Vanavond gewandeld met Fellow en in de moederlijke schaduw van de abdij & in het park verder kennis gemaakt met de scholieren die hier op vrijdag de werkweek komen neerleggen. Bemoedigend hoe vriendelijk en open deze jonge mensen zijn! Echt een hoopvol feit. In echte ontmoetingen krijg ik bijna altijd een rustiger, positiever, menselijker beeld van tijd, mens en wereld dan via de media!
Ik kan mij overigens niet ontdoen van de indruk dat dit soort deugddoend contact tussen de generaties voor meer mensen, meer buurtbewoners binnen de mogelijkheden moet liggen. De jonge gasten snakten bijna openlijk naar een woord van interesse, respect naar een getuigenis (ik vertelde dat ik historicus was en opinies publiceer). Ik hoorde aan hun woorden dat ze er ongelukkig van worden, door volwassenen als minder waard te worden beschreven… Ze waren zelfs openlijk gebrand op een gewone handdruk.
Het is jammer dat ik geen portret heb om te delen. Deze jongeren zagen er bijzonder goed uit. (Ik besef dat dit voor mijzelf intussen wellicht in mindere mate opgaat 🙂 ). Ik zag ze geen foute dingen doen. De jongens en meisjes dronken geregeld een flesje bier of wijn, maar we kregen ook persoonlijk gewoon gastvrij water aangeboden uit een grote “camel bag” rugzak. Ik heb het bekertje bewaard om te hergebruiken. Dit soort gezegend contact, ik geef het toe en geef het graag mee, komt natuurlijk beter en vlotter tot stand als je een schat van een hond zoals Fellow mee hebt :-).
Update: the morning after
De “gebreken”, of liever de (lichte) gebrokenheid van deze generatie (17, achttien jaar), wordt zichtbaar wanneer we de volgende morgen op dezelfde plaats passeren. Toch kan ik dit geen euh, halszaak bevinden. Als ik de eenzaamheid, onzekerheid en verwarring te dragen had die zij anno nu dragen, ik vrees dat ik gekkere daden zou stellen dan de verpakkingen van ons sober feestmaal ter plaatse laten… Die vaststelling wijst immers niet zomaar naar zorgeloosheid of gemakzucht. Als volwassene voel.ik mij door dit droeve trekje, deze blijk van niet-civiek gedrag, nog meer aangespoord in vriendelijke dialoog en contact te gaan. Mijn diepste overtuiging is inderdaad de volgende: bijna elke misdaad is uiteindelijk terug te voeren op een vorm van ziekte. Zoals gemis, vervreemding, angst, misbruik of (vormen van) geweld moeten ervaren en onvoldoende aandacht ontvangen. In het bijzonder bij jongeren. U mag mij uitleggen wat u anders denkt. Bij de vaststelling van zulke situatie van ‘ziekte’ komt dan ja de ‘mensengenezer’, de wounded healer in mezelf naar boven.
Wie in nood is, bijstaan, dit lijkt mij ook in mijn zestigste jaar nog altijd een hoofdreden waarom wij hier leven.
