Een paar weken geleden trok ik naar Jordanië. Uiteraard ben ik een nieuwsgierigaard die het liefst de hele wereld zou verkennen, maar Jordanië ontdekken was niet meteen prioriteit nummer 1 van mijn trip. Het toeristenvisum dat ik begin oktober bij aankomst in Tel Aviv kreeg, liep op zijn einde en dus was de Grote Missie van deze reis om een nieuw visum voor Israël te bemachtigen. Wonen in Palestina is namelijk wonen in bezet gebied, dus vergeet het om daar te geraken zonder een Israëlische grenscontrole en bijbehorend Israëlisch visum.

Het was bijgevolg tijd om samen met een vriendin, die ook een nieuw visum nodig had, naar Amman in Jordanië te trekken. Op het programma stond: een paar uur sightseeing (zoveel is er, naar mijn bescheiden mening, nu ook weer niet te zien in Amman) en veel uur socializen met enkele Jordaniërs en veel Palestijnen (70% van de inwoners in Jordanië zijn Palestijnse vluchtelingen. Buiten dat dit hoge cijfer de ernst van het Palestijnse vluchtelingenprobleem behoorlijk goed weergeeft, bracht dit ook het heugelijke feit met zich mee dat ik me wat betrof cultuur en eten nog steeds in Palestina waande. Het grootste verschil, de afwezigheid van een bezettingsleger, beviel me eveneens.).

Toen we daarmee klaar waren, was het tijd om ons met een heel klein hartje terug richting grensovergang te begeven. De taxirit daarheen leek uren te duren en tegelijkertijd wilde ik dat we er nooit zouden arriveren. Bij aankomst nog gauw even onze verhalen op elkaar afstemmen en de laatste details alsnog omgooien, diep ademhalen en dan hup naar de grenspost. Aan Jordaanse zijde ging het er gemoedelijk aan toe: exit stempel in het paspoort, bus in en op naar Israël. Voor onze bus de Israëlische kant binnen mocht, inspecteerde een man met spiegel de onderkant van onze bus grondig. Dit wil zeggen: hij liep er wel 5 keer omheen en dit nam meer tijd in beslag dan de 1 minuut durende rit van Jordaanse naar Israëlische zijde van de grenspost. Nadat onze bus bomvrij verklaard was, mochten we verder rijden en brak hét moment van de waarheid echt aan.

Met onze bagage liepen we naar de bagagescanner waar we meteen de eerste vragen voorgeschoteld kregen. Terwijl mevrouw de grenswachtster in mijn paspoort keek vroeg ze mijn naam. Ik: “Karen”. Zij: “Chhharen?”. Ik sloeg er ondanks de zenuwen in om al lachend te zeggen dat haar uitspraak niet perfect was, maar dat ze in de buurt kwam. Een paar basisvragen later liepen we door de metaaldetector en begaven we ons naar mevrouw nummer twee, deze keer in een loket. Na het overlopen van onze familiestambomen, waarbij de vriendin die me vergezelde er vrolijk op los loog om haar Arabische roots te verbergen, was het tijd om de reden van ons bezoek aan Israël toe te lichten. Een thesis over asymmetrische berichtgeving omtrent het Israëlisch-Palestijns conflicht werd vlot omgetoverd in een thesis over de integratie van Nederlandse joden in Israël en ik woonde plots in Jeruzalem, had Israëlische i.p.v. Palestijnse vrienden en bracht mijn dagen door met alles behalve Palestijns circus. Voorbereid op duizend moeilijke vragen, moest ik mijn opluchting verbergen toen er vrij snel een stempel in onze paspoorten werd gezet. Nog ietwat wantrouwig bestudeerde ik de stempel terwijl we naar buiten liepen. Maar jawel, in mijn paspoort stond wel degelijk een brandnieuw toeristenvisum voor 3 maanden. Oef!

De rest van de rit naar huis vroeg ik me af wat het eigenlijk betekent als je zo moet liegen om een land binnen te komen. Zegt dat dan iets over wat ik in dat land doe of over wat dat land met zijn inwoners doet? Ik, als vrijwilliger binnen een Europees uitwisselingsproject, meen te kunnen zeggen dat mijn bezigheden alles behalve ongeoorloofd zijn. Maar blijkbaar zijn ze wel een bedreiging voor de “enige democratie in het Midden Oosten”. Misschien is dit land dan toch niet zo democratisch?