Ooit al vacatures gespot voor mensen die ondanks hun falende gezondheid werk willen maken van een uitdagende carrière? Gedreven, maar al op voorhand afgeschreven, dat is de realiteit.

Even een kleine situatieschets: Een jonge mama met een masterdiploma, jaren veelzijdige werkervaring, een hoofd vol ideeën en een chronische ziekte (of twee) op zak, is op zoek naar een nieuwe job. Haar criteria: niet te ver van huis (vier uur per dag pendelen wil ze niet meer), creatief in de breedste zin van het woord en combineerbaar met een gezin én met de grenzen die haar lichaam als een dictator afdwingt.

Te veel gevraagd? Duidelijk wel, want werklust en gedrevenheid wegen in onze maatschappij niet op tegen de vrees van bedrijven om een liefdadigheidsinstelling te worden voor “kapotte” werkmieren. Is er plaats voor transparantie in een selectieronde? Kan je vlakaf zeggen dat je een voor velen onzichtbare, levenslange ziekte hebt waar ze geen quota mee gaan behalen, omdat je ook in de medische en politieke wereld (nog) geen netjes afgewerkt hokje hebt gekregen? 

Een paria op de arbeidsmarkt, maar tegelijkertijd ook in het vizier van de waakhond die profiteurs en leeglopers in de enkels moet bijten zodat ze bijdragen aan de samenleving. Daar moet je eerst wel een eerlijke kans voor krijgen.

Benieuwd wat de zoektocht in vacatureland zal brengen. Ik wil me in ieder geval niet meer inzetten voor een baas die mijn mankementen er niet bijneemt. Been there, done that.