Separatisten winnen veld in Irak

Amerikanen, Israëli’s en sommige Iraakse sjiitische leiders zijn niet de enigen die Irak willen verdelen in verschillende staten. Soennietische separatistische Islamisten beginnen nu ook aan invloed te winnen. De terreurgroep Islamic State of Iraq (ISI), gelieerd aan Al Qaeda, veranderde in april 2013 haar naam in Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL), wat de samenwerking tussen de fundamentalistische rebellen in Irak, Libanon en Syrië onderstreept.

Ondanks de aanzienlijke tegenvallers van ISI tijdens de bezetting van Irak, slaagde de groep er in om tegen eind 2012 het aantal actieve strijders op te voeren tot ongeveer 2500. Het Syrische conflict heeft de groep vleugels gegeven. De groep wordt ook Daash genoemd, acroniem voor Dawlat al-Islamiyya fi al-Irak wal-Sham en streeft in een eerste fase naar een emiraat binnen de grenzen van de provincie Anbar (ongeveer 1/3de van Irak). 

Om dit te bereiken bliezen de mujahideen (strijders) van Daash afgelopen maanden vier bruggen op tussen Ramadi en Fallujah en in de steden langs de Eufraat richting Syrië, in Rawa, Ana en Haditha. Doel is het gebied losmaken van de rest van het land. In september probeerden ze tevergeefs Ana te veroveren. Naar eigen zeggen is de inname van Ana slechts een kwestie van tijd.

Terreur van ISIL met steun van de Golfstaten

Het aantal aanslagen door de Islamitische Staat in Irak en de Levant (ISIL) is angstaanjagend. De bijna dagelijkse moorden op tientallen sjiitische burgers effenen de weg voor de verdeling van het land op religieuze basis. Is het nog nodig te zeggen ten voordele van wie?

Als je weet dat de groep wordt gesteund met geld en wapens door Saoedi-Arabië en de Golfstaten; als je weet dat Saoedi-Arabië en de Golfstaten de strategische bondgenoten zijn van de VS in de regio; als je weet dat de meerderheid van de Iraakse bevolking gekant is tegen een opdeling van het land, dan is het creëren van chaos en sektarische terreur de beste manier om het ongenoegen en de weerstand van de bevolking te breken. De VS blijft ondertussen de touwtjes strak in handen houden.

Een expert van de Iraakse Veiligheidsdienst, Saeed al-Jaiyashi, verklaarde recent nog dat bijna 60 procent van de gewapende huurlingen van ISI die Irak binnen kwamen tussen 2005-2008 de Saoedische nationaliteit hebben. 

Apache-helikopters , F-16’s en drones

Daash controleert nu een belangrijk gedeelte van de woestijngebieden tussen de Jordaanse grens en het zuiden van Mosul.  De snelweg tussen Jordanië en Bagdad verdeelt het uitgestrekte gebied in een State of North Al-Jazeera en een State of South Al-Jazeera. Er werd eveneens een parallelle administratie ingericht. Militairen en overheidsfunctionarissen worden – soms terecht overigens – gezien als collaborateurs van het sjiitische regime in Bagdad en worden met de dood bedreigd. Ze moeten voortdurend op hun hoede zijn voor sluipschutters en bomaanslagen.

Premier Nouri al-Maliki, gehaat door de Irakezen in de provincie, heeft een trainingskamp gebombardeerd, waar mujahideen van Daash zich voorbereidden op aanvallen op militaire basissen en overheidsgebouwen in de steden langsheen de Eufraat. In oktober werd door de rebellen een Iraakse legerhelikopter neergeschoten tijdens een operatie tegen islamisten die de grens met Syrië waren overgestoken.

Tijdens zijn officieel bezoek aan Washington eind oktober,  smeekte premier Nouri al-Maliki het Pentagon om een snelle levering van Apache-helikopters en F-16’s en vroeg hij om Amerikaanse militaire adviseurs die drones kunnen besturen.Safa al-Sheikh Hussein, de Iraakse adjunct-adviseur voor Veiligheid dreigt er mee om wapens aan te schaffen in andere landen als de VS het gevraagde wapentuig niet snel leveren. Op donderdag 12 december ondertekende Irak in Seoel een contract ter waarde van een miljard dollar voor de aankoop van  24 T-50IQ gevechtsvliegtuigen uit Zuid-Korea.

Koerdische Special Forces moeten tussenbeide komen

Daash ziet het echter nog groter dan alleen maar Anbar. De beweging plant om in een tweede fase Kirkuk te veroveren en delen van de Diyala provincie, waaronder Tuz Khurmatu (zie verder).  Dit zijn gebieden die ook opgeëist worden door de Koerden en bevolkt door soennitische en sjiitische Turkmenen, soennitische Arabieren en christelijke Assyriërs.

Sinds oktober vorig jaar zijn de aanvallen op militaire en politiedoelwitten fors gestegen in Kirkuk. Gezanten van Daash gingen de huizen binnen van leden van de veiligheidsdiensten en adviseerden hen om ontslag te nemen. Toen ze vertrokken lieten ze de bewoners wel in leven, maar hun huis werd opgeblazen als waarschuwing.

Begin december viel een Daash commando het hoofdkwartier van de inlichtingendiensten van Kirkuk aan, bezette een winkelcentrum en gijzelde de aanwezige klanten. De gouverneur, Karim Najmaldin – die dicht aanleunt bij Koerdische Iraakse president Jalal Talabani –, was verplicht om de Koerdische antiterroristische special forces, gevestigd in Suleymaniya, ter hulp te roepen die de situatie slechts na 12 uur strijd onder controle kregen ….

Moordend sektarisch conflict

Meer dan 8.700 Irakezen werden reeds gedood in 2013, soennieten en sjiieten, Turkmenen en Assyriërs, waaronder pelgrims, hele families die bruiloften of begrafenissen bijwoonden, en 14 kinderen onlangs in een Turkmeense basisschool in de buurt van Tel Afar … De verantwoordelijkheid voor de moordende autobommen werd vrijwel in alle gevallen opgeëist door de ISIL. Haar leider is een zekere Ibrahim al-Badri, ook bekend als Abu Bakr al- Baghdadi al-Koraichi. 

De groep zaait terreur, niet alleen tegen sjiieten, maar tegen iedereen die hen in de weg staat??, waaronder ook leden van het echte verzet in Irak. In plaats van enkel te vechten tegen de westerse indringers, viel ISI bijvoorbeeld ook de verzetsorganisatie Brigade van de revolutie van 1920 aan, die veel steun en aanzien geniet en goed ingeburgerd is in de Al-Anbar regio. Volgens verzetsleiders is ISIL een extra pijler die de VS bezetter gebruikt om Irak te verdelen.

Een ander gevolg van de acties van ISI is de creatie in 2005 van tribale pro-Amerikaanse Sahwa milities, met de actieve steun, geld en wapens van de VS-bevelhebber David Petraeus. Al Qaeda in Iraq (AQI) leider Zarqawi, die oorspronkelijk met het gewapend verzet samenwerkte tegen de bezetter en tegen de door de VS geïnstalleerde sjiitische regering in Bagdad, besloot om zijn pijlen ook te richten tegen soennitische sheikhs en imams, die te onafhankelijk waren naar zijn smaak en die weigerden om zijn islamitische manier van leven te aanvaarden.

Wanneer bedreigingen niet voldoende waren, werden zij vermoord, hoewel iedereen weet, dus ook Zarqawi, dat de moord op een sheikh zal gewroken worden, zoals vereist door de Tha’r-traditie die teruggaat tot pre-islamitische tijden. Zo dreef Zarqawi een wig in het volksverzet door een gedeelte ervan in de armen te drijven van de VS-bezetter. Ik herhaal: is het nog nodig te zeggen ten voordele van wie deze verdeel-en-heers tactiek ten top werd (en verder wordt) gedreven?

VS speelt gevaarlijk spel

De huidige situatie vertoont gelijkenissen met de periode van de eerste Golfoorlog tussen Irak en Iran (1980-1988). In die oorlog steunde de VS zowel Iran als Irak. Om de beruchte woorden van toenmalig minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger in herinnering te brengen: “Ik hoop dat ze elkaar uitmoorden. Spijtig dat ze niet allebei kunnen verliezen.” De VS voert onderhandelingen met delegaties van Syrische fundamentalistische islamisten, meestal soennieten die tegen Bashar Al-Assad vechten en die nu ook in Irak hun moordende acties uitbreiden.

Tegelijk steunt de VS de sektarische sjiitische Iraakse regering van Al-Maliki die een virulente terreurcampagne organiseert tegen de soennitische bevolking. De VS steunt en traint de Iraakse troepen en Special Forces met wapens en militaire raadgevers en kan daarvoor op de medewerking rekenen van Iran.

Alsof het niet voldoende is om Rusland en China te provoceren, heeft Washington nu blijkbaar ook besloten om de overeenkomst met Iran te torpederen door nieuwe sancties aan te kondigen tegen bedrijven die zaken doen met Iran. De Iraanse onderhandelaars verlieten daarop Genève en keerden terug naar hun land. Het valt te bezien of er alsnog een akkoord uit de bus zal komen dat de dreiging van een oorlog met Iran kan neutraliseren, of dat de Israël-lobby er in zal slagen om het eerder bereikte akkoord op te blazen.

De VS wedt dus op vele paarden tegelijk, maakt een puinhoop van het Midden-Oosten en weigert te onderhandelen met de enige redelijke niet-sektarische stem in het Iraakse landschap, de protestbeweging. De reden daarvoor is duidelijk: De meerderheid van de Iraakse bevolking weigert om zich neer te leggen bij de extreem neoliberale recepten die door VS-bestuurder Paul Bremer werden ingevoerd. De protestbeweging heeft een sociaal-economisch programma dat tegengesteld is aan het wilde liberalisme van de VS. De beweging wil ook het land eengemaakt houden.

De protestbeweging heeft de notie ‘burgerschap’ terug op de agenda geplaatst en weigert het sektarisme te aanvaarden dat de VS ingevoerd heeft, dat vandaag het Iraakse landschap beheerst en leidt to sektarisch bloedvergieten. Laat ze elkaar dus maar uitmoorden, de woorden van Henry Kissinger indachtig. Het is geen toeval dat Paul Bremer managing director van Kissinger and Associates was voor hij zijn schoktherapie toepaste op Irak.

Protestbeweging wordt gemarginaliseerd

De vreedzame protestbeweging, die op 21 december haar eerste verjaardag viert en iedere vrijdag nog steeds op straat komt – zij het niet zo massaal als een jaar geleden – heeft met lede ogen moeten toekijken hoe haar protestsites gewelddadig werden aangevallen door de veiligheidstroepen van sektariër-par-excellence premier Maliki, hoe duizenden mensen lukraak werden gearresteerd, gevangen genomen en gefolterd, hoe geen enkele van haar eisen werd ingewilligd.

De protestbeweging heeft ook met lede ogen toegekeken hoe de verzamelde pers zijn blik heeft afgewend van de legitieme eisen inzake mensenrechten, hoe de wereldpolitiek én de VN onvoorwaardelijk de sektarische en despotische politiek van Maliki blijven ondersteunen. Enkel Human Rights Watch, Amnesty International, het Iraakse middenveld, occasioneel ook Navi Pillay, de Hoge Mensenrechtencommissaris en groepen zoals het BRussells Tribunal luiden geregeld de alarmklok om te waarschuwen voor de desastreuze gevolgen van Maliki’s repressie.

Een deel van de protestbeweging wordt daardoor geradicaliseerd en in de armen gedreven van terroristische groepen gelieerd met Al Qaeda. De niet-sektarische protestbeweging bevindt zich tussen hamer en aambeeld. Leiders en deelnemers van de protestbeweging, die het niet hoog op hebben met het fundamentalisme van ISIL, worden nu niet alleen onder vuur genomen door de sjiitische, door de VS gesteunde regerings- en Iraanse milities, maar ook door Saoedi-Arabië en Qatar gesteunde soennitische sektarische milities. 

Case study: Tuz Khurmatu

Sinds april 2003 is Tuz Khurmatu – 175 km ten noorden van Bagdad – het toneel van massamoorden met religieuze of etnische inslag. De met Al-Qaeda gelieerde Islamic State of Iraq beschouwt de sjiieten als ongelovigen en agenten van Iran. De Koerden zien hen als indringers die de annexatie van de stad en haar omgeving in de weg staan.

Tuz Khurmatu is historisch Turkmeens. Turkmenen hebben niets te maken met de Ottomaanse Turken die Turkije en Irak veroverden. De Turkmenen in Irak zijn eigenlijk verre verwanten van de huidige Azeri in Azerbeidzjan en de regio met dezelfde naam in Iran. Ze zijn meestal soennitisch, maar in sommige steden is hun sjiitische component in de meerderheid. Dit is het geval in Tuz Khurmatu. 

Sektarisme 

Na de Baath-revolutie van juli 1968 en tot 1976, werd de Turkmeense taal en cultuur onderwezen in de gebieden waar zij in de meerderheid waren. Daarna, met de invoering van een gedwongen arabiseringsbeleid, werden echter het onderwijs en de pers in het Turkmeens verboden. Turkmeense en Koerdische families werden ontheemd naar het Zuiden en hun land aan Arabische boeren gegeven.

Vervolgens kwam er een tijd van repressie tegen mensen die beschuldigd werden van lidmaatschap van de verboden sjiitische Al-Dawa partij, de partij van de huidige premier Al-Maliki. Turkmeense sjiitische tegenstanders van het Baath regime werden gevangen genomen en gefusilleerd. Veel jonge mannen vluchtten daarop naar Iran en sloten zich aan bij de Badr Brigade, opgericht onder de auspiciën van Ayatollah Khomeini.

Die Badr Brigade werd na 2003 een van de meest beruchte doodseskaders in Irak en werkte intensief samen met de VS om het land te “pacificeren”, door jacht te maken op Baathisten, door de middenklasse te terroriseren en te dwingen tot emigratie, door de eliminatie van progressieve en/of seculiere tendensen en door lukrake moorden op soennieten tout court om de bevolking tot onderwerping te dwingen.

Dit verklaart deels waarom de Islamic State of Iraq (ISI) de sjiitische inwoners van Tuz Khurmatu haat en beschouwt als ongelovigen die moeten worden gedood. Zo bliezen ze Husseiniya (Shia gebedshuizen) op, gevuld met gelovigen. Ze plaatsten bommen op markten en decimeerden huwelijksceremonies en begrafenisprocessies.

Dit verklaart ook waarom Ansar al-Sunna, de lokale rivaal van ISI, bestaande uit Koerden en Arabieren, hetzelfde deden. Omwille van het onvermogen van premier Nouri al-Maliki om de veiligheid te garanderen in Tuz Khurmatu, werden bewoners ingelijfd bij de Sahwa-milities die door de Amerikanen werden opgericht (zie hoger). Anderen vroegen aan de Koerdische peshmerga-troepen om hen te beschermen.

De sjiitische geestelijke leider Moqtada Sadr is een van de weinigen die ernstig bezorgd is over de situatie in Tuz Khurmatu. Begin december pleitte hij voor de oprichting van zelfverdedigingsgroepen van burgers in de strijd tegen het terrorisme. Op zijn verzoek werd de kwestie in het Iraakse parlement op de agenda geplaatst. Wordt vervolgd … 

Koerdisch expansionisme 

Massoud Barzani – President van de Autonome Regio van Koerdistan – wil niets liever dan Tuz Khurmatu beschermen want toen zijn troepen de stad hadden “bevrijd” van het Baath-regime in april 2003 – of beter gezegd “bezet” – was het zijn bedoeling om de stad te integreren in Groot-Koerdistan of in het slechtste geval aan te hechten bij de provincie Kirkuk, een betwist gebied dat de Koerden claimen.

Hij moet dan wel het aantal Turkmenen die er wonen trachten te verminderen. De aanwezigheid van Koerden in Tuz Khurmatu is immers van recente datum. Ze vestigden zich daar pas in de jaren 1970 om aan de gevechten te ontsnappen tussen het Iraakse leger en de rebellen onder leiding van zijn vader Mustapha Barzani en van Talabani.

Alsof de aanslagen van ISIL nog niet genoeg zijn, wordt vermoed dat de Koerdische geheime dienst Asayish wordt aangemoedigd om de mensen nog een beetje meer te terroriseren zodat de Koerdische regering goedkoop het land zou kunnen kopen van diegenen die vertrekken. Het is immers geen geheim dat er enorme olievoorraden zijn in het gebied.

Dit is dus de erfenis die de Amerikanen hebben nagelaten. Ze hebben een mislukte staat gecreëerd en doen er alles aan om verdere desintegratie te bevorderen.

Was het doel van de Irak-oorlog de oliestroom te beperken en zo de olieprijzen te verhogen?

Waarom wordt de chaos in Irak zo actief verder gepromoot? Dat klinkt toch tegenstrijdig? Amerikaanse ondernemers willen zaken doen en dan hebben ze toch een stabiele regering nodig die de orde kan handhaven?  Eén reden voor het bestendigen van de chaos kan je alvast hieronder lezen.

Amerikaans minister van Defensie Chuck Hagel, viersterren-generaal John Abizaid, baas van de Federal reserve, de Amerikaanse overheidsbank, Alan Greenspan, president George W. Bush, senator John McCain, Sarah Palin, speechwriter van Bush David Frum, oorlogsarchitect John Bolton en hoge officieren van de Nationale Veiligheidsraad, hebben allen gezegd dat de oorlog in Irak een oorlog was voor olie. Britse documenten tonen hetzelfde.

BBC- en Guardian-onderzoeksjournalist Greg Palast – een New York Times bestsellerauteur – stelt dat documenten die hij heeft kunnen inkijken bewijzen dat de oorlog eigenlijk was bedoeld om Saddams olie uit de markt te houden … om zo de olieprijzen hoog te kunnen houden. “Ik kon de hand leggen op een 323-pagina’s dik driedelig plan voor de Iraakse olie, geschreven naar aanleiding van een geheime ontmoeting in Houston, Texas, tussen de George Bush regering en insiders van de olie-industrie.”

“Ik bladerde door de stapel papier en ik werd weggeblazen. Net als de meeste linkse journalisten, veronderstelde ik dat George Bush en Tony Blair Irak binnengevallen waren om goedkoop en met militair geweld de Iraakse olievelden op te kopen. We dachten dat we de echte casus belli van de neoconservatieven kenden: ‘Bloed voor olie’. Maar de waarheid die de oliebonzen voor de Iraakse olie-industrie in petto hadden, was nog erger dan ‘Bloed voor olie’. Veel, veel erger.”

De sleutel in het oliestroomschema stond op pagina 15, het Iraq Oil Regime Timeline & Scenario Analysis: ” … Eén enkel staatsbedrijf … verbetert de relaties van de regering met OPEC . Ik had voorheen al een 101-pagina’s tellend document in mijn handen gehad, een andere geheime regeling, ontdekt door Wall Street Journal verslaggever Neil King, dat de privatisering en de complete verkoop aankondigde van alle activa die eigendom waren van de Iraakse staat, inclusief de verkoop van elke boortoren, oliepijplijn en vat olie.”

“Dat plan werd gemaakt door lobbyisten en neoconservatieven die werkten voor de Heritage Foundation. In 2004 werd de authenticiteit van dit plan bevestigd door de invloedrijke Republikeinse politicus Grover Norquist. De neoconservatieve idee was om de Iraakse olievelden te verkopen, de productie op te voeren, de wereldmarkt met olie te overspoelen en zo de macht van OPEC te breken en daarmee ook de politieke dominantie van Saoedi-Arabië.”

“Generaal Jay Garner bevestigde dit plan om de olie te bemachtigen. Inderdaad, minister van defensie Donald Rumsfeld ontsloeg Garner, verantwoordelijke voor de wederopbouw van Irak, omdat Garner zich verzette tegen deze plannen. Dit zou immers een golf van protest en verzet uitlokken bij de Irakezen en de soevereiniteit van het land ondermijnen. Rumsfeld verving Garner door een nieuwe Amerikaanse onderkoning, Paul Bremer, om de overname en privatisering van de activa van Irak te voltooien, ‘vooral de olie’. Maar het mocht niet zijn. Terwijl Bremer toezicht hield op de overdracht van Iraakse industrieën aan buitenlandse bedrijven, werd hij prompt gestopt aan de rand van de olievelden.”

James Baker fluit de neocons terug

“Waarom? Ik wist dat er maar één man was die het gehele neocon-leger kon wegvegen: James Baker, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken, raadgever van de Bush-familie en belangrijkste raadsman van de Exxon-Mobil Corporation en het Huis van Saud.” (Saoedi-Arabië)

Het was onmogelijk dat de klanten van Baker, van Exxon tot koning Abdullah van Saoedi-Arabië, de neocons zouden toelaten om de Iraakse olie-industrie te privatiseren, de OPEC productiequota te breken, de markt te overspoelen met zes miljoen Iraakse olievaten per dag en daardoor de olieprijs terug te brengen tot 13 dollar per vat, zoals in 1998.

Big Oil kon niet toestaan ??dat olievelden in Irak zouden worden geprivatiseerd en ontsnappen aan de staatscontrole. Dat zou het onmogelijk maken om Irak binnen de OPEC te houden (een uitgesproken doel van de neoconservatieven) als de staat de productie in overeenstemming met het quotasysteem van het OPEC-kartel niet meer zou kunnen beperken. De Amerikaanse olie-industrie heeft haar volle politieke gewicht in de weegschaal gelegd om de privatisering van de Iraakse olievelden te voorkomen.

De oliemaatschappijen wilden de olievelden niet in bezit hebben en ze wilden zeker de olie niet. Juist het tegenovergestelde. Ze wilden ervoor zorgen dat er een limiet was aan de hoeveelheid olie die uit Irak zou komen. Saddam had niet de intentie om de oliestroom te stoppen. Hij probeerde om meer te verkopen.

De olieprijs was 300 procent gestegen door het aan Irak opgelegde embargo, dat de olieverkoop had doen dalen van vier miljoen vaten per dag naar twee miljoen vaten. Met Saddam netjes opgeruimd, was de enige manier om de verdomde olie in de grond te houden, dat de kapotte staatsoliemaatschappij onder staatsvoogdij en onder OPEC-quota (dwz. Saoedi-Arabië) zou blijven .

Het James Baker Institute begon snel en in het geheim met het opstellen van het 323-pagina plan voor het Amerikaanse State Department. Onder het gezag van vice-president Dick Cheney begaf ex-Shell Oil CEO Phil Carroll zich met spoed naar Bagdad in mei 2003 om de oliesector te controleren. Hij vertelde Bremer: “Er zal geen privatisering van de olie komen. EINDE VAN DE VERKLARING”

Een beetje olie kon worden vrijgegeven, voornamelijk aan China, door middel van beperkte, maar lucratieve production sharing agreements.

Bloed voor geen olie

Zo won George W. Bush de oorlog in Irak. De invasie ging niet over “bloed voor olie”, maar iets veel meer sinister: bloed voor geen olie. Oorlog om een olieschaarste te creëren en de prijzen skyhigh op te drijven. Oliebonzen, of het nu James Baker is of George Bush of Dick Cheney, doen geen business om olie te produceren. Zij doen business om winst te maken.

Daar zijn ze in geslaagd. Irak, dat de capaciteit heeft om zes tot 12 miljoen vaten olie per dag te produceren, exporteert nog steeds ruim onder het oude OPEC-quotum van 3 miljoen vaten. Het resultaat : als we in maart 2014 de elfde verjaardag van de invasie herdenken, markeren we ook het vijfde jaar van 100 dollar per vat ruwe olie. Palast concludeert dat Cheney – een neocon, maar ook een oliebaron – de kant van de oliemaatschappijen heeft gekozen om de olietoevoer relatief schaars te houden, omwille van de winst.

De protestbeweging wil de Iraakse olie terug in handen van het volk, zoals het onder de Baath-partij was sedert 1972 tot bij de invasie in 2003 . Dat kan de VS onmogelijk tolereren, dus creëert het terreur en chaos en beoefent een wrede verdeel-en-heers tactiek en onderhandelt de regering van de VS liever met de meest reactionaire fundamentalistische figuren, die luisteren naar de dictaten van de VS, Saoedi-Arabië en Iran.

De Iraakse olie is reserve-olie die alsnog niet op de markt mag komen. Omwille van de accumulatie van de winsten voor de olie- en wapenproducenten lieten honderdduizenden Irakezen het leven.

It’s a cruel world …