Foto: Rosario Marmol-Perez
Opinie - Rosario Marmol-Perez

Van Mohammed aan Sammy

vrijdag 9 juli 2021 14:17
Spread the love

 

Hij ligt op één van de matrassen op de koude stenen vloer van de Begijnhofkerk. Languit ligt hij. Eén van de vele mannen en vrouwen in de kerk die ervoor hebben gekozen het eten te staken. Een kussen maakt dat zijn hoofd wat hoger ligt en ik zijn gezicht en zijn ogen beter kan zien. Ik hurk naast hem, leg mijn hand op zijn arm als zou ik hem zo een beetje van mijn kracht kunnen doorgeven. Hij heet Mohammed zegt hij. Hij is nog jong. Zijn stem is zacht. We praten en voor ik vertrek druk ik mijn hand op mijn hart en zeg hem dat we hem, dat we hen niet opgeven. Ik mag een foto van hem maken nog. Ik kijk later lang naar die ene foto. De jongeman op de foto had iemand anders kunnen zijn. Zijn naam had Sammy kunnen zijn. Ik kan niet voorbij aan de gelijkenis met de Staatssecretaris.

Mijn naam is Rosario. Ik ben de dochter van een migrant. Lang geleden hadden mijn ouders het geluk zich hier te kunnen vestigen met hun vier kinderen. België had toen nood aan werkkrachten. Dat is nu ook zo. Ik ben geboren in dit land. Ik heb papieren.

Wij, zonen en dochters van migranten, wij hebben, waar wij ook vandaan komen, eenzelfde verhaal. In ons honkt de herinnering aan een tijd dat we elders leefden, wij of onze ouders, en een herinnering aan moed en pijn. Moed en pijn horen samen voor ons. We zijn vertrokken, verjaagd uit een land dat ons had moeten zien opgroeien. Ons vertrek was geen keuze, het was een gevolg, een kwestie van levensbehoud. In ons hart lieten we de magere hoop op een waardig en veilig leven kiemen.

Vandaag ben ik met stomheid geslagen. Ik kan niet begrijpen, niet, dat u uw eigen geschiedenis aan de kant zet.

Meneer Mahdi, hoort u mij? Hoort u de duizenden stemmen die het aanslepende lot van sans-papiers in dit land aanklagen? Meneer Mahdi, u hebt een ideaalbeeld van migratie met daarin goede en slechte migranten. Meneer Sammy Mahdi, u wenst uw eigen voorgeschiedenis te vergeten, de geschiedenis van uw ouders, van uw verleden. Wie zijn verleden verloochent, verzeilt in een denken dat geleid heeft tot de meest brutale periodes in onze geschiedenis.

Ik schaam mij voor deze regering. Ik schaam mij voor de lafheid die zijn beslag krijgt in politieke partijen die zich uitgeven voor progressief.

Ik schaam mij voor ù, Sammy Mahdi, die in navolging van uw voorgangers Maggie De Block en Theo Francken elke dag wat verder gaat in het negeren van humaniteit. Uw beleid is niet humaan. Uw vastberadenheid is afkeurenswaardig. Ik aanvaard het niet. Daarom blijf ik samen met duizenden anderen aan de kant van de kwetsbaren staan.

Meneer Mahdi, u hebt de kwalijke neiging om de waarheid naar uw hand te zetten. U bent het slachtoffer, nietwaar? Die hongerstakers chanteren u, zo is het niet? Hoe durft u. Hoe kan u zoiets hardop zeggen? Hoe kan u dat zeggen over mensen die zich vrijwel onzichtbaar voortbewegen in onze samenleving, van schuilplaats naar schuilplaats, ze stappen dicht tegen de muur uit schrik gearresteerd te worden, opgesloten te worden, uitgewezen te worden, want ze hebben geen rechten; ze hebben kinderen die in precaire omstandigheden onderwijs krijgen. Zij chanteren u? Zij?! Als ze al wat zwartwerk vinden is het voor een miserieloontje. Tot zo’n 20 jaar al zijn ze onder ons.

Een deel van de politieke klasse heeft de band met de werkelijkheid verloren. Hun ongelijke beleid breekt levens, ze creëren goede en slechte burgers, de slechte zijn migranten, werklozen, hongerstakers, langdurig zieken, zij die naar het OCMW moeten. Ze moeten eruit, u sanctioneert ze, neemt ze hun inkomen af, sluit ze uit, valt hun huizen binnen, neemt ze hun waardigheid af. Semira Amadu en de kleine Mawda zijn omgekomen door geweld. Je kan iemand ook psychisch uitschakelen.

Als wij de inhumaniteit ten aanzien van de mensen zonder papieren aanklagen, meneer Sammy Mahdi, komt u telkens aanzetten met dezelfde argumenten die geen hart, geen ziel, geen humane inspiratie verraden. Aan het argument dat zij die u chanteren niet terug kunnen zonder dat ze hun leven op het spel zetten, heeft u geen boodschap. Nee, ze moeten betalen voor hun daden van wanhoop. Hachelijk wel, want onder zij die u chanteren zijn kinderen. Die wil u opsluiten in terugkeercentra.

U begrijpt misschien dat wij deze mensen niét loslaten en als uit één stem duidelijke criteria zullen blijven eisen voor de regularisatie van sans-papiers. Ze zijn met z’n 150.000 in België.

Er zijn oplossingen. Er is een onafhankelijke commissie nodig die de aanvragen snel en doeltreffend beoordeelt. Nu is er willekeur. Wij keren ons tegen het wetsvoorstel om binnen te mogen vallen bij een bepaalde groep mensen. Mensen zonder papieren zijn geen criminelen. Maak kom af met de zogenaamde vrijwillige terugkeer. Niemand gaat terug naar een plek waar zijn leven in gevaar is. En het Ko­­ninklijk Besluit dat toelaat kinderen op te sluiten is een democratische staat onwaardig. U kunt net zo goed de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens verbranden.

Wij geven niet op, nooit zullen wij opgeven. Wij zijn één mensheid. Elke mens telt.

Mohammed nochtans heeft op het moment dat ik dit schrijf, al 6 weken niet gegeten. Hij is jong. Hij lijkt op u. Hij lijkt op ons allemaal. Wij zullen er zijn voor hem.

 

Rosario Marmol-Perez

Voor l’École des Solidarités, Luik

(Deze open brief is vertaald door Leo De Bock)

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!