Met de verkiezingen op komst en de recente peilingen in het achterhoofd, rijst de vraag wat dé succesformule om populair te zijn als politicus. Uiteraard hangt dat van zeer veel factoren af. Maar met deze twee tips in het achterhoofd, moet men als politicus volgens mij toch al ver komen.

Tip 1: Wees sympathiek

Voor een politicus is het zeer belangrijk (her)verkozen te raken. Dat kan op verschillende manieren worden bewerkstelligd. Men kan zich ‘joenk‘ laten noemen en enkele boeken schrijven (1), gratis vanalles uitdelen waar men eigenlijk geen middelen voor heeft, dansen met bejaarden, (bijna) op een tafel springen, tuinfeestjes organiseren, deelnemen aan een televisiequiz, of zich live op tv laten kussen door een travestiet (al bleek het succes-effect van dat laatste eerder beperkt.)

Dergelijke optredens op zich zijn echter niet voldoende: men moet ook tonen dat men werkelijk kan besturen. Zoals reeds gezegd, doet men dat bij voorkeur niet door werkelijk goed te besturen, dat dringt de tijd die men aan sympathiek overkomen kan besteden immers drastisch terug. Wat men doet en hoe men het doet is ondergeschikt: het is de bedoeling dat de kiezer daar toch nooit achter komt.(2) Wat wel belangrijk is, is dat men de indruk geeft goed te besturen en sympathiek te zijn.

Tip 2: Gebruik eufemismen

Dat het als politicus uitermate belangrijk is de juiste eufemismen op het juiste moment te gebruiken (3), mag dan ook geen verbazing wekken.

Een prima voorbeeld daarvan zagen we onlangs nog bij de de recente heibel omtrent topbenoemingen. De regeringspartijen hebben het over het benoemen van bekwame mensen, bij voorkeur de meest geschikte (al is dat zeer moeilijk: de meest geschikte mensen hebben immers toevallig net een lidkaart van één van de regeringspartijen) voor topposities. De oppositiepartijen verzetten zich hier heftig tegen, ‘omdat het in strijd is met de democratie en het goed bestuur’.

U merkt: dit klinkt bijzonder goed. Zowel de regeringspolitici als de oppositiepartijen kunnen zeer mooi hun punt maken, komen goed over en zullen door hun doelpubliek worden toegejuicht. Toch valt het op dat vooral de oppositiepartijen hier goed wegkomen: de eufemismen van de regeringspartijen zijn misschien net dat tikkeltje te duidelijk.

Zo zijn de termen ‘bekwaam’ (waarmee men uiteraard bedoelt: behendig in het onderhouden van de juiste vriendschappelijke relaties) en ‘de meest geschikte’ (i.e. diegene die strategisch het beste ligt binnen een partij) misschien wat opzichtig gekozen. Ook ‘topposities’ (postjes met hoge verdiensten, hoge visibiliteit en lage verantwoordelijkheden bij overheidsbedrijven, naast Europa het ideale toevluchtsoord voor uitgerangeerde politici) is een misschien wat weinig subtiele term. ‘Strijdig met de democratie en het goed bestuur’ in plaats van ‘oneerlijk dat wij geen postjes krijgen’ ligt er heel wat minder dik op. Niet verwonderlijk dan ook dat de oppositiepartijen meer geloofwaardigheid oogsten.

Wanneer de rollen van regeringsplaats en oppositieplaats worden omgedraaid, vindt men gelijkaardige bewoordingen terug bij de andere partijen. In het verleden bleek echter dat het tijdstip en de context bepalend kunnen zijn voor de mate van effectiviteit van eufemismen.(4) Er moet dus wel degelijk mee worden opgelet.

=====
(1) Die men uiteraard straal negeert eenmaal verkozen.
(2) Als er toch ongemakkelijke feiten naar buiten komen, rest er nog steeds de mogelijkheid om de VRT-journalist die het boek publiceert op non-actief te zetten, en zijn reputatie zo sterk mogelijk te besmeuren.
(3) Soms heeft men het ook wel over ‘Newspeak’. Het valt echter aan te raden als politicus dat woord nooit in de mond te nemen, teneinde uw werkelijke bedoelingen niet te sterk in de schijnwerpers te zetten. Gebruik liever ‘correcte term’ of ‘minder aanstootgevende term’.
(4) Dit werd bijvoorbeeld duidelijk bij het benoemen van een niet nader genoemd Oost-Vlaams gouverneur.

Meer lezen van deze auteur? http://dlferenda.wordpress.com