Op mijn muur hangt de voorpagina van de Daily Express van 5 september 1945 met de woorden: “Ik schrijf dit als een waarschuwing aan de wereld.” Zo begon het verslag van Wilfred Burchett over Hiroshima. Het was de primeur van de eeuw. Voor zijn eenzame, gevaarlijke reis die de Amerikaanse bezettingsautoriteiten trotseerde, werd Burchett aan de schandpaal genageld, niet in het minst door zijn nabije  collega’s. Hij waarschuwde dat een massamoord met voorbedachte rade op een epische schaal een nieuw tijdperk van terreur had ingezet.

Het grote taboe

Bijna elke dag nu krijgt hij gelijk. De intrinsieke strafbaarheid van de atoombom wordt bevestigd in de ‘US National Archives’ en de daaropvolgende decennia van militarisme gecamoufleerd als democratie. Het Syrisch psychodrama is daar een voorbeeld van. Opnieuw worden we gegijzeld door het vooruitzicht op terrorisme waarvan de aard en geschiedenis zelfs de meest liberale critici nog steeds ontkennen. Het grote taboe is dat de meest gevaarlijke vijand van de mensheid aan de overzijde van de Atlantische Oceaan woont.

John Kerry’s klucht en Barack Obama’s pirouettes zijn tijdelijke verschijnselen. Rusland’s vredesakkoord over chemische wapens zal op termijn worden behandeld met de minachting die alle militaristen koesteren voor diplomatie. Nu met Al-Qaida als één van zijn bondgenoten en VS-bewapende coupplegers veilig op post in Caïro, wil de VS de laatste onafhankelijke staten in het Midden-Oosten verpletteren: eerst Syrië, daarna Iran. “Deze operatie [ in Syrië ]”, zei de voormalige Franse minister van Buitenlandse Zaken Roland Dumas in juni, “gaat ver terug. Het was voorbereid, vooraf bedacht en gepland.”

Wanneer het publiek ‘psychologisch getekend’ is, zoals de Britse Channel 4 reporter Jonathan Rugman het Britse volk beschreef, dat overweldigend vijandig staat tegenover een aanval op Syrië, wordt van het versterken van het onnoembare dringend werk gemaakt. Of Bashar al-Assad of de ‘rebellen’ al dan niet gas gebruikten in de buitenwijken van Damascus, het blijft de VS en niet Syrië die de meest productieve gebruiker in de wereld is van deze verschrikkelijke wapens.

Operatie Hades

In 1970 heeft de Amerikaanse Senaat gemeld: “De VS heeft op Vietnam een hoeveelheid giftige chemische stof (dioxine) gestort ten bedrage van 6 Britse pond (7,1 euro) per hoofd van de bevolking”. Dat was Operatie Hades^[1], later omgedoopt tot het vriendelijker Operation Ranch Hand^[2]: de bron van wat Vietnamese artsen een “cyclus van foetale catastrofes” noemen.

Ik heb generaties van jonge kinderen met hun gemene, monsterlijke misvormingen gezien. John Kerry, met zijn eigen van bloed doordrenkte oorlogsverleden, zal hen zich wel herinneren. Ik heb ze ook gezien in Irak, waar de VS verarmd uranium en witte fosfor gebruikte, net als de Israëli’s in Gaza die het lieten neerregenen op VN-scholen en ziekenhuizen. Geen ‘rode lijn’ van Obama voor hen. Geen onthullend psychodrama voor hen.

De steeds weer terugkerende discussie over de vraag of ‘we’ in ‘actie’ moeten schieten tegen geselecteerde dictators (d.w.z. meejuichen met de VS en zijn slippendragers in nog eens een zoveelste dodelijke regen uit de lucht) is een onderdeel van onze hersenspoeling. Richard Falk, emeritus hoogleraar internationaal recht en bijzonder VN-rapporteur voor Palestina, beschrijft het als “een zelfingenomen, éénrichtings-, juridisch/moreel rookgordijn [met]  positieve beelden van westerse waarden en onschuld afgebeeld als bedreigd, wat dan een campagne van bandeloos politiek geweld rechtvaardigt”. Dit “is zo algemeen aanvaard dat het vrijwel vrijwel onaantastbaar is”.

De grootste leugen

Dit is het product van de “liberale realisten” in de Anglo-Amerikaanse politiek, wetenschap en media die zich als ‘s werelds crisismanagers beschouwen, in plaats van de oorzaak van die crisis. Zij isoleren de mensheid uit de studie van volkeren en verbinden dat met het jargon dat westerse machten ontwerpen. Zij markeren dan deze staten als “mislukt”, “schurkenstaten” of “kwaad”, waarop ze dan een “humanitaire interventie” voorstellen.

Een aanval op Syrië of Iran of enige andere Amerikaanse “demon” gaat dan een modieuze variant worden van de ‘verantwoordelijkheid om te beschermen” of R2P (Responsibility to Protect). De overijverige slippendrager van die doctrine is de voormalige Australische minister van buitenlandse zaken Gareth Evans, co-voorzitter van een ‘Global Centrum’, gevestigd in New York. Evans en zijn royaal gefinancierde lobbyisten spelen een vitale propagandarol bij de ‘internationale gemeenschap’ om landen aan te vallen waar “de Veiligheidsraad een voorstel verwerpt of er niet op ingaat binnen een redelijke termijn “.

Evans is in grote vorm. Hij verschijnt in mijn 1994 film ‘Death of a Nation’, waarin de omvang van de genocide in Oost-Timor geopenbaard wordt. Canberra’s lachende man^[3] heft zijn glas champagne in een toost op zijn Indonesische collega, terwijl ze over Oost-Timor vliegen in een Australisch vliegtuig, nadat ze net een verdrag getekend heeft dat illegaal de olie en gas berooft van het getroffen land waar de Indonesische tiran, Soeharto, een derde van de bevolking gedood of uitgehongerd heeft.

Onder de ‘zwakke’ Obama, is het militarisme misschien wel gestegen als nooit tevoren. Met geen enkele tank op het gazon van het Witte Huis, heeft een militaire staatsgreep plaatsgevonden in Washington. Terwijl zijn liberale volgelingen hun tranen droogden, nam Obama in 2008 het volledige Pentagon^[4] van zijn voorganger George Bush over, met inbegrip van zijn oorlogen en oorlogsmisdaden.

Aangezien de grondwet is vervangen door een opkomende politiestaat, zijn zij die Irak vernietigden met hun terreur, het puin in Afghanistan opstapelden en Libië degradeerden tot een Hobbesiaanse nachtmerrie^[5], de baas aan die zijde van de Amerikaanse regering. Achter hun met lintjes versierde façade, plegen meer voormalige Amerikaanse soldaten zelfmoord dan er sterven op de slagvelden. Vorig jaar beroofden 6.500 veteranen zich van het leven. Hijs nog meer vlaggen.

De historicus Norman Pollack noemt dit ‘liberaal fascisme’. Als hoogdravende leider zien we een gemiste hervormer vrolijk aan het werk, die plannen maakt, moorden uitvoert en daarbij de hele tijd lacht. Elke dinsdag houdt de ‘humanitaire’ Obama persoonlijk toezicht op een wereldwijd terreurnetwerk van drones die mensen, hun redders en rouwenden platknijpt als vliegen of afluistert.

In het comfortabele westen voelt de eerste zwarte leider van het land van de slavernij zich nog steeds goed, alsof zijn hele bestaan ??staat voor sociale vooruitgang, ongeacht zijn bloedspoor. Het eerbetoon aan dit symbool heeft bijna alle Amerikaanse anti-oorlogsbewegingen vernietigd. In Groot-Brittannië is dat echter nog niet helemaal gelukt.

De rechters van Neurenberg waren bondiger: “Individuele burgers hebben de plicht om nationale wetten te overtreden om misdaden tegen de vrede en de menselijkheid te voorkomen.” Het gewone volk van Syrië samen met talloze anderen en ons eigen zelfrespect verdienen niets minder dan dat, nu.

© Truthout.org. Reprinted with permission

Overname van deze vertaling kan voor niet-commerciële doeleinden, na het bekomen van toestemming bij editor@truthout.org, met vermelding van deze vertaling en de oorspronkelijke bron.

Voetnoten

• [1]Hades is de onderwereld van het Griekse godendom, een voorloper van wat in de christelijke godsdienst de ‘hel’ wordt genoemd.
• [2]A ranch hand is ‘een hulpje op de boerderij’, een boereknecht.
• [3]Canberra is de hoofdstad van Australië (niet Sydney!).
• [4]Het Amerikaanse ministerie van defensie
• [5]Thomas Hobbes (1588-1679), reactionair denker, absoluut tegenstander van inspraak voor de gewone mens. Van hem komt de quote ‘De mens is slechts een roofdier voor de mens’.