De politionele acties tegen Sharia4Belgium doen sterk denken aan de wijze waarop de politionele diensten eind jaren zestig, begin jaren zeventig de opkomende ‘maoïstische’ bewegingen hebben beoordeeld, geobserveerd en tegengewerkt. Ook de ouders waren toen de slachtoffers en uiteindelijk was het, zoals nu, te doen om het belang en de bescherming van de (kapitalistische) staat en het uittesten van de nieuwe wettelijke kaders.
In de tijd van SVB (nvdr: Studenten Vak Beweging), de ‘maoïstische’ studenten die naar de mijnen trokken, de studenten die hun studies onderbraken om in de fabrieken te gaan werken, werden alle geobserveerd en waren doelwit van politionele acties (ook Kris Hertogen werd 2 weken van de straat geplukt in 1970 en in de gevangenis gestopt; op alle punten in beroep vrijgesproken, zoals ook voor Belkacem het geval zal zijn). Ook toen waren de ouders de grootste ‘slachtoffers’. Wat moesten die niet afzien, vooral vader Hertogen die er zogezegd een hartinfarct aan overhield, iets wat met klem door moeder Hertogen in een brief aan Het Laatste Nieuws ontkend werd. Zij stonden achter hun kinderen. Ook de kerk was betrokken (Schreurs), die pastorale brieven schreef om waakzaam te zijn voor de wijze waarop de maoïstische indoctrinatie te werk ging.
Het klinkt allemaal bekend. Kern van de zaak blijft of de (internationale)actie tegen Syrië legitiem is of niet en in het verlengde ligt van de anticommunistische actie die tegen de ‘lekenstaat’ Syrië en uiteindelijk tegen Rusland en China gericht is. Hopelijk blijven die voldoende standvastig en zal, zoals Abou Jahjah terecht aangaf, het compromis en de onderhandeling tot een oplossing leiden.
Maar dat is geopolitiek waar de Belgische politiediensten zich niet aan storen. Voor hen is het er om te doen om de nieuwe wettelijke instrumenten in de ‘antiterroristische’ actie uit te testen voor toepassing op de mogelijke (volks)opstanden en prerevolutionaire actie van de bevolking tegen de alsmaar rigider wordende staat, voor de verdediging van de financieel-economische machten en repressieve actie de komende decennia. Waarom hebben deze politiediensten niet opgetreden op het ogenblik dat zij de tientallen vertrekkers naar Syrië hebben geobserveerd (of aan het handje gehouden). Waarom laten zij het probleem ontstaan, als ze het al niet mee creëren, in plaats van te voorkomen en te beheersen?
Met de burgemeesters van Antwerpen, Vilvoorde en Mechelen voorop wordt de rechtsstaat op een ridicule wijze geschonden, de politiediensten doen maar wat en getuigen van grote domheid en simplisme (S4B die de Belgische staat gewapenderhand zullen aanvallen) en de jongeren met hun legitieme rechtenop radicalisering, vrij verkeer en ondersteuning van een blijkbaar internationaal gerechtvaardigde actie worden als nietsnutten, gebrainwashte, niet naar hun ouders luisterende, gevaarlijke en nu al terroristische volwassenen behandeld. Het is enkel de advocaat van Belkacem die eenzaam maar heel terecht wat tegengas biedt.
Na de SVB de S4B. Wat de technieken en behandeling betreft, is er een zekere historische gelijklopendheid. Uiteindelijk is SVB/Mijnwerkersmacht/Arbeidersmacht/AMADA er eind zeventiger jaren ook toe gekomen om de Sovjet-Unie als belangrijkste oorlogsstoker te brandmerken en te bestrijden. De wegen naar de revolutie en een betere wereld zijn altijd al kronkelig geweest.
Jan Hertogen
