Het gaat slecht met de economie. Maar als er een ding is wat Vlaanderen kan rechthouden, dan zijn het wel snackbars. Deze keer ga ik het niet hebben over pitabars en Yilmaz van pita Yilmaz. Toen ik in een vorige column schreef dat Yilmaz op een extreemrechtse politicus leek, wilde hij mij aan het spit rijgen en versnijden tot pitavlees.

Filip De Winter zal het niet graag horen, maar snackbars –waar halal te verkrijgen is- kun je niet meer wegdenken uit het straatbeeld. Er is kortom een snackisering in de samenleving bezig.

Vergeet de moskeeën. Vergeet het internet. Je wil niet weten wat er gebeurt wanneer je gesnackiseerde jongeren hun dagelijkse portie junkfood ontzegt.

Er duiken steeds meer snackbars op met cryptische namen als snack Djebli, snack Rif en snack Soussie. Snacks met ziel, met rock ‘n roll en heel soms raak je in vervoering omdat je ergens in een hoekje een eenzame kakkerlak ziet dansen. In een snackbar kun je halve stokbroden krijgen met kip, kalkoen, merguez, lever, kefta, enzovoorts. Er liggen frieten bij die overspoeld worden met de meest vettige sauzen en meteen als slapende cellen in buik en kont nestelen.

Zo een halve stokbrood heet een mitraillette. Dit om de agressiviteit van de snackisering aan te tonen. Voor wie al dat extremisme niet aankan, je kunt ook een vreedzaam bordje bestellen. Dit alles voor zeer democratische prijzen. Een mitraillette heeft tal van voordelen.

Het is bijzonder voedzaam, het valt als een bom in je maag en door het spervuur van krampen die je van sommige mitrailletten krijgt, train je ook je buikspieren. Bovendien is een mitraillette een van de weinige effectieve homeopathische laxeermiddellen.

De vrije markt werkt bijzonder goed bij snackbars. Is snack Rif failliet, dan staat Ali handenwrijvend te popelen om de hele inboedel voor een prijsje over te nemen en een snack Ali te openen. Ik begrijp niet dat hamburgerketens als Mc, Q en KFC zich nog niet in de strijd gegooid hebben om al die snackbars te kolonialiseren.

Ook voor snackbars is er plaats voor innovatie. Neem nu halal. Voor velen klinkt het woord niet zo smaakvol. Toch hebben ze veel gelijkenissen met soulfood. Allebei zijn ze verguisd en plegen ze aanslagen op het lichaam. Allebei laten ze je bloeddruk en cholesterol naar ongekende hoogtes stijgen. Bij allebei is de sfeer met niets te vergelijken.

Ik wil niet hersenspoelen, maar een snackbar is het symbool van een geslaagde multiculturele economie. Daarnaast heeft het ook een sociale functie. Kinderen zijn er welkom. Vrouwen met hoofddoek worden er niet weggekeken. Homo’s en baardmannen komen er voor meer dan een snelle hap. Sociaal zwakkeren bezien het als een exclusief restaurantbezoek.

Je hoeft je niet te houden aan cultuurgebonden beleefdheidsregels en je mag à volonté met de handen eten. Er wordt gegluurd, er wordt geroepen en gelachen, er wordt in code gecommuniceerd en er worden geheime telefoonnummers uitgewisseld. Toch mag een snackbar niet te fundamentalistisch zijn.

Er moeten meer stamboom-vlamingen over de vloer komen. Misschien komt het omdat ze mentaal nog niet sterk in hun schoenen staan. Een snack binnenwandelen, een mitraillette binnenwerken, zoiets vergt moed, tijd en inspanning. Snackisering is een proces van jaren. Maar eens gegeten, dan is de band met een snack moeilijk te doorbreken.