Zelf heb ik heel wat socialistische kameraden en christelijke vrienden. De enge verzuiling is dus zeker net aan mij besteed. We hebben nu eenmaal rode en groene vakbonden en ziekenfondsen. Dit is een historische realiteit en daar is niks mis mee. Ik heb het hier vooral om de twee grootsten, want zij stonden aan de wieg van ons huidig maatschappelijk model.

Het feit dat er twee grote ziekenfondsen en vakbonden bestaan houdt elkaar alert in de verdediging van de belangen van de werkende klasse zonder daarom in een marktconforme concurrentie te vervallen .

Blijkbaar vond minister Vogels het storend om vertegenwoordigers van het middenveld op haar kabinet te ontvangen. Voor mij zijn vakbonden en mutualiteiten gezien hun expertise de ideale gesprekpartners voor bewindsvoerders binnen een goed werkende democratie.

Echte machtshebbers

Mevrouw Vogels ervaarde de bazen van de zuilen als de echte machtshebbers in het land. Dit is mogelijks een ervaring die aantoont dat de middenveldvertegenwoordigers maatschappelijk iets te betekenen hebben. De toenmalige minister moet weten dat de macht uitgaat van de natie d.i. het parlement, wat zij blijkbaar niet weet of wist is dat regeringsinitiatieven niet alleen door het parlement moeten goedgekeurd worden maar dat ze ook best een maatschappelijk draagvalk hebben, inzake welzijn zijn dat inderdaad de “zuilen”.

Volgens Vogels verbinden zuilen geen mensen. Dit is een uitspraak beneden alle peil. Vakbonden die vergoedingen uitkeren en ziekfondsen die de terugbetalingen regelen zijn in wezen een stuk overheid, ze zijn echter geen overheidsadministratie , ze zijn organisaties die nabijheid creëren , de ene kiest voor de rode service de ander voor de groene , maar telkens voor de organisatie die ze vertrouwen. De service van de zuilen gaat immers veel verder dan een uitbetaling , ze zijn het luisterend en adviserend oor dat niet kan geleverd worden door een pure grijze overheidsinstelling.

Aanbieden zorgproducten

Mevrouw Vogels ziet een deontologisch probleem  tussen het beheer van de RIZIV gelden en het aanbieden van zorgproducten. Moesten ziekenfondsen louter commerciële actoren zijn dan heeft ze gelijk. In het kader van de ziekteverzekering is dat een vergelijking die fundamenteell mank loopt .

Inderdaad ziekenfondsen bieden hospitalisatieverzekeringen aan dit in concurrentie met de privé. Destijds wilden de ziekenkassen dat doen volgens draagkracht van de verzekerden. Ze werden teruggefloten omwille van concurrentievervalsing , vandaar hun aanbod dat goedkoper is dan dit van de privé.

Ze vindt het spijtig dat de NVA, als dominante partij in Vlaanderen, Welzijn niet heeft opgeëist bij de bevoegdheidsverdeling . Dit is voor een “linkse politica” wel heel straf. Het toont een doorgedreven rancune naar de christendemocratie, meer nog, volgens mij, naar alle  sociale actoren in de maatschappij.

Zelf vind ik de voortdurende participatie van het middenveld bij elke politiek besluitvorming belangrijk . Het interview van Mevrouw Vogels in De Morgen van 4/6/2016 vind ik een rancuneus artikel .