De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Vrede zonder gewapende verdediging: voor het Rijk Gods, niet voor nu. – De  twee TU-160 jachtbommenwerpers.

Vrede zonder gewapende verdediging: voor het Rijk Gods, niet voor nu. – De twee TU-160 jachtbommenwerpers.

dinsdag 16 januari 2018 18:02
Spread the love

Een uur of zesendertig geleden is een incident in ons luchtruim opgetreden. Twee grote, zeer modern bewapende militaire jets zijn vanuit hun basis in het hoge noorden, aan de poolcirkel, opgestegen en tot boven Nederland en ons land gevlogen gekomen. En over het United Kingdom heen. Dat is tegen de juridische en militaire goodwill en afspraken. Twee van onze F-16 jachtvliegtuigen hebben de toestellen onderschept en via het UK, in samenwerking met Britse collega piloten, weer naar hun ‘ijsbunkers’ begeleid, zoals gebruikelijk. Ik trek uit dit voorval van “rollen met de spieren” van de Russen ook lessen voor het debat met vredesactivisten en in afgeleide, dit met ‘gender defenders’.

Het artikel vond ik in het Laatste Nieuws. Het prijkte naast de column van Rik Torfs, die ironie, net bezadigd opriep om niet te hatelijk te zijn naar elkaar op twitter.

Het stukje was knap geïllustreerd, en dat is van belang: de machines van de natie die geleid wordt (en waar de vrije meningsuiting kreunt onder) president/premier/president/… Wladimir Poetin, zijn drie keer zo groot, hebben twee keer zoveel bemanning, en ook meer bewapening. Onze piloten moesten dus ongetwijfeld uit hun manmoedigheid putten.

Nu, voor een goed begrip: dit soort luchtmacht acties is vooral en ook bijna restloos te verstaan vanuit politieke termen: terecht heeft HLN dit geduid, op elke moment als “Spierengerol”. De Russen onder Poetin hebben het lastig, dat vernam ik in oktober nog van een medewerkster van onze Alma Mater, die geregeld naar haar geboorteland teruggaat. De economische sancties doen de burgers er pijn, en daarom staat Wladimir Poetin onder druk. Hij had min of meer beloofd bij zijn aantreden, intussen meer dan vijftien jaar geleden zeker, “Ik maak Rusland terug groot”. Nadat de natie onder schaamte gebukt ging, door het uiteenvallen van de CCCP, en het grote verlies aan prestige en gezicht voor de leidende natie, Rusland zelf, en haar “wetenschappelijk” geachte ideologie, het marxistisch socialisme.

Mijn punt is: waar mannen zijn, zal spierbal-gerol erbij horen. In de bars in de nacht, tijdens burgermanifestaties in de straten, maar evengoed tussen naties en hun defensiestructuren. Dat  k a n  j e  n i e t  ver mij den. In geen honderd jaar, zegt de taal. In geen tienduizend jaar, zeg ik als historicus en als christen.

Wij doen er heel goed aan zoals heel veel van onze voorouders diepgelovig te streven naar een wereld zonder geweld, en met zo weinig mogelijk en zo humaan mogelijke oorlogen. Maar het is goed te weten wanneer wij bij dat streven even het bijltje mogen neerleggen.  “Hela, Ik Ben God Niet” (Raymond van het Groenewoud.

Om goed te begrijpen wat er twee nachten terug is gebeurd in het luchtruim tussen Moermansk en Brussel, tussen Londen en Oslo, doe je er goed aan af en toe eens een strip te lezen van het wereldberoemde duo Charlier en Hubinon, tekenaar en scenarist. En een knappe jonge generatie zet hun militaire reeksen, Buck Dany en Tanguy en Laverdure intussen meesterlijk-speels verder.

De communicatie tussen alle spelers, deze in de lucht en deze in de diverse bases, bij de Russen en “bij ons” in Europa. De spanning, desondanks de snelheid van beslissen, de geoliede machine van graden in het leger, bij de luchtmacht, die snel en zeer adequaat optreden in dit soort noodsituaties  toelaat, mogelijk maakt. De bevelstructuur, zoals het heet.

De mogelijkheid van strijd op leven en dood tussen zulke titanen. Toestellen die soms een miljard euro/dollar kosten… De druk (in G-krachten ook) waaraan de piloten bloot staan. De vuurkracht en vernietigende kracht van de raketten en de kogelmunitie die beschikbaar zijn… De mogelijke wendingen, maneuvers, zoals het cobra-stijgen… Het spel van zo goed mogelijk werken, aanwezig zijn, desnoods vechten, en toch ook niet je toestel (of je leven) verliezen door zonder brandstof te vallen… De ultieme reddingsmogelijkheid van de schietstoelen… EN de broederlijke solidariteit vanwege de andere jongens, je mede vliegeniers, je maten. Die vaak hun leven veil zullen  hebben om je te redden, als dat nodig is. —

En het helpt, als je in je studententijd een collega (een goedaardige historicus overigens) hebt gehad, die in de jaren na het behalen van het statuut van wetenschapper, zijn legerdienst deed bij de luchtmacht als officier, en verhalen mocht doen bij ons aandachtig gespitst luisterend oor; over die “waakdienst”, die permanentie, waarbij onze jongens om de zoveel weken in grote alertheid verantwoordelijk zijn voor het bewaken van het luchtruim boven ons land en dankzij de NATO voor het omringende stuk van ons Continent, voor onze aarde, onze bevolking. Hoe op zo een dag de soldaten jongens letterlijk de hele dag wakker moeten zijn, vierentwintig uur zonder slaap. Nood breekt wet; een man moet kunnen lijden.Opdat de burgers m/v zouden kunnen slapen en werken, leven in veiligheid.

En hoe de twee of drie jets dan in de reuzenhangars staan met draaiende motoren, om warm te lopen en on-middel-lijk (IMMMEDIAT in de code van de diplomatieke taal, de hoogste graad van dringendheid! — Dat is mij heel goed duidelijk, na twee jaar met dépêches en telegrammen te werken op het ministerie van Buitenlandse Zaken te Brussel) te kunnen het luchtruim kiezen.. Ik heb twintig jaar geleden met het grootste respect geluisterd naar die getuigenissen van Rombout N. Vandaag kwamen die verhalen, die beelden bij me op bij dit kleine grote nieuwsfeit.

 

We klagen graag. We bekvechten graag. En soms worden we er zelf een tikkeltje wanhopig van. Van al dat klagen en zagen. Ook van de politici en hun stijl, onze eindverantwoordelijken, in zekere zin. En zowaar, soms gaan wij twijfelen aan de zin van het leven in een georganiseerde natie; waartoe dient het? De belastingen zijn zo hoog? Geeft het mij genoeg terug, ons systeem? Wat is dat, een land, een natie?

Wel, ik zie het duidelijk: op spierbal-vertoon (het woord is goed gekozen, nadat W. Poetin dat letterlijk doet voor de camera in de bossen en rivieren, op paarden!) van een groep mensen die militair sterke middelen ter beschikking hebben, en worden geleid door een man met een overduidelijke kwaadaardige, koelbloedige kant die geregeld mens en ding en wet opoffert aan zijn machtsbelangen,  moet je Tijdig en Goed reageren. Je moet ontraden. Anders escaleert dat, daar mag je donder op zeggen. Het is in wezen zoals bij de opvoeding van je kinderen. Ook juist uit liefde moet je ze soms stevig op hun nummer zetten. Of je beland met al je oeverloze zachtheid in slavernij van je geliefde medeschepselen.

Hoed af voor onze piloten.
Hoed af voor onze Defensie en haar leiders,en voor onze politici van het Departement en van de regering die borg staan voor onze legers, in de lucht en in de twee andere dimensies.

 Gender in de blender?

En ik ga nog iets zeggen: je gelooft het of niet, maar bij onze Noorderburen, (die zwaar getroffen zijn door het verlies van meer dan honderd landgenoten toen de halfwilde legers onder opperbevel van de huidige president dat Burgerluchtvaart vliegtuig neerhaalden boven Oekraine! nog geen tien jaar geleden) heeft een vrouw de titel van “filosoof van het vaderland” gedragen, die openlijk pleit(te) voor het verlaten van het eeuwenoude spoor van op de been houden van leger, zeemacht en luchtmacht.

Toen ik haar op de verregaande onredelijkheid wees van dit standpunt, op het gevaarlijk naïeve ervan, kwam zij niet tot inkeer, en speelde met de metaforen van kat en vogel; dat er ook veel vogels voor de kat… zijn die wegraken….

Dat doet mij besluiten: een man en een vrouw, een typische man denkt anders dan een typische vrouw. En voor mij mogen de piloten in onze jagers in de limiet af en toe vrouwen zijn; en de minister mag een vrouw zijn; en mevrouw De Bolle mag de Europese politie aanvoeren; zij gaat dat heel goed doen, daar heb ik vertrouwen in. Maar laat ons op lange termijn goed bewaken dat mannelijke magisteria zoals de militaire verdediging van onze populatie, van onze visies, waarden en ruimte, niet overgenomen worden door vrouwen die niet in staat zijn de onderliggende martiale realiteiten van het menselijke universum te zien, waar te nemen, noch blijkbaar voeling hebben met wat ik ga noemen de psychologisch-demografisch-historische realiteit. Met de feiten die deze zijn: zo lang wij niet in het Rijk Gods zijn aangekomen, gaan een bepaald type mannen de politieke macht graag veroveren, en ook geregeld echt kunnen veroveren, en juist die types gaan graag die macho macht in militaire termen laten spelen. En zij hebben NIET het hart om uit medeleven voor moeders, kinderen, miserie, gewonde lichamen en lijken, hun Spel te laten schieten.

Niets nieuws onder de zon.

(Bijbel, boek Prediker, 1)

 

 

Het uitgelokte incident zoals het door De Standaard is verslagen:

http://www.standaard.be/cnt/dmf20180115_03300103

 

Blog werd 58 keer geconsulteerd op 20.02.18

take down
the paywall
steun ons nu!