 vrouwelijke militairen (cijfers van september 2009) worden er jaarlijks dus 19.000 vrouwen verkracht. Waarom gaan die vrouwen toch naar het leger, vraag ik me dan af.

Tijd om even te reflecteren

In feite ben ik behoorlijk verward en niet alleen vanwege de berichten over verkrachtingen van vrouwelijke soldaten, of de straffeloosheid waarmee dit allemaal kan gebeuren. Ik heb erger gezien de voorbije jaren. Zwaar gefolterde lichamen, onthoofde kinderen, het was dagelijkse kost. Iedereen zou die beelden moeten zien en dan een evaluatie maken of hij al dan niet nieuwe oorlogen wil steunen. Bovendien is straffeloosheid de norm in de oorlogen in Irak en Afghanistan. Maar wat wil je: dit is het echte gezicht van de oorlog. Ontmenselijking van de mens.

Abu Graib revisited

Wat ik nog steeds jammer blijf vinden, is dat niemand ons echt heeft geconfronteerd met het voor de hand liggende feit dat we in het centrum van de beelden van de martelingen van Iraakse gevangenen in Abu Graib jonge vrouwen in uniform zien. Het beeld van een giechelende vrouwelijke soldaat die wijst naar de geslachtsdelen van naakte gevangenen met kap was zonder twijfel een nieuwigheid.

Of een vrouwelijke soldaat die met latex handschoenen een Iraakse gevangene anaal penetreert. Of ook nog een jonge vrouwelijke soldaat die een naakte Iraakse gevangene aan een leiband houdt. Of een vrouw die toekijkt als Iraakse gevangenen gedwongen worden om elkaar te sodomiseren. Enzovoort.

In onze westerse oorlogen bekleedden vrouwen in uniform altijd de meest waardevolle positie. Ze verzorgden de vechtende mannen met zorg, liefde, genade en rust. In hun witte verpleegkundige uniformen werden ze vaak omschreven als een voorbeeld van geestelijk gezonde wezens en menselijkheid te midden van een mannelijke gehaktmolen.

‘War on terror’ heeft vrouwbeeld definitief gewijzigd

Nu niet meer, sinds in Abu Graib Lynndie England en haar collega Sabrina Harman tot engelen des doods gedegradeerd zijn. Vrouwen in het Amerikaanse leger hebben een nieuwe rol gekregen in de ‘war on terror’. Ze confronteren de ‘vijanden van Amerika’ met seksuele vernedering. Ze brachten ons het ultieme pornografische beeld van de oorlog. Abu Graib heeft ons vrouwbeeld definitief veranderd.

Laten we eerlijk zijn, soldaat England was niet de uitvinder van het begrip seksueel misbruik. Al sedert de oorsprong der tijden viert een zegevierend leger haar triomfantelijk moment door het verkrachten van de verslagen natie. Meestal waren het vrouwen die als eersten de prijs betaalden. We kennen allemaal de verhalen over de nazipelotons die Sovjetvrouwen bruut verkrachtten op weg naar Stalingrad.

Sovjetsoldaten waren niet anders bij hun aankomst op Duitse bodem. Amerikaanse GI’s deden het in Vietnam, enzovoort. Blijkbaar is oorlog een geile gebeurtenis. De confrontatie met dood en bloed leidt tot extreem en primair gedrag. En oorlog zou naar het schijnt een aantal erotische connotaties hebben.

Strategische seksuele vernedering door vrouwelijke militairen

Maar toch, ‘strategische seksuele vernedering’ was heel nieuw voor ons allemaal. Bovendien leek het om een ‘goed georkestreerde’ nieuwe Amerikaanse doctrine te gaan. De Amerikanen hebben altijd bewezen innovatief te zijn bij de invoering van destructieve strategieën en wapens. Als ze iets doen, doen ze het groots. Maar het is moeilijk om te begrijpen waarom ze seksuele vernedering gebruiken als ze de bevolking voor hun ‘democratisch’ project willen winnen.

Het verhaal van de 20ste eeuwse oorlogen geeft ons geen historische achtergrond over tactische seksuele vernedering. Ik kan me niet herinneren foto’s gezien te hebben van naakte Sovjetsoldaten die seksueel misbruikt waren, noch door sporadische vrouwelijke SS-officieren, noch door mannelijke panzerpelotons.

Evenmin kan ik mij herinneren enige vorm van dergelijk misbruik gezien te hebben door geallieerde soldaten. Het is waar, joden werden ontdaan van hun kleren voor ze in de gaskamers werden gedreven, maar die scènes hadden niets seksueels, erotisch of pornografisch. Ze lieten enkel een afschuwwekkend beeld op ons netvlies achter.

Metamorfose van de vrouw

Het lijdt geen twijfel dat de beelden van Abu Graib een totale openbaring waren, en toch wees niemand erop dat we misschien wel geconfronteerd werden met een ongekende, nieuwe ontwikkeling. Niemand wees erop dat het vrouwelijke soldaten waren in het middelpunt van die seksuele vernederingen. Niemand durfde te zeggen dat het begrip vrouwelijkheid een serieuze metamorfose had ondergaan. We worden geconfronteerd met een nieuwe verwoestende vrouwelijke rol en toch was er bijna niemand om daar serieus over te reflecteren.

Het duurde lange tijd voor vrouwengroepen genoeg druk hadden uitgeoefend om de conservatieve generaals te overtuigen om hun jonge zusters te laten dienen in het leger. Die idiote generaals herhaalden altijd maar hetzelfde laconieke domme argument. Een vrouwelijke soldaat, plachten ze te zeggen, zou geconfronteerd worden met ernstige risico’s van seksueel misbruik als ze in vijandelijke handen zou vallen.

Maar in feite hadden ze het helemaal mis, het is zelfs heel erg de andere kant op gegaan. Het zijn de mannelijke krijgsgevangenen die – kaal en naakt – geconfronteerd werden met meedogenloze vernedering in handen van deze jonge enthousiaste gewapende dames die de vreugde van de macht blijkbaar best kunnen smaken.

En het zijn mannelijke soldaten van de eigen troepenmacht die hun vrouwelijke collega’s seksueel vernederen en verkrachten.

Moreel verval van de Amerikaanse samenleving

Waarom moest seksuele vernedering geïntroduceerd worden op het slagveld? En waarom worden vrouwen massaal verkracht door hun mannelijke collega’s?

1. Omdat de Amerikaanse samenleving door een zwaar proces van morele en intellectuele achteruitgang gaat. Seksuele vernedering van Iraakse gevangenen is slechts een symptoom.

2. Door de introductie en de aanwezigheid van vrouwelijke strijders in de vuurlinie werd het slagveld omgetoverd tot een theater van erotische overheersing.

Het eerste argument is vrij duidelijk. Amerika gaat met lichtsnelheid door een proces van morele en intellectuele achteruitgang. Het is duidelijk dat de oorlogen in Irak en Afghanistan meer dan één immoreel aspect hebben. Eigenlijk is het zelfs onmogelijk om één moreel aspect terug te vinden in die oorlogen. Bovendien worden de mensen geconfronteerd met een eindeloze stroom van pornografische beelden. Om te beginnen met realtimebeelden van massavernietigingswapens en de moord op onschuldige burgers, en om te eindigen met expliciete beelden van brutaal seksueel misbruik.

Het internet stroomt over van beelden van Iraakse vrouwen, verkracht door Amerikaanse GI’s. Veel van die beelden blijken vervalst te zijn. Ze werden commercieel gemaakt alleen maar om aan de eisen van de sekshongerige Amerikaanse markt te voldoen. De brute verkrachting van een verslagen natie wordt omgezet in porno op het internet. Dit is zonder twijfel een nieuwe vorm van collectieve masturbatie.

Amerika is een land vol contrasten: aan de ene kant is er een uiterst conservatieve samenleving die diep seksueel onderdrukt is, aan de andere kant heeft het land de grootste porno-industrie. Het werpt een blik op de realiteit van een acuut verslechterende samenleving, een explosief beeld van vluchtige seksuele overheersing.

Vrouwen in een mannenrol

Vrouwelijke soldaten zoals Lynndie England en anderen proberen een man te zijn, maar dan een versterkte versie van het oorspronkelijke prototype. Ik moet toegeven dat ik nog nooit een fotografisch beeld van een mannelijke soldaat gezien heb die een naakte vrouw met kap aan een leiband houdt en lachend naar haar clitoris wijst. Dan zouden we massale protesten meemaken van vrouwenbewegingen overal ter wereld.

En toch: er werden ook veel vrouwen in Abu Graib verkracht door mannelijke soldaten, zelfs met de hulp van vrouwelijke collega’s. Die foto’s hebben we echter nog niet te zien gekregen. Het tonen van dergelijke beelden zou ongetwijfeld hetzelfde effect hebben gehad als de verbranding van de Koran in Afghanistan.

Als men geen moeite heeft om mensen te doden, zoals we nu weer iedere week in Afghanistan zien gebeuren; als men al geen respect heeft voor een dood lichaam en de behoefte voelt om er op te urineren, waarom zou er dan überhaupt respect zijn voor een levend lichaam? En dus is alles veroorloofd.

Verkrachtingen en seksueel misbruik zijn legio. De ‘kick’ om een ander levend wezen te kunnen overheersen en te vernederen… (als men het om ‘praktische’ redenen niet kan doden). Mannelijke militairen doen het met hun vrouwelijke collega’s, vrouwelijke militairen doen het met hun mannelijke gevangenen.

Het is ‘fun’ om mensen neer te schieten

Luitenant-kolonel Daniel Davis, een gerespecteerd militair officier die onlangs terugkeerde uit Afghanistan, schreef in een vrijgegeven rapport over de actuele stand van zaken in Afghanistan het volgende: “senior ranking Amerikaanse militaire leiders hebben bij de communicatie met het Amerikaanse Congres en het Amerikaanse volk tot nu toe de waarheid op zo’n grote schaal vervormd met betrekking tot de omstandigheden in Afghanistan, dat de waarheid onherkenbaar is geworden.”

Generaal Mattis, vervanger voor generaal David Petraeus als opperbevelhebber van het Central Command (CENTCOM), en die eerder dienst deed als Joint Forces Command chief, sprak in 2005 over zijn ‘leuke’ ervaringen in Afghanistan op een forum in San Diego, en beschreef het als “a hell of a hoot”. Na gelach van soldaten in het publiek ging Mattis verder: “Het is leuk om sommige mensen neer te schieten.”

“Je gaat naar Afghanistan waar je mannen hebt die hun vrouw slaan omdat ze geen sluier draagt.” En hij voegde daaraan toe: “Guys like that ain’t got no manhood left anyway. So it’s a hell of a lot of fun to shoot them.”

De Russische ambtenaar die Cofer Black, directeur van Terrorismebestrijding van de CIA, waarschuwde dat de Amerikaanse plannen om binnen te dringen in Afghanistan dezelfde desastreuze gevolgen zouden hebben als wat er gebeurd was met de Russische bezetting, kreeg van Black het volgende antwoord: “We gaan om ze te doden. We gaan hun hoofden op stokken spiesen.” “We’re going to rock their world.”

Dit zijn niet enkele willekeurige rotte appels die spreken. Dit zijn leidinggevende figuren binnen de VS. Dit is dus hun visie op het Afghaanse volk. Dit is een voorbeeld van hun mentaliteit.

Doden om te doden

Op 11 maart 2012 rapporteerde de website van The New York Times dat die morgen een sergeant van het Amerikaanse leger in een landelijk deel in het zuiden van Afghanistan van huis tot huis ging en ten minste 16 burgers, waarvan 9 kinderen, methodisch en koelbloedig vermoordde.

Afghaanse getuigen vermeldden er bij dat een aantal Amerikaanse soldaten die betrokken waren bij de aanval, de slachtoffers met een deken bedekten en ze daarna in brand staken.

Dit zijn niet de acties van eenzame, gekke, pathologische mensen, dit is het Amerikaanse beleid. Incidenten als dit gebeuren wekelijks, zoals blijkt uit nieuwsverslagen.

Oproep tot grondig maatschappelijk debat

Wordt het niet eens tijd om een grondig maatschappelijk debat te voeren over waar we als mensheid naartoe willen? Oorlog corrumpeert de mens. Oorlog verlaagt de mens tot een wild dier dat moordt en verkracht. En vrouwen blijken een al even onmenselijk gedrag te vertonen als hun mannelijke collega’s. Het heeft dus niet echt iets met testosteron te maken, maar met de essentie van oorlog zelf.

Is het echt verantwoord om steun te blijven verlenen aan oorlogen die mede in onze naam worden gevoerd? Dit zijn basisvragen die we ons moeten durven stellen. Maar daarvoor moeten we alle feiten kennen, die ons nu meestal worden onthouden. We moeten de leugens weerleggen die ons worden ingelepeld door de wapenindustrie en onze politici om hun wapengekletter te verantwoorden. Oorlog doet de kassa rinkelen voor die 1 procent. Voor 99 procent van de mensheid is oorlog echter de diepste hel.

Dirk Adriaensens

Dirk Adriaensens is de coördinator van SOS Iraq en lid van het BRussells Tribunal. Tussen 1992 en 2003 leidde hij verschillende delegaties naar Irak om er de effecten van de sancties te observeren. Hij is ook coördinator van de Global Campaign Against the Assassination of Iraqi Academics.

take down
the paywall
steun ons nu!