De Nicaraguaanse president Daniel Ortega bij zijn verkiezingsoverwinning in 2011. "Wij zijn blij met de 52ste verjaardag van de oprichting van het FSLN en de 34ste verjaardag van de overwinning van de Sandinistische revolutie. Samen met het Nicaraguaanse volk herdenken wij hun ervaringen: hoe een diepgaand proces van culturele, politieke, sociale en economische transformaties in Nicaragua tot stand komt".
Opinie, Nieuws, Economie, Revolutie, Nicaragua, Massamedia, Daniel Ortega, Sandinisten, Revolutionaire bewegingen, Sandinistische Nationale Bevrijdingsfront (FSLN), Managua, Ideologische strijd, Imperium -

Verklaring van de VIIde bijeenkomst van de Sociale Bewegingen in Managua

Van 15 tot 17 juli kwamen in de Nicaraguaanse hoofdstad Managua vertegenwoordigers samen van de Sociale Bewegingen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Zij hebben er gereflecteerd over belangrijke kwesties zoals de strijd om de macht, de bondgenootschappen en de ideologische strijd.

dinsdag 23 juli 2013 12:55
Spread the love

De bijeenkomst van de Sociale Bewegingen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied vormde een onderdeel van de viering van de 34ste verjaardag van de Sandinistische revolutie in Nicarague.

“Wij zijn vertegenwoordigers uit 12 landen en 28 maatschappelijke organisaties en zijn bijeen gekomen in Managua, in het vrije Nicaragua, in de Latijns-Amerikaanse en Caribische geest van de revolutie, op 15, 16 en 17 juli 2013. Wij hebben gereflecteerd over belangrijke kwesties zoals de strijd om de macht, de bondgenootschappen en de ideologische strijd.”

Wij zijn blij met de 52ste verjaardag van de oprichting van het FSLN en de 34ste verjaardag van de overwinning van de Sandinistische revolutie. Samen met het Nicaraguaanse volk herdenken wij hun ervaringen: hoe een diepgaand proces van culturele, politieke, sociale en economische transformaties in Nicaragua tot stand komt.

Daarin hebben de sociale bewegingen hun concrete eisen kunnen koppelen aan de strijd voor nationale soevereiniteit en het welzijn van iedereen onder de leiding van commandant Daniel Ortega en kameraad Rosario Murillo.

Deze dagen van bezinning hebben ons in staat gesteld om de volgende bevindingen en conclusies te trekken.

De strijd voor de politieke macht

In elk deel van de Latijns-Amerikaanse en Caribische geografie neemt de revolutie verschillende vormen van strijd aan in overeenkomst met hun sociale, economische, politieke en culturele realiteit.

De verschillende landen hebben hun historische en sociale eigenheid, maar ze kampen met hetzelfde algemeen verschijnsel op continentaal vlak: het neoliberale imperialisme met zijn negatieve gevolgen voor het geluk, de hoop en de ontwikkeling van de volkeren.

Elk gevecht in de verschillende landen maakt een integraal onderdeel uit van de Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie en is dus een internationale strijd.

Deze internationalistische en Latijns-Amerikaanse strijd heeft meer coördinatie en onderlinge steun van de revolutionaire bewegingen nodig op basis van hun realitiet, hun etappe en hun mogelijkheden. Want in sommige landen zit de revolutie in de ontwikkelingsfase, in andere in een fase van weerstand, en in andere in een fase van consolidatie, verdieping en evolutie, zoals wellicht het geval is met de Cubaanse, Venezolaanse en Nicaraguaanse revolutie om maar enkele voorbeelden te noemen.

De Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie wist in sommige landen de macht en de regering te bereiken via verkiezingen in het kader van de overgeërfde burgerlijke democratieën.

In andere landen trachten ze ruimte te veroveren in nationale vergaderingen, in de raden van gemeenten en andere takken van de overheid. In andere landen worden instrumenten ontwikkeld om dergelijke ruimten te veroveren op de oligarchische belangen van partijen die de neoliberale burgerlijke democratie verdedigen.

De Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie gaat vooruit door het creëren van belangrijke supranationale instellingen (dankzij Chavez) zoals de ALBA-TCP, PETROCARIBE, UNASUR, MERCOSUR en CELAC.

Dit geeft een scenario voor de mogelijkheden van de revolutionaire bewegingen in de landen van de regio om de krachten te bundelen, bondgenootschappen aan te gaan en vooruitgang te boeken bij de verovering van de macht en het bereiken van politieke hegemonie.

In de strijd voor de politieke macht wordt de revolutie geconfronteerd met de bekende vormen van het imperium om de revolutie en haar uitingen in verschillende Latijns-Amerikaanse en Caribische landen te annuleren en in te perken. De imperialistische macht neemt maatregelen om de consensus en eenheid bereikt door de revolutionaire politieke en sociale bewegingen, zoals de arbeidersbeweging, te verstoren.

Ze maakt gebruik van de massamedia om terreur te zaaien bij de bevolking en bij de leiding van de sociale organisaties en de vakbonden om zo hun strijd te beteugelen. Ze creëert beveiligingen rond de media om de legitieme eisen en de strijd van sociale bewegingen en vakbonden te vervalsen en te manipuleren.

Het imperium tracht het veiligheidsapparaat in de landen (leger en politie) te infiltreren om militaire staatsgrepen te organiseren tegen legitiem verkozen regeringen. Het organiseert de gevangenneming en de fysieke verdwijning van sociale en vakbondsleiders.

Het dirigeert verkiezingsfraude tegen progressieve bewegingen en politieke partijen. We kunnen maar overwinnen als we de eenheid van de sociale en politieke bewegingen bevorderen en samenbrengen rond een ??politiek project en een inclusieve, brede en solidaire strategie.

Dit omvat ook het politieke werk onder kiezers van alle partijen en zelfs binnen de krijgsmacht, want tenslotte hangt het veroveren van de politieke macht af van het georganiseerde bewustzijn van de meerderheid van de bevolking. Zonder de steun van de meerderheid van de bevolking kan er geen revolutie plaats vinden.

Het opbouwen van bondgenootschappen

De strijd van de Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie tegen het neoliberale imperium heeft de opbouw van nationale en regionale allianties nodig. Want er is geen hegemonie mogelijk zonder allianties.

De nationale allianties voor de verovering van de politieke macht hebben verschillende kenmerken. In bepaalde omstandigheden kunnen allianties soms een nationale consensus bereiken die de wil van de verschillende sectoren van de samenleving tot revolutionaire veranderingen mobiliseert.

In andere gevallen kan men tot een partnerschap op specifieke punten komen over institutionele veranderingen en vakbondsacties waarvan de duur korter is in de tijd. Maar toch kan dit de doelstellingen van de revolutie dichterbij brengen.

Bondgenootschappen kunnen ook aanleiding geven tot het ontstaan ??van maatschappelijke en politieke organisaties. Ze kunnen ook de organisatorische cultuur, de dialoog en de consensus op basis van het belang van het algemeen welzijn versterken.

De Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie vereist dat partnerschappen moet worden bereikt vanuit de basisorganisaties met het oog op het bundelen van krachten en het bereiken van een nieuwe dynamiek voor verandering. Het is belangrijk om de bewegingen van boeren, arbeiders en religieuze sectoren samen te brengen.

Bij dit alles is het een fundamentele ‘sine qua non’-voorwaarde dat de jeugd zich mobiliseert en politieke vorming krijgt om de processen te leiden en te ondersteunen en te zorgen voor de continuïteit van het revolutionaire project van generatie op generatie.

Het is ook belangrijk om de integratie en participatie van vrouwen in het bereiken van sociale gelijkheid en gender gelijkheid te verzekeren. We mogen ook het probleem van de senioren die werken aan hun sociale integratie en hun waardigheid niet verwaarlozen.

De Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie heeft nood aan sociale bewegingen die zich inzetten voor revolutionaire projecten. Maar het is duidelijk dat dit alleen mogelijk is door het overwinnen van sektarisme en de erkenning van de noodzaak om een bondgenootschap aan te gaan met een politieke beweging of partij om de macht te veroveren of de hegemonie te bereiken.

En de hegemonie wordt alleen bereikt door het volk dat er legitimiteit aan geeft. In die zin moeten we ook belang hechten aan de deelname aan de verkiezingen. Zo kunnen we werken aan de verdeeldheid van rechtse krachten en hun electorale ervaring ontwrichten.

Ideologische strijd

Op het continent hebben de neoliberale regeringen ervoor gezorgd dat het volk geen toegang had tot reële en objectieve informatie. Ze verhinderen ook de opleiding en de intellectuele en professionele groei van de inheemse gemeenschappen, boeren en arbeiders.

Alleen wanneer we onze gedachten hebben verduidelijkt hebben we een aanzienlijke vooruitgang geboekt in de strijd.

Het neoliberale imperium is erin geslaagd om de massamedia te gebruiken voor het aanzetten tot overmatig consumentisme en tot het bevorderen van negatieve waarden.

De Latijns-Amerikaanse en Caribische revolutie heeft geleerd om de bevolking ervan te overtuigen dat revolutionaire transformaties de terugkeer van politieke, culturele, sociale en economische belangen garanderen, en dat de massamedia slechts dienen om de communicatiekabels van de grote internationale mediabedrijven, die in handen zijn van het neoliberale imperium, over te brengen.

De politieke en ideologische strijd moet de bewustwording van de volkeren bevorderen en ze confronteren met de gemeenschappelijke vijand. We moeten dus het opbouwen van alternatieve communicatiemiddelen bevorderen. Het directe politieke werk is onvervangbaar.

We moeten een nieuw bewustzijn en nieuwe waarden bevorderen. Daarin speelt het onderwijs een fundamentele rol.

De fundamentele sleutel voor deze strijd is het politieke bewustzijn van de individuele burgers. De revolutie heeft een ideologische basis. En we moeten er rekening mee houden dat het kapitalisme ons voor is. Het is noodzakelijk om te zorgen voor veel analyses, onderzoek, kritiek en zelfkritiek.

Vele jaren van neoliberalisme hebben kunnen aantonen dat de massamedia in dienst staan van de bourgeoisie. Ze verbergen de corruptie van de staat en de privatisering van de openbare diensten van de neoliberale staten. En ze proberen de normale tekortkomingen van progressieve regeringen te overdrijven en vooral wantrouwen te creëren tussen ons.

In ideologische termen begrijpen we dat een revolutie de moraal moet bevorderen. In Latijns-Amerika hebben linkse regeringen, die de verkiezingen wonnen, dit gedaan ondanks de massamedia die tegenwerkten. We moeten die media geleidelijk veroveren om de visie op de reële toestand van de landen te weerspiegelen en een kritisch bewustzijn en gedrag te creëren om de georganiseerde acties van het volk te ondersteunen.

Het is belangrijk om te bespreken hoe we tot die bewustwording komen, hoe onze sociale strijd van vakbonden of verenigingen de interiorisering van revolutionaire ideeën mogelijk maakt., hoe onze gedachten kunnen bevrijd worden van misvorming, hoe ons hart vlugger slaat bij grote veranderingen, hoe we vanuit de praktijk de juiste ideeën opbouwen, hoe we ons met elkaar verbinden, hoe we vooruit gaan in de strategieën om het imperium te bestrijden.

In ons ideologische werk is het van vitaal belang dat we ons niet afsluiten van het gevoel, de overtuigingen, de culturen en de religiositeit van onze volkeren.

Als revolutionairen moeten we die waarden, die geladen zijn met liefde, solidariteit, hoop en geloof, erkennen en respecteren en vooral de acties voor het algemeen welzijn. We moeten die vlag afnemen van de rechtse krachten en ze omvormen tot een revolutionaire strategie. Onze vlag is de strijd tegen de armoede.

In evolutie en revolutie! Niet één stap achteruit!

Verklaring van de VIIde bijeenkomst van Sociale Bewegingen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied

(Bron: Pasalavoz 18 juli 2013)

(Uit het Spaans vertaald door Toon Mondelaers)

take down
the paywall
steun ons nu!