Cynische alliantie

Een klein anderhalf jaar geleden werd Benjamin Netanyahu afgezet door een ruime coalitie. Nu lijkt hij opnieuw aan de macht te komen, grotendeels door de opkomst van een extreemrechtse partij ‘Joodse kracht’.

Het gaat hier om een zeer cynische alliantie. Netanyahu stond wellicht een celstraf te wachten wegens corruptie, fraude en misbruik van vertrouwen gedurende zijn vorige ambtstermijn. Hij wil die rechtszaak nu ongedaan maken door opnieuw onschendbaar te zijn en/of door de wetgeving ter zake te wijzigen. Extreemrechts schiet hem daarbij graag te hulp, want ook zij willen aan het juridisch systeem morrelen.

“Dood aan de Arabieren”

Itamar Ben-Gvir. Foto: David Denberg, Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0.

Vooral Itamar Ben-Gvir loopt in de kijker. Hij is de voorzitter van de extreemrechtse en ultranationalstische ‘Joodse kracht’. Voor de verkiezingen sloot hij een alliantie met een andere extreemrechtse partij, de Religieuze Zionisten. Samen werden ze de derde grootste fractie in het parlement.

Ben-Gvir was lid van Kach, de partij van de extremistische rabbi Meir Kahane. Die partij werd na verloop van tijd door Israël verboden als terreurorganisatie en stond ook in de VS op de lijst van terreurorganisaties. Ben-Gvir werd ook geweigerd in het leger wegens te extreme opvattingen.

Alle Palestijnen die niet “loyaal” zijn wil Ben-Gvir deporteren.

Bij hem thuis hing lange tijd een foto van Baruch Goldstein, die in 1994 29 biddende Palestijnse afslachtte in een moskee in Hebron. Hij staat bekend voor zijn slogan: “Dood aan de Arabieren”. Bij een provocerend bezoek aan Jeruzalem afgelopen zomer vroeg hij zijn escorterende veiligheidsagenten om te schieten op betogers. In het verleden heeft hij bij twee gelegenheden zelf een pistool gericht op Palestijnen.

De Westelijke Jordaanoever. Kaart: SoWhAt249, Wikimedia Commons / CC BY-SA 4.0
Zone A = groen: onder Palestijnse administratief beheer. Zone B = rood: gedeeld administratief beheer tussen Palestine en Israël. Zone C = roze: administratief beheer door Israël. Palestijnen wonen hoofdzakelijk in zone A en B. In zone C wonen 300.000 Palestijnen en 400.000 Israëlische kolonisten.

Hij vindt dat Palestijnen maar ook ‘Israëlische Arabieren’[1] weinig te zoeken hebben in het “Joodse land”. Als zij niet “loyaal” zijn, dan wil hij ze deporteren. Ben-Gvir wil minister van Openbare Veiligheid worden in de nieuwe regering.

Deze ultranationalist wil ook de Westelijke Jordaanoever, of minstens zone C ervan annexeren. Zone C (roze) is 62 procent van de oppervlakte. Volgens het Statuut van Rome is het vestigen van nederzettingen in bezet gebied een oorlogsmisdaad. De annexatie van die gebieden gaan nog een stap verder.

Verrotting

Dergelijke figuren waren tien jaar geleden nog te aangebrand en te giftig om mee te draaien in de mainstream politiek van Israël. Vandaag verbindt de uiterst rechtse Likud-leider Netanyahu zich formeel met de Religieuze Zionisten.

Ben-Gvir is geen breuk met het verleden maar eerder een symptoom van de verrotting van de Israëlische politiek. Zijn extremistische standpunten zijn sinds een tijdje niet langer het monopolie van extreemrechts.

Netanyahu had zo’n annexatie al geopperd tijdens zijn laatste ambtstermijn als premier. En Avigdor Lieberman, voormalig minister van Buitenlandse zaken en van defensie had in het verleden al aangedrongen op de deportatie van Israëliërs van Palestijnse afkomst als zij geen loyaliteitseed willen ondertekenen.

Ben-Gvir is geen breuk met het verleden maar eerder een symptoom van de verrotting van de Israëlische politiek.

In een editoriaal verwoordt de progressieve Israëlische krant Haaretz de verrotting als volgt: “Religieuze Zionisten is de Knesset-lijst (de Knesset is het Israëlisch parlement, nvdr) die het zionistische project heeft verminkt en het project van het thuisland van het Joodse volk heeft omgevormd tot een project van conservatief, rechts, racistisch, religieus Joods suprematisme in de geest van BenGvir’s leermeester en rabbijn, Meir Kahane. Deze partij is nu de op twee na grootste politieke kracht in Israël. Dat is de ware, huiveringwekkende betekenis van de verkiezingen van dinsdag.”

Toekomst

De nieuwe extreemrechtse regering zal wellicht een poging ondernemen om het rechtsapparaat aan banden te leggen. Tijdens de kiescampagne liet Bezalel Smotrich, de leider van de partij van de Religieuze Zionisten, al verstaan dat hij aanstuurt op een parlement dat met een eenvoudige meerderheid de beslissingen van het Hooggerechtshof kan tenietdoen.

Volgens de krant Haaretz staat Israël “op de rand van een rechtse, religieuze en autoritaire revolutie, die als doel heeft de democratische infrastructuur van dit land te decimeren”.

Als de nieuwe coalitie er in slaagt om justitie te kortwieken, dan kan Netanyahu retroactief onschendbaar verklaard worden en dan kan de Israëlische regering voortaan zelf bepalen welke burger al dan niet “loyaal” is wie gedeporteerd mag worden.

“Israël staat op de rand van een rechtse, religieuze en autoritaire revolutie, die als doel heeft de democratische infrastructuur van dit land te decimeren”.

Ben-Gvir wil ook agenten meer vrijheid geven om met scherp te schieten op “terroristen” en ze immuniteit te bieden bij eventuele juridische vervolging. Voor Palestijnse “terroristen” wil hij de doodstraf invoeren.

Voor de Palestijnen worden het in elk geval nog hardere tijden dan nu al het geval is. De illegale bezettingspolitiek zal in hogere versnelling gaan en de repressie tegen hen zal nog verder toenemen. De solidariteitsbeweging zet zich best schrap.

Bronnen:

• The Rise of Israeli Fascism as the Swing Vote in Parliament, and the Project of Ethnic Cleansing, Scheerpost
• Far-right leader Itamar Ben-Gvir emerges as Israel’s kingmaker, Financial Times
  
• Kahanism Won. Israel Is Now Closing in on a Right-wing, Religious, Authoritarian Revolution, Haaretz
  
• Glijdt Israël af naar een extreemrechts ‘Bibistan’?, De Standaard
  
• Itamar Ben-Gvir, veroordeelde ultranationalist steunt comeback Netanyahu, De Tijd

Note:

[1] Israëlische Arabieren zijn Palestijnen die sinds de stichting van Israël in 1948 niet gevlucht of verdreven zijn door terreuraanslagen of het Israëlisch leger. Zij maken zowat een vijfde uit van de bevolking van Israël en hebben een Israëlische identiteitskaart.