Ik heb gisteren met veel belangstelling gekeken naar de boeiende tv-uitzending over de Vooruit, het ‘socialistische feestlokaal’, waarin veelvuldig over de ‘socialistische’ Bank van de Arbeid werd gesproken.

“In maart 1934 ging de Belgische Bank van de Arbeid, die vooral participaties had genomen in de textielindustrie, over kop. Een ware paniek maakte zich meester van de spaarders. Te vrezen viel dat een fatale bankcrash de holdingbourgeoisie in haar vitale belangen zou treffen. Vandaar dat de regering in augustus 1934 eindelijk moest handelen en meteen de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid (NMKN) opdroeg om de bevroren kredieten van de banken over te nemen. In ruil hiervoor gaf de NMKN obligaties uit (met staatswaarborg en tegen drie procent rente). De Nationale Bank accepteerde deze effecten als borgtocht bij het verlenen van voorschotten op verstrekte kredieten. Door een ander Koninklijk Besluit werd een einde gemaakt aan de gemengde banken. De deposito-banken mochten voortaan geen participaties nemen in ondernemingen. Deze activiteit werd toevertrouwd aan aparte holdingmaatschappijen.”

“Door deze handige constructie kon de holdingbourgeoisiehaar industriële bezittingen redden. Door de banken weer vol te pompen met verse geldmiddelen tegen een lage rente, vergemakkelijkte men de kredietverstrekking aan de ondernemingen. In ruil voor deze weldaad accepteerde de holdingbourgeoisie dat vanaf 1935 een uit eigen kring samengesteld petit comité als Bankcommissie in een sfeer van vertrouwen de plannen en problemen van de grote banken zou bespreken.” 

“Deze financiële reorganisatie tastte op zich de macht van de financiële groepen niet aan.”

Dit is een citaat uit het boek ‘De teloorgang van de Belgische bourgeoisie’ van André Mommen, in 1982 uitgegeven door Kritak.

Je hoeft echt niet de Slimste Mens te zijn om hierbij op te merken: L’histoire se ressemble et se répète parfois.