Het was een mooie septemberdag en ik was bessen gaan plukken in de tuin van mijn jeugd, het Rivierenhof in Deurne. Op de fietstocht huiswaarts stopte ik in een nostalgische bui om een koffie te drinken in Café Den Dorpel op de Herentalsebaan.

Ik verwachtte enkele bekende gezichten uit mijn verleden tijd.

En inderdaad.

Omdat de politieke geaardheid van de stamgasten van zulke etablissementen overwegend oncompatibel is met de mijne, dacht ik een onverdacht onderwerp aan te snijden: Voetbal.

Wat een vergissing.

De ‘Bruin Apen’ vlogen als kogels rond mijn oren terwijl ik dekking zocht voor de bombardementen van makakken en negers. Het werd een Vlaams-surrealistische café-ervaring met volledige onderdompeling in de ijle sfeer van afgunst, nijd en onversneden racisme. Voetbal is voor deze ex-liefhebbers sporta non grata wegens niet-blanke uitblinkers.

Ik vernam ook dat Frank, één van de bazen van het eertijds befaamde café den Tsjaplin op diezelfde Herentalsebaan, ontslagen was. Hij werkte deeltijds als barman in Den Dorpel, maar kon op een gegeven moment het racistische discours niet meer harden en wierp een samengepropte GVA-voetbalkatern naar één van de stamgasten met de gevleugelde woorden: “Den eerste die hier nog iets racistisch verkondigt, slaag ik op zijn gezicht.”

Het bleef oorverdovend stil, want Frank is geen doetje.

Pas wanneer hij voorgoed buiten was, lachten ze hem uit terwijl ze zich  – samen sterk – stoer op de gezwollen borst klopten.

Eenmaal buiten bij Den Dorpel, ben ik even bij Frank gepasseerd. Het was een fijn wederzien met één van de schoonste Deurnenaars.

Vandaag wilde de N-VA fractie in het halfrond niet applaudisseren voor de nummer 1 positie van de Rode Duivels op de Fifa-ranking. Sommigen noemen dat moedig, principieel, standvastig. Anderen vinden het grappig of zielig, een beetje triestig.

Ik vind het beangstigend.