Een bushalte en tijd om te verdoen voor de bus komt.  Ik lees Neem het niet als naast mij een mevrouw begint te praten.  Er komen enkele moslima’s aan met kleine kinderen.  Kinderen met kinderen, weet de mevrouw naast mij.  Ze praat verder, al staan de jonge vrouwen die het onderwerp van het gesprek uitmaken, ondertussen vlak naast haar.  Ze vertelt over een Marokkaanse vrouw die iemand in het gezicht spuwde omdat die iemand gebruik maakte van een wegenis naast haar huis.  De echtgenoot was bevoorrecht tewerkgesteld.  Ook weet ze van wangedrag op de werkvloer.  Het is allemaal nogal banaal wat ze vertelt en duidelijk bedoeld om mij te laten delen in de animositeit.  Ik zeg haar dat wat zij vertelt niet mooi is maar alleszins geen zaak van kleur of nationaliteit.  Ze blijft mij overstelpen met argumenten.  U leert mij niet haten, zeg ik haar.  Ik weiger om u of anderen te haten.