Van drie- en twee- en meerwielers

Van drie- en twee- en meerwielers

vrijdag 19 december 2014 17:49
Spread the love

Als protest tegen de
hervorming van de kinderbijslag kreeg een Vlaams minister vanmorgen
een driewieler. ‘Gezinnen met opgroeiende kinderen hebben die
leeftijdsbijslagen nodig om de kosten die opgroeiende kinderen met
zich meebrengen, deels te compenseren. Een
student stuur je toch ook niet op een driewieler in het verkeer’,
luidde het
.

Het symbool toonde
een onmogelijkheid aan. Kleuters berijden driewielers op pleintjes en
op koertjes. Een achttienjarige zou daar op de openbare weg niet ver
mee komen. Maar door de geringe snelheid zou hij vooral gevaar lopen.

Als Hollander in
België valt me op dat postkleuters – van kinderen over studenten
tot bejaarden – minstens zo veel gevaar lopen in het verkeer op een
tweewieler, ook wel fiets genoemd. En zeker met de plannen van de
huidige regering, die het enormiteitje van de bedrijfswagen voorrang
geeft, is de kans
op veiligheid niet gegroeid
voor wat in mijn jeugd “het stalen
ros” heette.

Persoonlijk
verheugde het me daarom enorm dat Bart De Wever regeren in
het geheim beschouwt
als de voortzetting van een fietstocht:

‘Het is uiterst
belangrijk het verhaal van het socio-economische herstel met
eenzelfde stem te brengen. Eigenlijk moet je de juiste personen
vinden die fietsen om dezelfde doelstelling te halen. De zaken worden
ingewikkelder als er één van de vier (partners) op de bagagedrager
belandt en zeker als hij daarbij nog met zijn voet op de achterband
duwt. Dan geraken we niet meer vooruit. Ik heb de indruk dat dat het
geval is. (…) Als CD&V niet met ons meefietst, zullen op een
bepaald moment de voeten in de spaken terechtkomen en gaan we
vallen.’

Dit perspectief verraste me zelfs, vanwege het eerherstel voor de
bagagedrager. Sinds ik in België woon zie ik namelijk nooit meer
mensen samen op één fiets. Ja, ouders met een stoeltje voor
en een kinderzitje achter. Ik doel echter op min of meer gelijke
generaties bij elkaar. Zou het een Hollandse specialiteit zijn? Het
misschien wel beroemdste fragment uit de film Turks Fruit, dat
een nabeeld
heeft veroorzaakt in het heden
, toont het
liefdespaar op
één fiets zwierend en zwenkend door Amsterdam
. Dit gebeurt
wel op muziek van Toots Thielemans.

Op de middelbare school heb ik geleerd dat de rijdende man met
vrouw op bagagedrager een genderstereotype is. Een moeder keurde
althans het vriendje van haar dochter af, omdat die zich door haar
liet rijden, wat behalve lui vooral heel onfatsoenlijk bleek. Toen
had ik zelf echter al tot mijn gloeiende trots met drie mensen op één
fiets afstand overbrugd, één achterop en één op de stang.

Nu doet premier Charles Michel het, als ik De Wever mag geloven, met
vier. Wat voor een fiets mag dat wezen? Ik kan niet anders bedenken
dan zo’n Surly,
met een verlengde bagagedrager. Maar of daar drie volwassenen op
passen? En zo ja, heeft Michel dan nog voldoende macht om vooruit te
raken, helemaal op vals plat of in de Ardennen?

Of doelde De Wever op zo’n fietsskelter, die aan de kust op
boulevards het leven onveilig maken van nietsvermoedende flaneurs?
Dat vergt inderdaad wel wat stuurmanskunst die bij de politieke stiel
hoort en iedereen trapt mee. Eén duidelijke achterband heeft zo’n
ding echter niet, en het is ook niet makkelijk, eerder gevaarlijk, om
er met de voet voor rem te spelen.

Elk woord dat Bart De Wever tegenwoordig zegt wordt eerst gewogen,
en dan bespuwd of geprezen. Een beeldspraak, een
combinatie van woorden dus
, geeft in deze branche nog meer frictie. Maar mijn
hypothese is simpel: regeren is niet zijn ding, laat staan er de baas
van zijn. Dat is namelijk een bakfietsouder.  

take down
the paywall
steun ons nu!