We zijn vanmiddag door de politie weggejaagd uit de lentezon in het park … “U mag hier niet zitten mevrouw, veiligheidsmaatregelen.”? Wat moeten we hier nu weer mee? Wat is het gezondheidsrisico van een uurtje, op afstand, lezen in de zon in het park? Mag dat echt niet?
Ons huis in Brussel heeft geen tuin en ons kleine terras vangt geen zon. Ik draaide deze ochtend een pittige shift in het vluchtelingencentrum in Brussel, fietste naar huis en keek uit naar een verder luie lentezondag: koekjes, boek, dekentje, slippers en mouwloos t-shirtje (eindelijk ?).
In het park installeerden we ons op zeer veilige afstand van de druk bewandelde paden in Park Josaphat, op een grasveld. We stelden ons luidop vragen bij het gedrag van de politie, die met een bestelwagen, een SUV én een gewone auto door het park patrouilleerde, mensen opzij duwend die noodgedwongen nog dichter bij elkaar moesten lopen.
Een kwartiertje hebben we kunnen neerzitten. Het antwoord van de politie luidde zoals steeds: “Sorry, wij doen ook maar onze job.” Een masker droegen ze niet. We werden uiteraard gewezen op onze ‘collectieve’ verantwoordelijkheid en hoe dit voor iedereen moeilijk is. En hoe hij al weken geen vakantie had gehad en steeds door het park moest patrouilleren om mensen op hun plichten en verantwoordelijkheden te wijzen. “Voor mij is dat ook niet plezant.”
Opstandig
Mijn vriendelijke gezicht toont dan een zachte, begripvolle glimlach, aan de binnenkant activeert zo’n situatie een instant feeling of outrage en bijzonder opstandige gedachten. ?Ik blijf gewoon zitten, dacht ik. F*** Geef die boete maar hier. Of arresteer me maar om hier in de zon te zitten. En is dat allemaal wel wettig, een nieuwe regel invoeren op een paar weken tijd onder het mom ‘crisis’ en daar boetes aan vast hangen? Leg dat eens uit als je kan. En kan je niet voor jezelf denken, mijnheer de agent, of volg jij gewoon orders? Hoe gevaarlijk is dat? Ik weet bovendien zelf wel hoe ik me verantwoordelijk moet gedragen. Ik loop in een boog om mensen heen en bescherm me met een masker en handschoenen als ik met anderen in aanraking kom (zoals in het centrum). Hoe zit precies met jou, mijnheer de agent?
Geen minuut later hadden we een heel plan bedacht om dinsdagnamiddag terug te komen, gewapend met een groot lint, en een paar borden met teksten als ‘Mijn tuin voor het komende uur’, ‘Corona-free-zone: keep your physical distance’. En meer nog, we zouden dat ook gewoon op straat doen. Zo’n voetpad is sowieso al veel te smal om elkaar veilig te passeren. Hop, we nemen de ruimte in die we nodig hebben om vrij en veilig te bewegen. Dit gaan we verdorie allemaal niet laten gebeuren! Wat voor een wereld wordt dat? Is dat wat we willen? Geïsoleerd en met regels en maatregelen gebaseerd op niet-gescheiden gezinnen met een tuin en mensen met een tweede verblijf. Start de rebellie, nu!
Lockdownstress
In werkelijkheid hang ik nu binnen op de zetel om mijn verontwaardiging weg te schrijven, weer ‘veilig’ geïsoleerd. Ik wacht onze rebelse plannen voor dinsdag nog even af. Ik weet het eerlijk gezegd echt niet. Om helemaal eerlijk te zijn: ik ben bang. Bang voor wat gaat komen. De frustratie die we nu voelen, zal alleen maar toenemen. De aftermath van deze crisis gaat waanzinnig zijn. De psychologische impact op het leven van mensen die de gevolgen van de economische crisis zullen dragen of dichtbij mensen hebben verloren zonder in nabijheid afscheid te nemen, zal bijzonder groot zijn. Dit wordt zeer zwaar voor een samenleving die geen ingebouwde veerkracht heeft, een falende democratie en een systeem gericht op het verhogen van een wereldvreemd BNP. En waar moeten we beginnen? Hoe herstellen we dit zo snel mogelijk? Wat doe ik best en hoe? En waar? Activisme en protest? Afwassen in een vluchtelingencentrum? Of koekjes en brood bakken met mijn zonen en eindelijk dat boek lezen? Of toch maar werk zoeken, al mijn freelance opdrachten zijn geannuleerd. Ik kijk tegen maanden zonder inkomen aan, geen enkel sociaal systeem vangt me op. Of misschien spendeerde ik nog niet genoeg tijd om me door de bureaucratie te worstelen.
Het einde van de Coronacrisis voelt als een deadline om zo snel mogelijk de alternatieven te realiseren. Lockdownstress noem ik het. En het vreet al een paar dagen stevig aan me. Een uurtje helende krachten van een felle lentezon zijn alvast even geen optie. Samenkomen met een groep enthousiaste krachten voorlopig ook even niet. Dus zoomen we er op los. Vaak uren per dag. Om een burgerraad op te zetten, de volgende online nationale bijeenkomst, om de alarmbel te luiden met acties, om solidariteitsacties te starten, om weer op te bouwen enz. Om samen even niet te weten en te zoeken. Ons te herorganiseren. Want dat weet ik wel zeker: die crisis krijgt ons niet klein. Hier komen we sterker uit.
#loveandrage #rebelforlife #neverloseyoursenseofoutrage
Leen Schelfhout
Mama van drie, freelancer
Actief in AllForClimate, Extinction Rebellion, Burgerlijst
