Partijvoorzitters als De Wever en Bouchez verdedigen ‘het recht op idiote meningen’ (DS 4 en 5 januari). Dat is en blijft een moeilijke discussie. En ze wordt met de dag moeilijker. Omdat die ‘jonge intellectuelen’ die Jef Hoeyberghs verzochten om die lezing, dat niet doen om lol te trappen, maar bezig zijn met een campagne tegen feminisme en voor traditionele rolpatronen en ongelijkheid. Ze willen dit ingang doen vinden.
Het is een poging om extremisme te mainstreamen, zoals dat heet. Hetzelfde gebeurt met de samenzweringstheorie van de omvolking door cultuurmarxisten, die de blanke, christelijke, westerse beschaving ten gronde willen richten door ‘doebewuste migratie’ te organiseren. Het komt erop aan die termen zoveel te gebruiken dat ze algemeen aanvaard worden, gangbaar worden. KVHV Gent haalt daarvoor de mosterd bij ‘Schild en Vrienden’ van Dries Van Langenhove, en de wereldwijde Alt Right beweging.
‘Cui bono, voor wie is dit goed?’, is ook in de zaak Hoeyberghs de politieke vraag bij uitstek. Extreem-rechts gebruikt de vrije meningsuiting en de humor om de hegemonie van het feminisme, als onderdeel van het cultuurmarxisme te breken en hun extreem traditionalisme door te drukken. Vrije meningsuiting en humor wordt ingezet als breekijzer. Er is een hele wereld van ‘extreemrechtse seks’ op sociale media. Om het witte ras te verdedigen moeten de vrouwen teruggedrongen worden in de traditionele rol van seksuele onderdanigheid en procreatie en moeten mannen zich een gepantserde mannelijkheid aanmeten om het witte ras te kunnen verdedigen, zoals Katrien Jacobs het in het spoor van Theweleit noemt in haar boek Radicaal-rechtse seks. Bijvoorbeeld Dries vanlangenhove die met een machinegeweer poseert en paramilitaire trainingen organiseert. Dat is allemaal deel van die cultuuroorlog, tot in hun ‘sekspolitieke’ visies.
Ik ben van oudsher een groot voorstander van zowat onbeperkte vrije meningsuiting: het recht op vrije meningsuiting is het recht op de verkeerde mening. Want als alleen de juiste mening wordt getolereerd, leven we in een dictatuur. Behalve dus bij directe oproepen tot geweld moet veel kunnen. Zo heb ik de Spaanse rapper Valtonic verdedigd die asiel zocht in België omdat hij door het Spaanse gerecht van oproepen tot terrorisme en majesteitsschennis werd beschuldigd. Gelukkig heeft de Belgische rechter onlangs beslist om hem niet uit te leveren aan Spanje (DS 29 december).
Wat ook de juiste juridische beslissing zou zijn in het geval van Hoeyberghs, blijft een lastige kwestie. Maar voor een politieke analyse moet men de context meenemen. En wellicht ook voor een juist juridisch verdict. Valtonics uithalen naar het Spaanse koningshuis zijn wel degelijk rap, dus poëzie. Ik heb de Spaanse justitie tegenover de verzamelde Spaanse pers dan ook een pathologische letterlijkheid verweten. Maar de ‘jonge intellectuelen’ die Hoeyberghs uitnodigden was het heus niet om cabaret te doen. Er steekt een cultuurpolitiek, of zelfs ‘sekspolitiek’ programma achter: het mainstreamen van seksisme en antifeminisme. Hoeyberghs speelt daarin, al dan niet bewust, de rol van nuttige idioot.
Lieven De Cauter is cultuurfilosoof en schrijver. Hij doceert aan het RITCS en aan de KULeuven
