“In elke oorlog wordt iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus historica Anne Morelli.

Daar doet DeWereldMorgen niet aan mee. Wij veroordelen heel sterk de militaire invasie van Rusland in Oekraïne en alle oorlogsmisdaden die gepleegd worden. Het is een criminele agressie die ingaat tegen het internationaal recht. Maar wij hoeden ons voor zwart-wit versies. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex. Wij willen aspecten naar voor brengen die in de mainstream media worden verzwegen of onderbelicht, om alzo het debat meer genuanceerd te kunnen voeren. Geloof niets zomaar, ook onszelf niet. Blijf kritisch denken. (n.v.d.r.)

Op 19 maart 2022 herdacht Irak de 19de verjaardag van de Amerikaanse invasie die, volgens voorzichtige schattingen, aan meer dan een miljoen Irakezen het leven heeft gekost. De gevolgen van die oorlog waren al even desastreus. Het hele Midden-Oosten raakte erdoor gedestabiliseerd, met verschillende (burger)oorlogen tot gevolg. De Arabische wereld wankelt tot op de dag van vandaag onder deze afschuwelijke ervaring.

Geen enkele van de NAVO-oorlogen heeft stabiliteit gebracht in de oorlogvoerende regio’s.

Op 19 maart werd ook de 11de verjaardag van de NAVO-oorlog tegen Libië herdacht, en vijf dagen later de 23ste verjaardag van de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië. Sinds de oprichting van het bondgenootschap in 1949 en zijn eerste interventie op het Koreaanse schiereiland in 1950 is elke door de NAVO geleide oorlog geresulteerd in uitgestrekte verwoestingen en een enorme dodentol.

Geen van deze oorlogen heeft stabiliteit gebracht in de oorlogvoerende regio’s. Irak is nog steeds even kwetsbaar voor terrorisme en militaire interventies en is in veel opzichten nog altijd een bezet land. Libië is verdeeld tussen verschillende strijdende kampen en de heropflakkering van een burgeroorlog blijft reëel.

Desondanks blijft het enthousiasme voor oorlog groot. Het lijkt alsof meer dan zeventig jaar mislukte militaire interventies ons niets heeft geleerd. Dagelijks berichten de media over de beslissing van de VS, Groot-Brittannië, Canada, Duitsland, Spanje of een andere westerse mogendheid om een nieuw soort ‘dodelijke wapens’ naar Oekraïne te sturen. Westerse landen hebben al miljarden dollars uitgetrokken voor de oorlog in Oekraïne.

De tegenstelling met de inspanningen voor diplomatieke, geweldloze oplossingen is groot. Een handvol landen in het Midden-Oosten, Afrika en Azië heeft bemiddeling aangeboden of heeft aangedrongen op een diplomatieke oplossing voor de oorlog.

Hun argument is, zoals het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken op 18 maart herhaalde, dat “alle partijen Rusland en Oekraïne gemeenschappelijk moeten steunen bij het opzetten van een dialoog en onderhandelingen die resultaten opleveren en tot vrede leiden”.

De tegenstelling tussen het enthousiasme om wapens te leveren en de inspanningen voor diplomatieke, geweldloze oplossingen is groot.

De schending van de soevereiniteit van om het even welk land is illegaal volgens het internationaal recht en een flagrante schending van het VN-Handvest. Dit betekent echter niet dat geweld enkel met geweld kan beantwoord worden. Dit geldt des te meer in het geval van Rusland en Oekraïne.

In Oost-Oekraïne heerst immers al acht jaar een staat van burgeroorlog die duizenden levens heeft gekost en hele gemeenschappen heeft beroofd van elk gevoel van vrede of veiligheid. De wapens van de NAVO kunnen onmogelijk de diepere oorzaken van deze strijd aanpakken. Integendeel, ze kunnen deze alleen maar verder aanwakkeren.

Als meer wapens het antwoord waren, zou het conflict al jaren geleden zijn opgelost. Volgens de BBC hebben de VS de afgelopen acht jaar, dus lang voor de huidige oorlog begon, al 2,7 miljard dollar aan Oekraïne toegekend, onder de vorm van anti-tank wapens en anti-pantservoertuigen, Amerikaanse geweren, munitie en toebehoren.

De snelheid waarmee extra militaire hulp naar Oekraïne is gestroomd na de Russische militaire operaties van 24 februari 2022 is ongezien in de moderne geschiedenis. Dit roept niet alleen politieke of juridische vragen op, maar ook morele – de gretigheid om oorlog te financieren en het gebrek aan enthousiasme om landen te helpen bij een wederopbouw.

Na 21 jaar oorlog en de invasie van de VS in Afghanistan, met een humanitaire en vluchtelingencrisis tot gevolg, staat Kaboel er nu grotendeels alleen voor. Afgelopen september 2021 waarschuwde het VN-vluchtelingenagentschap dat “er een grote humanitaire crisis dreigt in Afghanistan”. Er is echter niets gedaan om deze “dreigende” crisis aan te pakken, die sindsdien alleen maar erger is geworden.

De snelheid waarmee extra militaire hulp naar Oekraïne is gestroomd na de Russische militaire operaties van 24 februari 2022 is ongezien in de moderne geschiedenis.

Afghaanse vluchtelingen worden zelden verwelkomd in Europa. Hetzelfde geldt voor vluchtelingen uit Irak, Syrië, Libië, Mali en andere conflicten waarbij de NAVO direct of indirect betrokken is/was. De hypocrisie wordt nog duidelijker wanneer we kijken naar internationale initiatieven die tot doel hebben oorlogsvluchtelingen te steunen of de economieën van door oorlog verscheurde naties weer op te bouwen.

Vergelijk het gebrek aan enthousiasme om door oorlog verscheurde landen te steunen, met de ongeëvenaarde westerse euforie bij het leveren van wapens aan Oekraïne. Jammer genoeg zal het niet lang meer duren voor de miljoenen Oekraïense vluchtelingen, die hun land de afgelopen weken hebben verlaten, een last voor Europa worden, en daardoor ook het slachtoffer van dezelfde (gekende) kritiek en extreemrechtse aanvallen.

Het is ongetwijfeld zo dat de houding van het Westen ten opzichte van Oekraïne verschilt van de houding ten opzichte van slachtoffers van westerse interventies. Dit betekent echter niet dat de “bevoorrechte” Oekraïners uiteindelijk beter af zullen zijn dan de oorlogsslachtoffers uit het Midden-Oosten.

Naarmate de oorlog voortduurt, zal Oekraïne blijven lijden, hetzij onder de directe gevolgen van de oorlog, hetzij door het collectieve trauma dat er zeker op zal volgen. Het verzamelen van NAVO-wapens in Oekraïne zal, net als in Libië, waarschijnlijk averechts werken. In Libië hebben de NAVO-wapens de tien jaar durende burgeroorlog in het land alleen maar verder in stand gehouden.

Foto: ramzybarzoud.net

Oekraïne heeft behoefte aan vrede en veiligheid, niet aan een eeuwigdurende oorlog die de strategische belangen van bepaalde landen of militaire allianties moet dienen. Militaire invasies moeten volledig worden verworpen, of het nu in Irak is of in Oekraïne. De oplossing van het conflict ligt niet in de omvorming van Oekraïne tot een nuttige pion in de eeuwigdurende geopolitieke strijd tussen de NAVO en Rusland.

From Korea to Libya: On the Future of Ukraine and NATO’s Neverending Wars werd vertaald door Ann Dejaeghere. Ramzy Baroud is journalist, redacteur van The Palestine Chronicle en auteur van vijf boeken. Zijn meest recente boek is These Chains Will Be Broken: Palestinian Stories of Struggle and Defiance in Israeli Prisons. Dr. Baroud is senior research fellow aan het Center for Islam and Global Affairs (CIGA), Istanbul Zaim University (IZU). Zijn website is www.ramzybaroud.net.