De kinderen uit de buurt hebben weer twee weken lang vrij van school. Ze zoeken oneindig veel manieren om zich te amuseren, en wanneer dat niet lukt, zoeken de ouders wel mee. 

Hoog en laag

Volgende dinsdag strijkt een leuke activiteit neer in het park (Spoor Noord): de picknick Bij de Buren, van theatergezelschap Luxemburg. Een simpel maar leuk concept: picknicktafels en twee tenten, één met voorgelezen verhalen en een andere met kortfilmpjes.

Maar het leukste aan dit cultureel verantwoorde evenementje? Hoogopgeleide ouders, die zich vlot door het informatieaanbod manoeuvreren, ontdekken de picknick vooraf en duiden hem met stip aan in hun agenda. Trekken speciaal met de kids op die dag naar die plek. Lager opgeleide ouders trekken dinsdag misschien toevallig naar het park, of sturen hun kids erheen, en die mogen evengoed de tent binnenstappen en mee kijken of luisteren. 

Kwajongensstreken

Ik groeide zelf op in een dorp, in een huis met een grote tuin, maar in mijn wijk is het common practice om de klein mannen de straat op te sturen wanneer het iet of wat goed weer is. Laat ze maar samen rondhangen, rondfietsen, voetballen en socializen. Het stoort me zelden, omdat de kinderen zelf ook niemand storen. 

Maar vanmiddag fietste ik over een pleintje aan de rand van het park? Ik moest over een nauwe strook verharde ondergrond fietsen, waar een groepje jongens stond. Een jaar of tien, elf, en duidelijk vol energie (op het randje van het hyperkinetische af). Ik gebruik mijn fietsbel, om ongelukken en aanrijdingen te vermijden. Ik passeer, en plots doet één van de kereltjes alsof hij voor mijn fiets gaat springen. De klassieke kwajongensstreek. Hij springt nog net op tijd achteruit, maar ik ben toch geïrriteerd. “Kijkt dan uit he, joengen!’, laat ik ontsnappen. “Tuttebelg!’, roept één van zijn vriendjes me achterna. 

Stoep

Late namiddag. Ik keer met een volle draagtas terug van de supermarkt en steek over, naar het brede voetpad. Een stukje van de straat waar wel dikwijls een stuk of wat kleine kinderen spelen, onder het toeziend oog van één of meerdere ouders. Ik kan nog net de krijttekening van een ijverig meisje ontwijken. Een meisje, zo goed als zeker. Of zouden er op ‘t Noord jongens zijn die met roze stoepkrijt een paashaas en dito konijn tekenen? 

Niet te zeggen of het de tekening van een “Belgisch” kind is of van een anderstalig meisje. Maar voor Nederlands moet de tekenares toch nog net iets meer haar best doen…