Vanaf vrijdag om middernacht mochten er geen politieke propaganda of spots meer uitgezonden worden op tv. Vandaag kunnen de mensen dus in alle rust nadenken voor ze zondag naar de stembus trekken.

In vergelijking met de campagne van 2009 valt het toch enorm op dat er veel minder een campagnesfeer heerst dan bij de vorige verkiezingen: er zijn veel minder flyers gebust dan anders, en de grote partijen zijn amper aanwezig in het straatbeeld. In de cafés wordt wel gepraat over politiek maar het gaat minder over de ideologie van de partijen. Mensen praten alleen maar over de crisis. Hoe slecht het gaat en hoe slechter het nog zal gaan. Als het over politiek gaat dan hebben ze het overal over de valse beloftes van politici. Ze zijn het beu om steeds te horen dat er niet aan hun pensioen geraakt zal worden terwijl ze even later hun pensioentje zien slinken met enkele honderden euro’s. Ze geloven de politici niet meer.

De militanten van kleinere linkse partijen zijn de enigen die ik hier met verkiezingspropaganda zie leuren en langs hotels en cafés gaan om mensen te overtuigen voor hen te stemmen. Gisterennamiddag sprak ik met iemand van de vakbond die de werkenemer in de hotels vertegenwoordigen. Ze zijn heel kwaad dat veel werkgevers eenzijdig de collectieve arbeidsovereenkomsten die normaal nog gelden tot eind dit jaar eenzijdig hebben opgezegd, en de werknemers tussen vijftien en twintig procent minder loon zullen betalen. De vakbondsman was strijdvaardig en dreigde ermee de haven en luchthaven van Rhodos te blokkeren als de werkgevers zo verder blijven doen. “Als wij het moeten voelen mag het patronaat het ook voelen,” zei hij. Ik weet niet in welke mate de dreigementen serieus genomen kunnen worden en of ze effectief mensen hiervoor gemobiliseerd krijgen.

Ik ben net bij een jeugdvriendin op bezoek geweest. Voula is 36 en een alleenstaande moeder. Met haar zoontje van zeven probeert ze op alle mogelijke manieren het hoofd boven water te houden. Ze is net als ik afkomstig uit Rhodos. Ze studeerde kleuteronderwijzeres in Athene en is teruggekeerd naar Rhodos. Ze vond geen werk als lerares en is in de horeca gaan werken zoals de meeste mensen hier in Rhodos.

Ze woonde en werkte heel lang in Rhodos stad maar door de crisis vond ze ook daar geen werk meer en is ze moeten uitwijken naar het dorp van haar ouders 70 km van Rhodos stad. In de buurt heeft ze nu tijdens het toeristisch seizoen werk gevonden als barvrouw. Vorig jaar verdiende ze nog 1200 euro en nu gaat ze tot 20 procent minder verdienen. Ze hoopt dat te compenseren met de fooien die toeristen geven. Ze heeft werk tot oktober. Het toeristische seizoen loop van april tot oktober en dan valt ze terug op een werkloosheidsvergoeding van 400 euro. Voula moet dus tijdens het toeristisch seizoen zoveel mogelijk proberen te sparen.

Voula is ingetrokken in het oude huis van haar moeder. Ze ging een lening aan bij de bank om het te renoveren. Voula zit niet alleen met de problemen voor de afbetaling van de lening. Ze moet ook de extra ingevoerde belasting van 400 euro betalen.

Ze moet zien dat ze de lening op tijd betaald want ze heeft al eens een boete gekregen bij een laattijdige betaling. De boete bedraagt bijna 6 procent van het totaal geleende bedrag. En als je drie aanmaningen krijgt voor laattijdige betaling van je lening dan kan de bank een procedure starten om je huis in beslag te nemen. Om die procedure te stoppen moet je een advocaat onder de hand nemen met de nodige kosten.

Voula vertelt me dat ze vaak met slapeloze nachten zit. Ze had nooit verwacht dat het zo snel zo slecht kon gaan in haar land.

Dankzij haar ouders die in de buurt wonen heeft ze nog een beetje steun als alleenstaande moeder. Haar vader heeft ook een moestuintje en voorziet haar van groenten en fruit. Ook de buren zijn kwamen eens helpen met de reparatie van haar dak toen het lekte. In de dorpen is er vaak nog veel solidariteit.

Het lagere schooltje in het dorp is moeten sluiten en de dichtstbijzijnde school voor haar 7 jarige zoon is 20km verder. Ze zet hem elke dat op de bus omdat ze geen geld heeft om benzine te kopen voor de auto.

Naar de film gaan of op restaurant gaan zit er ook niet in. Rhodos stad is 70 km verder en de benzine is te duur om even over en weer te gaan. De enige vorm van ontspanning is tv kijken of naar het strand gaan in de zomer samen met de andere moeders en kinderen.

“Maar goed dat we de zon en de zee nog hebben,” zegt Voula. “Dat kunnen ze ons niet afpakken…”