Peter De Roover verklaarde onlangs in een ontboezeming dat Kunst zich met “wat mooi is” moet bezig houden en dat dat vandaag in de elitaire vorm niet het geval is.
Nochtans zit het bezoekersaantal van tentoonstellingen in de lift en zijn de theaters en culturele centra volgeboekt. Een capaciteitsuitbreiding zou op zich al financieel soelaas kunnen brengen voor de podiumkunsten en de “subsidieslurf“.

Tegenover die contemplatieve invulling van Peter De Roover staat de idee van een Vlaams canon dat voor Jan Jambon een instrument moet worden om de identiteit herkenbaar te maken en productief te gaan inzetten voor het Vlaamse onderdeel van onze meerlagige identiteit. In Vlaanderen en in meertalig Brussel.

Gemeenschapsvorming heeft vandaag vooral behoefte aan een gezonde basis. Laat het beleid vooral individueel engagement stimuleren door een gezonde mix van een weloverwogen overheid en van de marktwerking. Stimuleren betekent in onze liberale samenleving nooit dat diezelfde overheid zich aanprijst door een restrictief optreden.

Elitair kan enkel betekenis krijgen in de selectieve toegankelijkheid van activiteiten. Of in de beleidsmatige voorkeur voor netwerkingsevenementen in plaats van het vernieuwend potentieel.
Een Vlaams canon wordt enkel representatief indien onze meerlagige identiteit evenwichtig wordt ingevuld.