De eerste
week vraag ik om zout bij mijn brood. De bewakers weigeren me dat te geven en
antwoorden dat ik zeven dagen isolatiecel kan krijgen. Ik dacht dat de bewakers
een grapje maakten. Maar effectief, ik word naar de isolatiecel gebracht. Een
dergelijk cel is 2 1/2 meter lang, 1 1/2 meter breed, volledig in het wit
geschilderd. Schijnbaar erg proper en net. De vorige bewoner had op de wand van
de cel een Nazi hakenkruis gekrast. Fijntjes schuift de bewaker dit feit in
mijn schoenen en ik moet op appel bij de directeur van de gevangenis. Die man
heet Hayout, een Hebreeuwse naam die in het Arabisch ‘leven’ betekent. Ik ben
er helemaal niet gerust in en kom met knikkende knieën in zijn bureau. De
directeur kijkt me streng aan en vraagt me waarom ik dat hakenkruis getekend
heb en of ik besef wat het symbool voorstelt. Fel ontken ik dat het hakenkruis
door mij getekend is  en steek een tirade
af tegen het Naziregime en tegen de dictator Hitler. De directeur heeft het
plots over Amin Al Husseini, de grootmufti die Hitler bezocht en met de Nazi’s
samenwerkte tijdens de tweede wereldoorlog. Ik antwoord dat die man mij
helemaal niet vertegenwoordigt en dat het Nazisme een misdaad is tegen de menselijkheid
en tegen de democratie. Mijn antwoord lijkt de directeur te bevallen, de
discussie is afgelopen en als “beloning” voor mijn correct antwoord
krijg ik slechts zeven bijkomende strafdagen in de eenzame isoleercel.

Overleven in Palestina via BoekBoek