Door met slaande deuren op te stappen als waarnemer op de klimaattop in Warschau hebben de internationale vakbonden samen met de milieu- en ontwikkelingsorganisaties een sterk signaal gestuurd naar de regeringen aan de onderhandelingstafel. Het was niet langer mogelijk om lijdzaam toe te zien hoe de onderhandelingen steeds meer ingepalmd werden door grote bedrijven die belangen hebben in de fossiele sector; hoe de dodelijke impact van typhoon Haiyan in de Filipijnen weinig of niets veranderde aan de engagementen van de landen aan tafel. Hoeveel klimaatslachtoffers moeten er vallen voor er echt iets beweegt?

In een interview in De Morgen gaf Sharan Burrow van het Internationaal Vakverbond duidelijk aan waarom het klimaat een prioriteit is voor de vakbonden:  “Klimaatverandering leidt tot economische problemen. Punt. Hoe vaak moet Nicholas Stern van de London School of Economics dat nu nog voorrekenen? (ratelt af:) Niets doen tegen de uitputting van natuurlijke voorraden, de ontwrichting van de landbouw en de impact van extreem weer kost de wereldeconomie vijf tot twintig procent van het bruto binnenlands product. In Afrika kost nu investeren in klimaatbestendige maatschappijen één procent van het bbp. Wacht je vier jaar, dan is dat zeven procent. Dat is rampzalig als het over jobs gaat.”

Investeren in klimaatneutrale economie

Kunnen we die klimaatonderhandelingen niet beter opdoeken? Absoluut niet! De opwarming van de aarde kan enkel aangepakt worden door alle landen samen. Daarom moet er verder onderhandeld worden om tot een goed akkoord te komen met substantiële emissiereducties van alle landen en met financiering om te investeren in een klimaatneutrale economie zowel in het zuiden als bij ons. Volgend jaar op de conferentie van Lima moeten de regeringen hun verantwoordelijkheid nemen en ernstige voorstellen op tafel leggen. Dit is noodzakelijk om de kans op een algemeen akkoord in Parijs in 2015 te vrijwaren. De bal ligt echter niet alleen bij de regeringen maar bij iedereen. Vakbonden, milieuorganisaties, bedrijven, burgers, steden, gemeenten, enz. moeten allemaal hun nek uitsteken of het zal niet lukken. Of, zoals de Filipijnse klimaatonderhandelaar Naderev Saño het stelde: “Indien wij niet, wie dan wel? Indien nu niet, wanneer dan wel?” 

Bert De Wel, adviseur van de ACV-studiedienst