Donderdag 29 november 2012, de dag dat Palestina door de Verenigde Naties erkend wordt als waarnemersstaat. Zoals zo vaak in dit land gaat dat gepaard met heel wat tegenstrijdige gevoelens.

We volgen de gebeurtenissen, lange voorspelbare toespraken van Mahmoud Abbas en Ron Prosor, op televisie tot we besluiten de straat op te trekken. In het centrum van Ramallah heeft zich een grote massa mensen verzameld om de stemming op een groot scherm mee te maken. De gevels van de huizen kleuren rood-groen-wit-zwart en ook de mensen op straat zwaaien uitgelaten met de Palestijnse vlag. Onze timing is perfect, want net als we aankomen wordt de uitslag van de stemming bekend gemaakt.

138 landen stemmen voor, 9 landen stemmen tegen en 46 landen onthouden zich. Wanneer deze cijfers op het scherm verschijnen, barst de feestvreugde los. Mensen juichen, dansen, omhelzen elkaar, roepen en knallen met hun pistool kogels in de lucht. Waarvoor dat laatste goed is, behalve mij een hartstilstand bezorgen, ontgaat me.

Weer een cultuurverschil waar ik maar beter aan wen. Er trekt een toeterende stoet auto’s de stad door. Het vreugdevol gas geven wordt al snel vreugdevol in de fille staan, maar dat kan de sfeer niet drukken. De Palestijnen hebben een staat en dat zullen ze vieren.

Terwijl ik het hele tafereel gade sla en mijn stralende vrienden proficiat wens met hun kersverse staat, knaagt er toch ook iets vanbinnen. Ik weet namelijk dat lang niet alle Palestijnen enthousiast zijn over deze gebeurtenis. Wie we vandaag niet zien feesten op straat, zijn zij die hadden gehoopt op een staat van de Middellandse Zee tot aan de Jordaan.

Het argument dat deze internationale erkenning een eerste stap is naar een duurzame oplossing, kan hen niet overtuigen. Ja, Palestina kan nu toetreden tot andere VN organen. Ja, Palestina kan Israel nu aanklagen voor oorlogsmisdaden in het Internationaal Strafhof in Den Haag. Ja, het versterkt de internationale positie van het Palestijnse volk.

Maar nee, 22% van het grondgebied van historisch Palestina is voor veel Palestijnen niet voldoende. En nee, dit is geen goed nieuws voor de vluchtelingen die nog steeds in vluchtelingenkampen wachten op de dag dat ze kunnen terugkeren naar de dorpen die hun grootouders in 1948 hebben achtergelaten. De huidige erkenning van Palestina, volgens de grenzen van 1967, is alles behalve gunstig voor de uitvoering van het –eveneens door de VN erkende- recht op terugkeer.

En nee, een erkende staat is geen garantie voor een leefbare staat. Of zoals een vriend zegt: “Deze erkenning verandert niets voor mij, en misschien is dat de reden waarom ik er volledig tegen ben. Ik ben vluchteling en dat ben ik nu nog steeds. Niemand geeft om mij en mijn familie. Ik zal nooit het recht hebben om terug te keren. Ik zal zelfs nooit het recht hebben om een menswaardig leven te leiden in het vluchtelingenkamp waar ik woon. Dat ligt namelijk in zone C, dus niet de Palestijnse Autoriteit, maar wel Israel heeft het daar nog steeds voor het zeggen”.

Een vriendin vat het al lachend zo samen: “Ik weet niet of ik blij of droevig moet zijn, maar wat ik me vooral afvraag: Hoe gaan we nu de naam van onze staat op de landkaart schrijven? ‘Pal’ in het stukje Gaza en ‘Ine’ in het stukje Westbank?”

Wat het ook zij, de volgende morgen kondigt Israel aan 3000 nieuwe woningen in nederzettingen in de Westbank en Oost-Jeruzalem te bouwen. De eerste feitelijke verandering voor deze pas erkende staat is dus dat er nog meer illegale Israelische woningen op haar grondgebied zullen verschijnen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.