Ik ben hier even stil geweest.
Een gevoel van machteloosheid overvalt iedereen wel eens, zeker als mensen uit je direkte omgeving leven veel te moeilijk vinden..Mijn eigen onvermogen ligt me dwars.
‘Het persoonlijke is politiek’. Dat is waarom ik weer schrijf.
Officieel leven we in een democratie, maar slechts 40 % van de bevolking gelooft daar nog in.
Veel mensen leggen zich hierbij neer. ‘Het is nu éénmaal zo, en we hebben nog een zekere welstand…’Politici, sommige economen en de media bevestigen ons in dit gevoel van ‘onvermijdelijkheid’. Groeiende inkomensongelijkheid, opwarming van de aarde, extreme armoede: het hoort erbij…We hopen op het winnen van de loterij of ‘extreme make-over’ om ons te vrijwaren..
zolang het ons niet treft.. We haasten ons om een plaatsje te reserveren in deze ratrace, en beschuldigen iedereen die uit de boot valt dat ze ‘van het systeem profiteren’…
Maar is dat wel zo?
Is iemand die moet afhaken na een burn-out een luierik? Is iemand die een zware depressie doormaakt en daarna moeilijk aan werk geraakt een profiteur? Of scheelt er iets aan onze ‘samenleving’? Is een CEO zoveel meer waard waard dan een mens die elke dag in zijn fabriek komt werken, zijn rug kapot maakt en bang is zijn baan te verliezen?
Hoe is het mogelijk dat in onze welvaartsmaatschappij zoveel jongeren zelfmoord plegen, dat er wachtlijsten zijn voor
jeugdpsychiatrie, dat de Bijzondere Jeugdzorg kreunt onder de werklast?
Nog zonder het te hebben over de draagkracht van ons milieu kunnen we ons vragen stellen bij de voortdurende ‘dwang tot groei’ die ons voorgeschoteld wordt als de oplossing van ‘de crisis’.
Over welke crisis gaat het?
Ik ben geen econoom maar ik zie wat heel veel mensen zien.
Ik zie hoe rijke mensen besparingsplannen doordrukken op de kap van ‘gewone mensen’, Ik zie hoe steeds meer mensen ‘uit de boot vallen’. Ik zie hoe democratische verworvenhedenheden overboord worden gegooid, en hoe sommigen daar rijker van worden. Ik zie hoe mensen elkaar steeds meer als concurenten zien voor het beetje welvaart dat er nog te grijpen valt, ik zie hoe onze samenleving steeds kouder wordt…
Dat is de echte crisis.
Wie van onze ‘volksvertegenwoordigers’ reageert hier tegen? (behalve het stakingsrecht ondermijnen en betogingen verbieden!)
En wij? Wat doen wij hier tegen?
Gelukkig zijn er mensen die ingaan tegen deze stroom, mensen die andere mensen aanspreken, die oude en nieuwe vormen van samenleven uitproberen, nieuwe media maken die ‘echt’ nieuws brengen, mensen die zich verzetten tegen het getij…
Daarom gaan we zaterdag 12 mei betogen, om 13u aan het Noordstation in Brussel.Om 14 u begint een betoging in Dusseldorf enz…
Dit is slechts een begin…
