Daar ligt ze dan. Ze kijkt de kamer rond. Voor de achthonderdzevenenvijftigste keer telt ze de lelijke plafondtegels. Achtenhalve tegel in de breedte. Negen in de lengte. Als ze het gangetje niet meetelt. De vierde tegel van de tweede rij is vernieuwd. Dat weet ze al lang. Ieder vuiltje, barstje en krasje kent ze. Al drie jaar, elf maanden en vijf dagen is deze kamer haar eiland. Haar lichaam is de gevangenis die erop staat. Een gevangenis waar je maar op één manier uit kan ontsnappen. Zesenveertig jaar jong is ze. Lichamelijk een wrak.

Het is geen nieuws meer. En al zeker geen verrassing. Al zes jaar weet ze dat dit de laatste fase zal worden. Ze had alleen nooit gedacht dat die laatste fase zo slepend zou zijn. De ziekte vreet haar lichaam langzaam op. Ze heeft zich voorbereid. Jaren geleden zette ze het op papier: als het niet meer gaat, wordt het licht voor haar gedoofd. Zo wilt ze het. Al lang. Alles is in orde, netjes georganiseerd. Dat geeft rust.

Vier jaar voordien. De hoofdverpleegster komt binnen. Op een vervelende, kinderachtige toon die alleen diehard bejaardenverzorgsters en kleuterleidsters beheersen, kondigt ze het aan. “Annemieke, zoals we vorige week besproken hebben, lijkt het ons een goed idee dat je verhuist naar de palliatieve eenheid van Sint-Jetteke. Dat is dicht bij huis Annemieke, daar kan je familie rustig afscheid nemen. Dat gaat je goed doen, hé, Annemieke”. De toon doet haar huiveren. Het is alsof haar laatste greintje waardigheid weggeblazen wordt door de lookadem van de verpleegster.

Daar ligt ze nu. In Sint-Jetteke. Al drie jaar, elf maanden en vijf dagen. Plafondtegels te tellen. Langgerekt te sterven.  Bedankt, monseigneur De Kesel, dat dit de weg is die u voor ogen heeft. Op institutioneel niveau, zoals u dat zo mooi zegt, is duidelijk niet veel empathie te vinden.