De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Veiligheid is een obsessie van onze tijd geworden? Een casus rond brandpreventie in Leuvense appartementen.

Veiligheid is een obsessie van onze tijd geworden? Een casus rond brandpreventie in Leuvense appartementen.

woensdag 4 mei 2016 14:03
Spread the love

Extracten uit de geëngageerde brief die ik aan de directeur van Sociale Woonmaatschappij Dijledal zond. Nadat betrokken huurders een omzendbrief kregen, en een nieuw Huurdersreglement, met duidelijk obsessieve, paranoide trekjes wat betreft vrees voor het gewone leven, onder de hoofding “Veiligheid voor alles”.

 

Geachte heer directeur,

(…) Wat het probleem van de Veiligheid betreft, heb ik volgende bedenkingen.

 

Zoals in andere domeinen van de samenleving is de veiligheidspolitiek ziek.

Ik verwijs voor een heldere, overtuigende visie wat er in de diepte op dit vlak in de samenleving aan de gang is, naar het veel gelezen en druk besproken monografisch werk “Borderline Times” van prof. Dirk Dewachter (2013).

De vermelding door de directeur van Dijledal op het einde van zijn brief, verdient een antwoord. Ik citeer daarom even letterlijk:

“[U kunt niet akkoord gaan met onze werkwijze]. U ervaart deze als een inbreuk op uw privacy. Zoals we u reeds per mail lieten weten, wensen we dat alle gemeenschappelijke delen zoals de gang, de traphal… vrij blijven zodat in geval van evacuatie er zich geen problemen kunnen voordoen”.

Dit soort uitspraken lijkt misschien in eerste instantie de nuchtere logica zelve. Echter…

Beste mensen, het is mijn hoop dat de Obsessie met Veiligheid, (die overigens te voorspellen was in een land dat al ongewoon lang geen echt grote dreigende gevaren heeft gekend, de laatste oorlogsactiviteiten zijn nu meer dan 70 jaar geleden gebeurd) – mag afnemen in de komende maanden en jaren. Nu er weer een échte bedreiging opduikt, in de vorm van aanslagen door Arabisch-Islamistische desperado’s. Vanmorgen verneem ik op de radio in het Nieuws dat in Luchthaven Zaventem een en ander eindelijk stilaan tot rust komt en de wachtrijen, (én de reusachtige economische schade!), misschien snel zal kunnen tot normale proporties worden teruggebracht. Intelligente perscommentatoren merken vandaag 4 mei op dat het niet goed was dat de regering zich “liet chanteren” door de politievakbonden, om onzinnig hoog op veiligheid in te zetten weken na de aanslag.

Wel, ik wens mij niet te laten chanteren. Niet wat het hoogste goed voor een mens betreft: goed leven.

Ik heb geen probleem met lege traphallen, hoewel een plant op het bordes niet zou misstaan, maar dan vooral met de oudjes en zwangere moeders in het achterhoofd, die echt hier wonen. Ik wens niet het slachtoffer te worden in mijn goed en vredig bestaan en wonen, van de behoefte van sommige kantoormensen die in hun bestaan (“metro-boulot-dodo”) wellicht zulke hoge nood hebben aan Avontuur, dat zij kicken op de gedachte van een ramp, een massale, paniekerige evacuatie. En daar, meesurfend op een bestaande collectieve psychose, ten gepasten tijden met niet onbespeurbaar genoegen met zo veel woorden melding van maken.

Ik verwijs hier naar de oerdegelijke analyses van een Rik TORFS over de onmogelijkheid en zinloosheid van nultolerantie in diverse situaties (o.a. In “Wie gaat er dan de wereld redden” – 2009, p.145 ).

Ik citeer:

“Er zijn nu eenmaal problemen die niet op te lossen zijn. Dat is misschien wel meestal zo. Er is een eindeloze stroom van wetten. De Verklaring is het messianisme dat politici stuwt. “Stem voor mij en uw problemen zullen verdwijnen. De vraag is dus niet: hoe reiken messianistische politici / [wij als directie] definitieve oplossingen (aan)? Maar wel: hoe leven mensen vredevol en gelukkig, terwijl er talloze problemen blijven bestaan, een beetje onder controle, nooit helemaal opgelost?”

Als er een ramp gebeurt, in werkelijkheid, dan zal zelfs de strengste regelgeving niet kunnen beletten dat er slachtoffers vallen,als dat in de sterren staat geschreven. En dan zal Dijledal nota ben veel meer profijt hebben van moedige, koelbloedige bewoners die zich betrokken voelen bij hun buren, zoals ik en bepaalde buren, dan van absurde, obsessionele regeltjes. De totale veiligheid, waar deze (woon)maatschappij blijkbaar naar durft streven, dat is een illusoir iets. Een illusie. Waar ik niet de slaaf of het slachtoffer van wens te worden.

Als niemand op tijd opstaat om te zeggen dat de keizer (in Brussel in dit geval) geen kleren draagt, dan kan het niet goed komen met deze samenleving, dat begrijpt u wel.

In afwachting van “The Towering Inferno”, dat er nooit zal komen naar het zich laat aanzien, wil ik dus echt wel kunnen genieten van een potplant naast mijn dorpel, nu in de zonnige zomermaanden, op onze brede en van nature brandvrije passerelle.

Met vriendelijke groet,

Stefaan Solfrian Hublou

“Waarden zijn verbonden met inzet, met generositeit en met het gratuite verbonden. Je doet iets omdat je het zelf graag wil doen, niet omdat een norm het oplegt. Welnu, normen kunnen die positieve houding onmogelijk maken, en kunnen de lust om, los van elke verplichting fantastische dingen te doen, fnuiken of ontmoedigen”

“Wie gaat er dan de wereld veranderen”, Rik Torfs,

Uitgeverij Van Halewyck, p. 147.

take down
the paywall
steun ons nu!