De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Vers van de pers : Nooit nog op pensioen!

Vers van de pers : Nooit nog op pensioen!

maandag 28 juni 2010 15:34
Spread the love

Het had zo maar één van de verzonnen nieuwsfeiten kunnen zijn van Woestijnvis de afgelopen maanden. Het lijkt onwaarschijnlijk dat een fictieve groep mensen er in slaagt om onwaarheden de media in te sturen waardoor zowat iedereen op een gegeven moment deze onwaarheden als waarheden begint aan te nemen. Iedereen die geloofde dat OpenVLD’ers de beste en meeste sex hadden zaten verkeerd. Dat zijn immers ABVV’ers!

Maar alle gekheid op een stokje, het is niet nieuw en het wordt door politiek en werkgevers zonder schroom gehanteerd. Wat in hun kraam past dat verkondigen ze, waarheid of niet. Ze krijgen er bovendien ook de nodige media aandacht voor. De waarheid krijgt dat niet!

Tijdens de afgelopen verkiezingen, waren zowat alle politieke partijen het eens met de werkgevers :” het brugpensioen kost teveel!”. Onlangs werd een tweede front geopend door het VBO en moet ook het tijdskrediet geloven aan de patronale sloophamer.

Vakbonden verdedigden al heel lang het systeem van brugpensioen en toch kregen zij steeds kritiek. Onterechte kritiek blijkt nu. Of beter gezegd, nu komt de waarheid boven drijven net zoals de reden van deze leugens. Een verduidelijking dringt zich op.

Het sociaal akkoord bij Carrefour, waardoor rond de 3.000 jobs gered werden en een 1000 tal werknemers gespaard bleven van werkloosheid door toekenning van het brugpensioen, deed opnieuw veel stof opwaaien.

Wat moet je weten?

In de jaren ’90 werd de normale brugpensioenleeftijd al op 58 jaar gebracht. Gevolg was dat het aantal bruggepensioneerden daalde van 138.000 naar 120.000, maar dat het aantal oudere werklozen verdubbelde tot meer dan 200.000.

Nadien, ten gevolge van het generatiepact in 2005 wordt de normale brugpensioenleeftijd op 60 jaar gebracht. Alleen met een loopbaan van 38 jaar kan nog op 58 jaar vertrokken worden. Deze operatie komt pas op kruissnelheid in 2014. Gevolg is dat het aantal bruggepensioneerden nog verder daalde.

Tot het moment dat de speculaties van bankiers ons in de grootste economische crisis sinds de jaren ’30 stortten, en bedrijven natuurlijk meer mensen afdankten. Toch bleef de groei van het aantal bruggepensioneerden, door het generatiepact, zeer beperkt: in de laatste 12 maanden kwamen er amper 3.264 bruggepensioneerden bij. Dit waren allemaal slachtoffers van de crisis.

Maar de politiek en werkgevers schieten niet op de bankiers die de crisis veroorzaakten. Het is cynisch genoeg het sociaal statuut van de slachtoffers van de crisis dat meest geviseerd wordt. Voor ons is dit tegen elke logica in.

Er zijn 2.027.000 Belgen tussen 50-64 jaar. Amper 6% daarvan is bruggepensioneerd. Er zijn evenveel zieke oudere werknemers, dubbel zoveel oudere werklozen en drie keer zoveel inactieve huisvrouwen in deze leeftijdsgroep.

Die 120.000 bruggepensioneerden zijn bovendien bijna allen van hogere leeftijd, zodat ze officieel niet meer beschikbaar zijn voor de werkloosheid .

Met andere woorden : 2.633 bruggepensioneerden, of 0,13% van de totale bevolkingsgroep zijn volgens de RVA vandaag bruggepensioneerden die omwille van herstructurering vóór 58 jaar zijn afgedankt. Zij nemen deel aan tewerkstellingscel en outplacement, en moeten beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt tot 58 jaar.

Zij kosten bovendien 50 à 100% minder aan de sociale zekerheid dan indien ze op de werkloosheid zouden gezet zijn, doordat zijzelf en hun vroegere werkgever een fiks deel terug betalen onder vorm van sociale bijdragen en belastingen.

Ze hebben bovendien een beter maar toch niet riant sociaal statuut. Vergeten we niet dat bruggepensioneerden geen 13’de maand noch vakantiegeld krijgen. Maar doordat hun vroegere werkgever nog een (kleine) opleg moet betalen, hebben ze meestal toch nog een redelijk inkomen.

Werkloze en langdurig zieke 50’plussers kosten een pak meer aan de sociale zekerheid (zie de precieze berekeningen verderop). Ze zijn met meer dan 300.000, drie keer zoveel als het totaal aantal bruggepensioneerden.

Doordat hun vroegere werkgever niets meer bij legt, en de volledige kost voor hun inkomen dus afgewenteld heeft op de gemeenschap, zitten velen onder hen wél in armoede.

In feite zou het andersom moeten zijn. Politici en commentatoren zouden eerder moeten fulmineren op de veel talrijkere werkgevers die hun oudere werknemers, dikwijls na jarenlange trouwe dienst, afdanken met een aalmoes (dit geldt des te meer arbeiders!) en voor de rest van hun leven ten laste zetten van de sociale zekerheid. Anders gezegd, iedereen van ons betaald voor de winsthonger van bedrijven!

Het zijn die asociale werkgevers die men eerder zou moeten aanklagen, en financieel laten opdraaien voor (een deel van) de kost voor het opzij zetten van deze mensen!

Er zijn 2.027.000 Belgen tussen 50-64 jaar. Amper 6% daarvan is bruggepensioneerd. 2.633 bruggepensioneerden, of 0,13% van de totale bevolkingsgroep zijn bruggepensioneerden die omwille van herstructurering vóór 58 jaar zijn afgedankt.

En dan nu de keiharde waarheid : een rekensom

Wat kost zo’n bruggepensioneerde van 52 à 55 jaar aan de sociale zekerheid?

Nemen we het voorbeeld van een gemiddeld loon: 2.700 euro bruto per maand. De werkloosheidsuitkering zal in dit geval 1.153 euro bedragen. De werkgever zal minstens 244 euro per maand moeten opleggen. Dat geeft een bruto inkomen van 1.397 euro per maand voor de bruggepensioneerde, die hierop 6,5% sociale bijdrage betaalt (= 91 euro) en 114 euro belastingen, wat zijn netto inkomen op 1.192 euro per maand brengt. Niet riant, maar toch boven de armoedegrens als alleenstaande. De werkgever betaalt een sociale bijdrage van 40% op zijn opleg (97 euro).

De gemeenschap betaalt dus 1.153 euro werkloosheidsuitkering – 91 euro persoonlijke sociale bijdrage – 114 euro belastingen – 97 euro persoonlijke bijdrage = 851 euro netto per maand of 10.212 euro per jaar.

Stel nu dat diezelfde persoon met 2.700 euro bruto op de werkloosheid belandt. Dan betaalt de gemeenschap voor een gezinshoofd 1.265 euro werkloosheid’ of 15.180 euro per jaar of 49% meer dan bij het statuut bruggepensioneerde in ons voorbeeld! Voor een alleenstaande oudere werkloze zou de sociale zekerheid 13.836 euro meer betalen. De werkgever wint in elk geval 244 euro opleg plus 97 euro sociale bijdrage = 341 euro per maand of 4.092 euro per jaar.

De gehele rekensom : nemen we een brutoloon van 4.000 euro per maand.

Bij werkloosheid zou deze persoon als alleenstaande evengoed slechts 1.153 euro per maand aan werkloosheidsuitkering gekregen hebben, en zou er geen enkel terugverdieneffect zijn, wat de kost voor de sociale zekerheid en de gemeenschap evengoed op 13.836 euro zou gebracht hebben.
Veronderstellen we nu dat deze persoon op brugpensioen gaat, en de werkgever betaalt bij tot 85 % van het netto jaarinkomen van 30.777 euro.De werkloosheidsuitkering blijft 1.153 euro.

De werkgever zal bij herstructurering op 52 jaar 1.412 euro opleg moeten betalen plus 565 euro (40%) sociale bijdrage. De bruggepensioneerde betaalt 167 euro persoonlijke bijdrage en 696 euro belastingen en bijzondere bijdrage. Hij houdt netto 1.702 euro per maand over, of 2/3’de van zijn vroeger netto jaarinkomen. De gemeenschap betaalt NIETS. Ze ontvangt 1.428 euro per maand (565 euro werkgeversbijdrage plus 167 euro persoonlijke bijdrage plus 696 euro belastingen), en betaalt 1.153 euro werkloosheid, wat een winst oplevert van 275 euro per maand of 3.300 euro per jaar.

Het statuut van oudere werkloze kost in dit geval dus 15.264 euro per jaar méér aan de gemeenschap dan het statuut van bruggepensioneerde.De werkgever wint 1.412 euro opleg plus 565 euro werkgeversbijdrage = 1.977 euro per maand of 23.724 euro per jaar indien deze werknemer met 4.000 euro bruto niet het statuut van bruggepensioneerde zou gekregen hebben!
En uiteraard zullen werkgevers en politiek in koor roepen dat het niet de bedoeling mag zijn om oudere werknemers in de werkloosheid te laten “hangen” zoals zij dat noemen maar dat het precies de bedoeling moet zijn om hen terug aan het werk te zetten.

Geen slecht argument natuurlijk, want iemand die werkt, draagt bij tot de sociale zekerheid in plaats van er noodgedwongen van te moeten ontvangen. Ware het niet dat 50-plussers ondanks alle retoriek ook nog zeer weinig kansen hebben op de arbeidsmarkt: maandelijks geraken slechts 2,7% van alle werkzoekenden boven 49 jaar weer aan de slag. Dat is het laagste percentage van alle kansengroepen.

Waarom pleiten politiek en werkgevers dan voor de afbouw van het brugpensioen? Uit onwetendheid? Neen, maar veeleer om een deel van de kost van de afdanking van de werkgever naar de gemeenschap te verkassen.
Ondertussen denkt wel bijna iedereen dat het systeem van brugpensioen geld kost uit hun portemonnee. Werkgevers wrijven zich in de handen want niets zo tof als een systeem van brugpensioenen als ze zelf mensen willen ontslaan, niets zo slecht als een systeem van brugpensioen als werknemers na 38 jaar arbeid zelf zouden kunnen kiezen om er uit te stappen.

Bovendien hebben ze in de politiek hun vriendjes gevonden. Met valse, leugenachtige, argumenten overtuigen ze samen het gros van de bevolking. De uitkomst kan dus bestaan uit een regeling die recht geeft op brugpensioen als het werkgevers uitkomt maar geen recht meer als het de werknemer uitkomt.

Als wij dan de voorbije week lezen dat nu de aanval op loopbaanonderbreking wordt ingezet (tijdskrediet, ouderschapsverlof, landingsbanen,…) dan komt pas de ware inzet bovendrijven.

Brugpensioen kost ons, de werkende mensen, momenteel dus zo goed als niets. En de patronale en politieke verkrachting van het systeem levert ook geen nieuwe jobs meer op voor de 110.000 werkloze jongeren die er aan zitten te komen.

De hervorming van het brugpensioen zal ons echter veel geld gaan kosten. En niet enkel geld. Doordat we de baan nu hebben vrijgemaakt voor een aanval op de verschillende systemen van loopbaanonderbreking zullen we nog moeten inleveren op ons sociaal leven ook.

Vergeet zorgen voor je kind en gezin op basis van loopbaanonderbreking. Begin maar al dagelijks over te werken om zo overuren op te sparen die je later ooit eens mag recupereren. En ja we zeggen ooit eens, want wie denkt dat hij, of zij, daar zelf over zal mogen beslissen komt bedrogen uit. Je werkgever zal wel zeggen wanneer je langer moet werken en wanneer je thuis moet blijven!

take down
the paywall
steun ons nu!