Presidentsverkiezingen, voetbal, arbeidsrechten en syndicaal werk

Jo Vervecken woont in Quito, de hoofdstad van Ecuador, en volgt in de Andesregio het waardig werkprogramma van FOS op. Ze brengt verslag uit van haar laatste reis naar Colombia. Een verhaal van voetbalgekte, presidentsverkiezingen en de constante strijd voor arbeidsrechten.

Zondag 15 juni. Na een helse tocht richting luchthaven in Quito -de taxichauffeur die ons moest ophalen, had zich van uur vergist (!)- kwamen Arturo, Bibiana en ik misselijk maar net op tijd aan voor de vlucht naar Bogotá. Arturo en Bibiana zijn vertegenwoordigers van de Colombiaanse Vereniging van Arbeidsadvocaten ten dienste van de Werknemers, FOS-partner sinds 2014. 

Samen schuimden we een week lang arbeidsadvocaten, arbeidsrechters, universiteiten en vakbonden af in Ecuador, met als doel een gelijkaardige vereniging in Ecuador op te richten. Dit voorstel werd met veel enthousiasme onthaald. Eind juli is deze vereniging mogelijk al een feit in Ecuador.

Voetbalgekte

In “Locombia” aangekomen (want Colombia is een beetje loco = gek), voelden we hoe de spanning in de lucht hing; de tweede ronde van de presidentsverkiezingen vond die dag plaats. Tegelijkertijd probeerden velen de kater van de vorige dag te verdrijven. Alleen al in Bogotá waren er 10 doden gevallen na de viering van de eerste overwinning van Colombia in de Wereldbeker voetbal in Brazilië. Burgemeester Gustavo Petro kondigde meteen strenge veiligheidsmaatregelen af voor de volgende matchen om de feestvreugde in te tomen: drooglegging, rijverbod voor alle oneven nummerplaten, verbod om met bloem te gooien, … 

Juan Manuel Santos volgt zichzelf op

´s Avonds barstte het feestgewoel toch weer los na de boodschap dat de voortzetting van de vredesdialoog door Juan Manuel Santos het in de tweede verkiezingsronde haalde van de regelrechte oorlogsverklaring van ex-president Álvaro Uribe. Uittredend president Santos mag er dus nog vier jaar bij doen. De extreemrechtse tegenkandidaat Oscar Zuluaga en zijn “patron” Uribe gaan in de oppositie. 

Net als Clara Lopez en Aída Avella trouwens. Zij waren de kandidaten van de linkerzijde, die in de eerste ronde een meer dan behoorlijk resultaat behaalden, maar niet voldoende om de tweede verkiezingsronde te halen. Zij zagen zich dus verplicht om de burgers op te roepen tot een stem voor de vrede in de tweede ronde. Verder dan dit gaat hun affiniteit met het neoliberale programma van José Manuel Santos echter niet. 

Het is contradictorisch dat de extreemrechtse Álvaro Uribe en de linkse Clara Lopez en Aída Avella zo mogelijk samen oppositie gaan voeren om er bepaalde zaken door te krijgen, zoals het voorstel voor hervorming van de kieswet. Er ligt een voorstel op tafel dat het stemmen verplicht wil maken, wat links goed zou uitkomen. 

Voor de FOS-partners was het kiezen tussen de pest en de cholera. Stemmen voor Santos was een bittere pil om te slikken. Toch was er ook enige opluchting voelbaar; met de herverkiezing van Santos zal de vredesdialoog met de FARC voortgezet worden.

Blijven strijden voor arbeidsrechten

Intussen beweert het ministerie van Arbeid bij hoog en bij laag dat de werkomstandigheden danig aan het verbeteren zijn en dat alles onder controle is. Samen met vakbondspartner SINTRAIMAGRA was ik te gast bij enkele raadgevers van de minister om aandacht te vragen voor de problematiek van het huishoudpersoneel. We wilden bespreken hoe we samen kunnen werken aan de toepassing van Conventie 189 van de IAO voor Waardig Huishoudwerk, geratificeerd door Colombia. Maar het gesprek viel in dovemansoren… 

Daarnaast is de manager van een van de grootste bedrijven van Afrikaanse palmolie in Colombia benoemd tot minister van Landbouw in de regering Santos. Hierdoor is er ook voor onze partners uit de agro-industrie en de landbouwsector niet veel dialoog mogelijk geweest.

Toch zijn er ook lichtpuntjes. Zo kon ik tijdens mijn bezoek deelnemen aan een onderhandelingsronde tussen palmoliebedrijf Oro Rojo en de vakbond van het intersyndicaal platform Sintraproaceites. Na 40 dagen onderhandelen bereikten ze een akkoord over een eerste collectieve arbeidsovereenkomst, weliswaar met minimale verbeteringen en garanties, maar toch is dit een belangrijke stap voorwaarts. 

Samen met partner FENSUAGRO en het intersyndicaal platform zullen we in de toekomst nog meer inzetten op beleidsbeïnvloedende acties, onder meer door het organiseren van een internationaal ethisch tribunaal over de rechten van de werkneemsters en werknemers in de agro-industrie, in september 2014. 

Dit met steun van het Vlaams ABVV, dat al verschillende jaren ONOF als partner heeft, een syndicale organisatie uit de bloemensector in Colombia. Samen met Caroline Copers, algemeen secretaris van het Vlaams ABVV, en Stefan De Groote van ISVI-ABVV, hadden we een boeiende vergadering met de werknemers uit deze sector. De reisverhalen van Caroline en Stefan zijn terug te vinden op HUN BLOG.

Het was een prettig weerzien, waaruit bleek dat samenwerking nodig is om een verschil te kunnen maken voor de werknemers en werkneemsters uit de agro-industrie.

Jo Vervecken