Na 113 dagen verklaarde N-VA-voorzitter Bart De Wever dat men moest herbeginnen.

Er kwam niet alleen vooruitgang maar zelfs een achteruitgang in de gesprekken rond de preformatie. Het vertrouwen is onder het diepvriespunt gedaald. De Franstaligen willen + 10% van de wederzijdse responsabilisering. Voor de N-VA (en de CD&V) moet het 50% worden van de personenbelasting (en eventueel de vennootschapsbelasting). België moet in het kader vna de confederale oplossing een Statenbond worden van Vlaanderen en Wallonië. Eventueel met Brussel en Duitstalig België als aparte deelstaten.

De Brusselse bevolking wijst de Bruxelle-Wallonië af. De Franstaligen blijven tegenliggen. Ze schijnen bevreesd voor “verarming’. Dat is een restant van hun verlatingsangst. Er moet echter zo snel mogelijk een grote staatshervorming komen, in het belang van iedereen. België moet immers 25 miljard euro besparen. Dat moet door de meer welvarende burgers betaald worden. Er is immers reeds meer dan genoeg armoede. Het moet bovenal snel en evenwichtig. De Franstaligen, zowel Brusselse als Waalse, moeten mee die kar op. Zo kan men nog voordelen hebben van de Belgische paraplu.

Men zal eerst over en weer de zwarte piet doorgeven. Maar men moet eruit geraken met als kern de PS en N-VA. De pers – aan beide kanten van de taalgrens – blijft een slechte rol spelen. Gezond verstand en goede wil moeten overheersen.

Uw, Tijdingen