We genoten van de steak friet in Taverne du Passage. Maar het nieuws sloeg in als een bom.
“We moeten eens afspreken om te lunchen volgende week. Er is wat nieuws. Wanneer past het voor jou?” Een niet ongewoon WhatsAppje van één van mijn beste vrienden, zo dacht ik enkele weken voordien.
Die lunchafspraak was gauw geregeld. “Ik hoop goed nieuws”, stuurde ik nog na.
Bij het verlaten van het restaurant pakten we elkaar stevig vast. De Koninginnegalerij was het prachtige en dramatische décor voor een innige omhelzing. “Ik zie u graag”, zei ik als afscheid.
In het restaurant had mijn vriend het nieuws gedeeld dat zijn lieve, mooie, fiere echtgenote enkele maanden daarvoor van de dokters had gekregen. De diagnose luidde ALS. Ik wist uit de media en van familie van familie dat dit een vreselijk verdict is. Een doodvonnis. Een aftakelziekte. Een mama van twee vrolijke dochters van 7 en 11. Onze kinderen zijn 8 en 11.
De voorbije jaren brachten onze gezinnen samen een herfstweekend door in een hotel in de Eifel. Ik stelde voor dat nog eens te doen. “We zien dat wel zitten, maar de lange afstand tot de ontbijtzaal en de trappen naar het zwembad zijn een minpunt. We kijken nog welk weekend eventueel zou passen.” Deze boodschap was niet mis te verstaan. We waren stil en geroerd door het drama dat onze vrienden overviel.
(Ongeneeslijke) ziekte en dood zijn deel van het leven. Ook van veertigers. Echtgenoten staan elkaar bij. In goede en kwade dagen. In ziekte en gezondheid. “Ik wil je liefhebben en waarderen al de dagen van mijn leven” … Mantelzorgers zoeken geen publiciteit op. Daar hebben ze geen tijd voor. Ze zorgen voor hun partner en zetten zich in om het gezin overeind te houden. Ze brengen de kinderen naar school en halen hen af, bespreken het huiswerk, maken eten klaar en stoppen hen in bed. Ze zijn bezig met hun job en combineren alles.
Ook in mijn dorp ken ik zo’n gouden papa. Zijn echtgenote overleed een jaar geleden. Kanker. Hun kinderen van 9 en 11 groeien snel. De papa wandelt met de glimlach en de kinderen naar school. Met grote moed, initiatief en creativiteit houdt hij zijn gezin en KMO draaiende. Hij schakelt daarbij al eens inventief een restaurant uit de buurt in en haalt er dagschotels af voor thuis. Hulde en respect.
Hoe kan je als vriend steun bieden? Ik probeer dit als volgt in te vullen: praten, af en toe een kaartje schrijven én soep maken. Want een vriend leeft van meer dan brood alleen. Situaties kunnen uitzichtloos zijn. Mensen kunnen ten einde raad zijn. Zeker dan helpt praten en nabij zijn. Denk ik, hoop ik. Contact met onze dierbaren mag niet in deze dagen. “Dat we nog veel mogen mogen en kunnen kunnen”, wensen we elkaar al eens. Laten we ons niet inhouden in kleine dingen of grote gebaren die we voor elkaar kunnen betekenen.
