Gisteren niet in de gelegheid geweest om te schrijven. Vandaag dan maar van twee dagen.

Die Sterreweg:

Gisterenvoormiddag waren we op bezoek  in “Die Sterreweg”. Het is een dagopvangcentrum voor kinderen met een handicap in Plettenbergbaai. We hebben afspraak met Marjan Megank. Marjan is vrijwillgerster voor de VZW Dreamcatcher uit België die het centrum steunen. Zij is voor een jaar in Zuid Afrika om het opvangcentrum op te volgen en te begeleiden.

We krijgen een rondleiding in het centrum en maken kennis met personeel en vooral met de gasten. Het zijn kinderen met een diverse handicap en van verschillende leeftijden. Vanaf de leeftijd van 2 jaar tot 17 jaar kunnen ze in het centrum terecht. Wat ons ook opvalt, is de veelkleurigheid van het centrum. Die Sterreweg doet haar naam alle eer aan.

Bij aanvang van de dagbesteding maken we het ringmoment mee. De kinderen zitten in een kring en er wordt gezongen en gedanst. Elke ochtend gebeurt dit zelfde ritueel wat blijkbaar voor de kinderen heel belangrijk is.

Daarna worden de kinderen in twee leefgroepen ingedeeld en werken ze een programma af. Voor elk kind bestaat er een individueel programma en daarnaast zijn er groepsactiviteiten. Regelmaat is van groot belang daarom dat je in de klas tekeningen of foto’s vindt met elke activiteit op afgebeeld.

Regelmatig komt er ook een kinesiste over de vloer die oefeningen doet met de kinderen. Deze zijn van groot belang voor de kinderen die niet of nog niet kunnen rechtstaan of lopen. Met engelengeduld wordt hier gewerkt met veel minder hulpmiddelen als bij ons. Doch zijn de resultaten niet te onderschatten.

We hebben ook een kort gesprek met de verantwoordelijke van het centrum. Marjan drukt er op dat de onafhankelijkheid waarmee hier gewerkt wordt zeer groot is. Maar net zoals in vele van dit soort, meer dan zinvolle projecten, is er een te kort aan middelen. En toch wordt hier verbazend goed werk geleverd. We zijn onder de indruk.

We nemen afscheid van het centrum en Marjan nodigt ons uit bij haar thuis op de koffie of thee. Een uitnodiging waar we graag op ingaan.

Het populaire strand van Plet:

In de namiddag rijden we naar het centrum van Plettenbergbaai. Daar we gelezen hadden dat er mooie zandstranden zijn moesten we daar heen.

Dit is the place to be!

Overal zit, ligt, staat en hangt het vol jongeren. Deze week zitten de stranden en de bars vol Matrixjongeren. Deze jong volwassenen hebben net Highscool achter de rug en komen een ganse week feesten aan de zee. De verschillende pubs en bars aan het strand zitten of staan vol dansende en zuipende jongeren. Op het strand spelen DJ’s de meest gangbare muziek. Dit is een helen tegenstelling met de schrijnende armoede elders. Dit is het modaine Zuid Afrika.

Wij maken een bescheiden strandwandeling naar enkele verdergelegen rotsen. Ver weg van de drukte van de amuserende jongeren. We bezoeken nog kort het centrum van Plet dat voor het grote deel bestaat uit kledingwinkels en vooral imobiliënkantoren. Dit is geen verrassing uiteraard voor één van de drukst bezochte badsteden van gans Zuid Afrika.

Op de koffie bij Marjan en Wouter:

Na al deze drukte zijn we blij het terug wat rustiger te kunnen aandoen. Ongeveer 16.30 uur arriveren we bij het huis waar Marjan en Wouter wonen. Het is een zeer mooi huis, confortabel en smaakvol ingericht. We maken kennis met de kinderen waarvan de oudste 3 jaar is en de jongste 8 maanden.

We maken kennis met het gezin en al snel gaat het gesprek over België, de politiek en gebrek aan een goed sociaal- econimisch beleid en de nieuwe regering die we blijkbaar hebben. Maar al snel verlaten we dit discours en praten we over Zuid Afrika en de lokale aangelegenheden. Ondertussen krijgt de jongste eten en doet Joshua zich te goed aan een koek en speelt wapperhandje en wil bedvechten met de papa.

We nemen afscheid van Marjan en Wouter en rijden terug naar Masescha voor alweer onze laatste avond en nacht daar.

Via de Prince Alfred Pass en route 62 naar Mother Goose:

We vertrekken vroeg daar we weer een hele trip voor de boeg hebben. We hadden graag via de Baviaanskloof gereden maar dit idee hebben we moeten verlaten daar een vriendelijke heer uit het toeristisch bureau van Plet ons gezegd had dat je dit enkel met een 4×4 kan doen.

Dan maar een alternatief gezocht en gevonden. Vorig jaar hadden we reeds een groot gedeelte van Route 62 gedaan. Daarom leek het ons leuk om het resterende gedeelte dit jaar te volbrengen. Maar om Route 62 te bereiken moeten we wel over de Prince Alfres Pass. Amaai… hadden we die 4 x 4 hier ook maar gehad!!! Over een afstand van 62 km via kronkelende paden, het ene al smaller dan het andere, serieus klimmen en dalen. We bevinden ons in het midden van nergens, zo lijkt het wel. Tegen een gemiddelde snelheid van 30 km per uur duurt zulke weg wel eeuwen maar wat je te zien krijgt is onwaarschijnlijk. Het ene hoogtepunt na het andere. Doch ik moet geconcentreerd blijven en gefocusd op de weg. En als je een tegenligger tegenkomt weet je niet zo goed hoe het verder moet maar hoffelijkheid loodst ons naar bewoonbare gebieden. Kapot maar voldaan komen we aan in Kareedouw bij The Sweaty Dutchman. Een bistro waar het uithangbord reclame maakt voor echte Hollandse pannekoeken. Hier willen we het fijne van weten.

Heerlijk, super, fantastisch zijn de rijkelijk gevulde pannekoeken met kip, amandelschilfers en abrikozen met appelcompotte bestrooid met kaneel en gefrituurde, mogelijk iets te gekruide patatjes. Ik kom er terug helemaal bovenop.
Na dit culinair genot vatten we de weg terug aan. Nog een dikke 100 km tot op onze bestemming.

De komende twee dagen verblijven we in B&B Mother Goose een 25 km voor Port Elisabeth. Daar aangekomen zijn we een beetje onder de indruk van deze fraai gelegen overnachtingsplaats. Bovenop een berg ligt een werkende farm met runderen. De sympatieke eigenaars hebben een viertal houten chalets gebouwd die zeer confortabel en smaakvol zijn ingericht. We zijn op deze sinterklaasdag…met ons gat in de chocolade gevallen.

Kragga Kamma GamePark:

Na een hartelijk welkom verwijst Mevrouw ons naar een kleinschalig dierenpark dat meer dan de moeite waard zou zijn. We beslissen dan maar dit te doen en hebben er geen spijt van. Aangekomen op het domein stellen we vast dat we zelf moeten rijden en dat de toer ongeveer 15 km bedraagt. We hebben geluk volgens de vriendelijke ranger die ons ontvangt want er zijn veel jonge dieren in het park. We weten niet wat ons te wachten staat!

We slakkengangen op de weer hobbelige kronkelende wegen en onze wagen sleurt af en toe over de grond. Hadden we toch maar een 4 x 4. En toch worden we aangenaam vergast op de vele verschillende diersoorten die we tegenkomen. Soms vlak naast onze auto of op een boogscheut afstand. We zien er giraffen, neushoorns, bontebokken, impalas, cheetas, nyale, struisvogels, wrattenzwijntjes, springbokken, boszwijnen, buffels, wildebeesten, zebra’s, en anderen. Alleen de apen, die er zouden moeten zijn hebben we gemist. Maar dat trekken we ons toch niet aan.

Bij aankomst aan de uitgang inspekteren we even de wagen en zijn er van overtuigd dat we slijkbord missen. En toch was dit bezoek meer dan de moeite waard.

Meer dan vermeldenswaardig is nog dat we, aan het enige punt waar je de wagen mag verlaten en iets kan nuttigen, het nationale rugbyteam van Wales zijn tegenkomen. Stuk voor stuk stevig gespierde en veelal getatoueerde jongens. Zij spelen aanstaande vrijdag en zaterdag een internationaal rugbytornooi in Port Elizabeth. Wij duimen alvast voor hen. Dat hebben we na een kort gesprek hen immers beloofd.

Barnacles:

Op advies van Mevrouw Mother Goose zouden we best kunnen eten in vernoemd ethablissement. Mother Goose is het enige niet selfcatering B&B op onze toer. Vandaar dat uit eten een must is. We zitten op een terras met uitzicht op zee en rotskliffen. Een prachtig samenspel van de opkomende golven en de rotsen monden uit in witschuimende spetters. Het lijkt wel een inmense fles fonkelwijn die permanent wordt opengetrokken.

We bestellen uiteraard zeevruchten. Sylvie neemt Escargots en ik gegrilde Calamaris. We genieten weer van al wat de zee te bieden heeft. Het is hier weer dik in orde en telkens voor weinig geld, naar ons normen dan toch.

Toevallige ontmoeting met de Zuid Afrikaanse Nationale boks-coach bij zonsondergang:

Het is al schemerdonker als we de gezellige bistro verlaten om Mother Goose terug op te zoeken. We rijden langs de mooie kustweg vanwaar we een prachtige zonsondergang er gratis bijkrijgen. Op een gegeven moment zien we onder ons enkele auto’s staan en twee mensen op een strandstoel, die zitten te genieten van de prachtige zonsondergang.

Enkele 10-talle meters verder zie ik een afslag naar het strand. Impulsief, zoals ik ben, neem ik deze weg. We komen aan bij het strand en zijn totaal verwonderd over het uitgestrekte mooie witte zanstrand. Hier worden foto’s genomen. We beslissen om een plekje te zoeken en naar de ondergaande zon te kijken. Het lijkt wel of een oranjegloedachtige vuurbol opgelsorpt wordt door de inmense zee. Langzaam maar zeker dooft deze vuurbol en sluit haar ogen voor de komende nacht. Ik heb hier geen woorden voor, zo schoon. Kon ik nu maar schrijven zoals Felix Timmermans (ook een Lierenaar) en de juiste woorden vinden voor dit verrassend prachtige schouwspel.

We vragen aan het koppel op hun standstoel of ze van ons een foto willen trekken. We raken aan de praat. Het Afrikaanse koppel is net zoals wij onder de indruk ook al hebben zij dit meer gezien. Geïnteresseerd vragen zij ons waar we vandaan komen en wat we in het dagelijks leven doen. Uiteraard vragen wij ook hun naar hun activiteiten. Andile vertelt ons dat hij in de sport zit. Blijkbaar is hij de Zuid Afrikaanse Nationale Coach van het Olypische Boksteam. Hij is juist terug uit Amerika waar alle Nationale Bokscoaches een uitwisseling hebben gehad en samenwerkingen hebben opgezet. Kortelings start zijn team een stage in Bloemfontein ter voorbereiding van de selecties die volgend jaar zullen doorgaan in Casablanca, Marokko.

Het meer dan sympatieke koppel wil ons graag morgen terug ontmoeten. We spreken af dat we na ons bezoek aan het Addo Elephant Park hen zullen bellen om af te spreken en samen te lunchen. Amazing!

Van een indrukwekkende tweedaagse gesproken!!!