We beleven een crisis van het racistisch en patriarchaal kapitalisme dat om zichzelf in stand te houden brutale ‘bezuinigingsmaatregelen’ oplegt die ons dwingen te betalen voor een crisis die we niet hebben uitgelokt. Het gaat over bezuinigingen in alle sociale diensten, vermindering van de lonen en pensioenen, het stimuleren van de oorlog en de commercialisering van alle terreinen van het leven.

En wij vrouwen betalen de hoogste prijs: we zijn de eersten om ontslagen te worden en buiten onze gewone huishoudelijke taken worden wij verplicht om de functies, die voorheen onder sociale diensten vielen, op ons te nemen. Dergelijke maatregelen zadelen ons op met de zwaarte van de patriarchale ideologie en van een kapitalistisch en racistisch beleid. Ze stimuleren ons om weer thuis te blijven. Dat bevordert de prostitutie en de vrouwenhandel. Dat doet het geweld tegen ons toenemen en ook de mensenhandel en de migratie.

We klagen de vrijhandelsakkoorden aan die van de gemeenschappelijke goederen als gezondheidszorg, onderwijs en water gewoon koopwaar maken en de exploitatie van goedkope arbeidskrachten in het Zuiden bevorderen. Wij verwerpen de cultuur van het consumentisme die onze gemeenschappen verarmt, onze afhankelijkheid vergroot en de lokale productie kapot maakt.

We bouwen solidariteit op met de vrouwen die strijden in Europa, vooral in Griekenland, maar ook in Portugal, Galicië, Spanje, Italië en Macedonië; zij organiseren zich om weerstand te bieden aan het retrograde neoliberale offensief dat bevorderd wordt door de financiële instellingen en het beleid van hun eigen regeringen en dat alleen de belangen van de transnationale ondernemingen dient. We bouwen ??ook solidariteit op met alle vrouwen in het Zuiden die met hongersnood, verarming, slavenarbeid en geweld te maken krijgen. Maar zij blijven weerstand bieden.

We klagen de opmars van de militarisering over de hele wereld aan die een strategie is voor de controle over onze lichamen, onze levens, onze bewegingen en onze territoria. Dit is neokolonialisme en plundering van onze natuurlijke hulpbronnen. Men zorgt er voor dat de wapenindustrie zich blijft verrijken op kosten van de crisis. Wij stellen met angst vast dat militarisme en autoritarisme opnieuw opkomen als waarden in de samenleving.

Dat gebeurt in verschillende landen over de hele wereld zoals in het Midden-Oosten, Tunesië, Libië en Egypte, waar de vrouwen en de volkeren blijven vechten tegen alle vormen van fundamentalisme en dictatuur en voor een echte democratie. In Palestina strijden de vrouwen tegen kolonialisme en zionisme. In verschillende Afrikaanse landen, zoals in Senegal, maakt de overheid gebruik van de macht van het leger voor electorale belangen; in Mali terroriseren gewapende groepen de burgerbevolking; in Honduras, Mexico, Guatemala en Colombia, zijn er processen bezig van remilitarisering; en in verschillende landen in Azië en Oceanië, wordt de aanwezigheid van Amerikaanse troepen versterkt.

Wij zijn solidair met de vrouwen en de volkeren die verzet plegen en strijd voeren in alle gebieden die in oorlog zijn, of onder militaire controle leven of die de schadelijke effecten van een buitenlandse militaire aanwezigheid moeten verdragen. Maar wij vrouwen blijven ons grondgebied, onze lichamen en onze aarde verdedigen tegen de exploitatie ervan door geregelde troepen of huurlingen, regeringslegers of privémilities.

We klagen de gezamenlijke strategie aan van de geglobaliseerde media die de dogma’s en de conservatieve waarden willen doen herleven. Zij zijn een bedreiging voor wat de vrouwenbewegingen tot nu toe al veroverd hebben. De ruimten voor participatie worden ingeperkt, het protest wordt gecriminaliseerd, en het recht om te beslissen over onze lichamen wordt afgebroken. Waar we onze reproductieve zelfbeschikking al veroverd hadden, wordt ze nu bedreigd, bijvoorbeeld in verschillende Europese landen (zoals in Portugal en Spanje) en Noord-Amerika waar abortus is gelegaliseerd, maar waar dit recht wordt aangevallen in de praktijk door inkrimping van de budgetten voor ziekenhuizen en abortusklinieken.

In veel andere landen, zoals in Latijns-Amerika en een aantal landen in Azië en Oceanië, worden vrouwen die abortus plegen, gecriminaliseerd, zoals in Brazilië, Japan en Vanuatu. In Mexico is abortus gelegaliseerd in het Federale District Mexico-Stad en gecriminaliseerd in de rest van het land. In Honduras is de anticonceptienoodpil verboden. In Nicaragua zorgt een grondwetswijziging er voor dat abortus, zelfs in situaties die levensbedreigend zijn voor de moeder of in geval van verkrachting, een misdaad is.

Rusland volgt dit voorbeeld: de vrouw van de president staat in de voorhoede van de campagnes om abortus te verbieden in alle situaties. Groepen die zichzelf ‘pro-vida’, ‘voor het leven’ noemen bepleiten in feite het doden van vrouwen. Ze beledigen ons. Gezondheidswerkers in Noord-Amerika zetten druk op het parlement om de wet te doen herzien in Zuid-Afrika en de eventuele discussie in Pakistan te voorkomen.

We zijn solidair ??met alle vrouwen die blijven vechten en weerstand bieden tegen de aanvallen van de politie, van de oneerlijke ambtenaren van justitie, en van alle geweld tegen vrouwen.

Geconfronteerd met deze situaties komen we op straat. We hebben alternatieven en we komen daar voor op. We herhalen dat we onze sterkte blijven opbouwen vanuit onze lichamen en onze territoria in verzet. We blijven onze dromen voor structurele veranderingen uitdiepen en we blijven marcheren tot we allemaal vrij zijn!

We roepen op tot een versterking van onze bewegingen en voor allianties met andere bewegingen, want alleen zo zullen we bouwen aan een wereld die echt vrij is.

De Minga Informativa van de Sociale Bewegingen

(vertaling uit het Spaans door Toon Mondelaers)