Vlaanderen

Vlaanderen

woensdag 24 september 2014 19:28
Spread the love

Ik ben onderweg. Met de trein van Brussel naar Gent. Ik zit
op een trapje, tussen twee compartimenten in. Er zijn nog plaatsen vrij, maar
soms zit ik liever tussenin. Het is er wat minder druk, ik ben er wat meer op
mezelf. Fijn.

Op het andere trapje zit een zwarte jongeman. Ook op zoek
naar afzondering. Hij luistert naar muziek. Zonder koptelefoon. Het is Franse
hiphop. Misschien goede, misschien slechte, geen idee. Niet echt mijn ding, dus
ik ben geen expert terzake. Maar het stoort niet. Zijn muziek staat niet luider
dan de gemiddelde radio en wat ze daarop spelen is ook zelden mijn ding. Ik heb
geen reden tot klagen. Ook dat is fijn.

De conducteur komt voorbij. Een vrouw van middelbare
leeftijd. Misschien wat jonger, wellicht wat ouder, geen idee. Ik ben geen
expert. Ze berispt de zwarte jongeman. Ze vraagt of hij soms denkt dat hij
alleen op de trein zit. Ze zegt hem dat je zoiets niet doet. Dat het allemaal
een kwestie van beleefdheid is. De jongeman antwoordt dat hij niemand stoort,
dat niemand hem heeft gevraagd zijn muziek stiller te zetten. Maakt allemaal
niet uit. Zoiets doe je gewoon niet. Hij zet zijn Franse hiphop uit. De
conducteur vraagt mijn kaartje. Nu ik haar aandacht heb, vertel ik haar dat de
jongeman gelijk heeft, dat niemand hem iets heeft gevraagd en dat hij dus wellicht
niemand stoort. Ook ik word berispt. Omdat het allemaal een kwestie van
beleefdheid is.

Ze stapt het aangrenzende compartiment binnen. Een man in
een ongelofelijk groene trui kijkt haar enthousiast aan. Zijn kledij is
luidruchtiger dan alle Franse hiphop samen. Ze vertelt hem dat het allemaal een
kwestie van beleefdheid is en dat je zoiets niet doet en dat het niet uitmaakt
dat niemand iets heeft gezegd. Mensen durven niets te zeggen. Ik kijk de
rustverstoorder aan. Jong en in goede conditie, maar op mij heeft hij niet
meteen een intimiderend effect. De reizigers in het aangrenzende compartiment
zijn het blijkbaar niet met me eens. De dappersten onder de Galliërs. Die tijd
komt nooit meer terug.

“En trouwens”, zegt de man in de brulboeitrui, “het is hier
Timboektoe niet”. “Inderdaad”, zegt de vrouw voor wie het allemaal een kwestie
van beleefdheid is en ze lacht een potje mee. “Inderdaad”, denk ik bij mezelf,
terwijl ik me afvraag hoe groot de kans is dat mijn zwarte medereiziger al ooit
in Timboektoe is geweest. Wellicht eerder klein. Jammer. Het zou echt iets voor
hem zijn. Je mag er blijkbaar zonder koptelefoon naar Franse hiphop luisteren.
Maar dit is Timboektoe niet.

Dit is Vlaanderen.

take down
the paywall
steun ons nu!