De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Vreemd volk in de buurt

Vreemd volk in de buurt

zondag 22 augustus 2010 12:41
Spread the love

Ik draag de wonderlijke Reuzen die dit weekend in Antwerpen ronddwalen een bijzonder warm hart toe. Niet alleen omdat ze zo betoverend mooi zijn, maar vooral omdat ze de helft van hun tijd doorbrengen in mijn buurt. Antwerpen-Noord, dat consequent genegeerd wordt door de toeristische dienst van mijn stad, mag van theatergezelschap Royal de Luxe drie dagen lang het decor zijn van een spektakel dat mensen uit Antwerpen en verre omstreken in de ban houdt.

Route naar het station

Op ongeveer vijftig meter van mijn voordeur ligt de Rotterdamstraat, die deel uitmaakt van de korste route tussen station en Sint-Jansplein, waar de Reuzen ontwaken en hun nachtdutje doen. Bijna de hele dag lang wandelen en fietsen mensen langs die route, voorzien van buggy’s, rugzakken met dagvoorraad en infokrantjes. Een niet-aflatende mensenstroom aan de ene kant van het voetpad, het buurtleven van elke dag aan de overkant van de straat, met boodschappen dragende mama’s, keuvelende oudjes voor het dienstencentrum, arbeiders die wachten op de tram.

Bij ons

Vrijdag maakte één van de reuzen, een “klein” meisje van een meter of vijf hoog, een wandeling door de smalle straatjes van onze buurt. Door de Sint-Gummarusstraat (waar ik mijn boodschappen doe), langs de Diepestraat tot aan de Offerandestraat (waar mijn handtas ooit eens gestolen werd). Ik moest bijna een traan van ontroering wegpinken.

Dat zoiets moois, zoiets prachtigs en reusachtigs naar onze buurt mag komen. Niet de hele tijd in het toeristische centrum, niet constant in het yuppie Zuid, maar vooral bij ons, op ‘t Noord. Tientallen kinderen met mokka, bruine, witte of zwarte gezichtjes keken allemaal met even grote ogen naar dat gigantische meisje. De eigenaars van Turkse supermarktjes, Marokkaanse bakkers en bruine cafés kwamen in hun deuropening staan en lachten verwonderd om die ongewone voorbijgangster. Onze buurt verdient dit, dacht ik. We verdienen het om gewaardeerd te worden, verwonderd te worden, afgeleid te worden van de dagelijkse sleur.

Instant liefde

Ik zag de voorbije dagen weer wat ik ook vier jaar geleden zag, tijdens het bezoek van de Olifant en Kleine Reuzin van hetzelfde theatergezelschap: alle Antwerpenaren delen een instant liefde voor die reusachtige marionetten. Die houten reuzen met een hart van goud verbinden ons. We spreken de wildvreemde man of vrouw naast ons moeiteloos aan om te vragen waar ze al gesignaleerd zijn, en het gesprek mondt uit in een gezellige babbel. We wachten verdraagzaam zij aan zij in de massa om een glimp van hen te kunnen opvangen. We stellen kinderen spontaan voor om op de eerste rij te gaan staan, dan kunnen ze toch iets zien.

‘t Is een vreemde gewaarwording. Ik ben het niet gewoon dat mensen in ‘t Stad zo vriendelijk tegen elkaar zijn, laat staan op ‘t Noord. We doen hier meestal ons eigen ding, zonder de moeite te nemen om elkaar grondig te leren kennen. Zo gaat het er in elke grootstad wel aan toe, denk ik. Maar wanneer we oog in oog komen te staan met poëtische verwondering van 10 meter hoog, zetten we onze ziel blijkbaar een stukje open. En zo zou het eigenlijk elke dag wel mogen zijn in onze buurt: ongedwongen met elkaar kunnen praten over dingen die ons hart raken. Ons typisch Antwerps pantser thuis laten liggen en simpelweg eens reusachtig “lief zijn voor elkaar”.

take down
the paywall
steun ons nu!