De Morgen, maandag 04/04/2016
Christophe Stienlet, komiek en acteur die het niet slecht doet in de Vlaamse series heeft zicht laten verleiden door Raf Sonneville, voormalig directeur van Hotelschool Ter Duinen in Koksijde om de doorsnee kustober wat manieren bij te leren. Genoeg met het ‘ge moogt al blij zijn dat ge hier moogt komen eten’ gedoe en hij kan het weten want hij heeft ooit ook nog eens etiquettelessen gekregen, het zal je maar overkomen. Hij gaat de kustober opnieuw leren lachen, lachen tot hij er desnoods bij neervalt, of minstens tot het cafe gesloten is want Raf Sonneville kan er niet meer mee lachen.
Raf Sonneville is dus blijkbaar helemaal niet opgezet met de houding van menig ober aan de kust, dat heeft hij met mij gemeen. Raf Sonneville is ook sinds 1977 werkzaam in de hotelschool waarvan 20 jaar directeur. Dat heb ik met hem niet gemeen.
Het is een feit dat je in de horeca, en dit niet alleen aan de kust, niet altijd even aangenaam bediend wordt. Dat Christophe Stienlet daar iets zou kunnen aan veranderen lijkt mij ook ver gezocht. We kennen allemaal wel de verkoopstruukjes die menig individu in de horeca, verkoop en aanverwante heeft mogen waarnemen in power point presentaties e.d., hem vriendelijk aangeboden door het bedrijf waar hij tewerkgesteld is.
Het ontbreekt de ober inderdaad vaak aan een spontane reactie om de vaak meer onbeschofte terrasjesmens van antwoord te dienen. In het artikel worden een paar argumenten aangehaald. De klant is boos omdat iemand die na hem is aangekomen zijn lasagne al heeft gekregen terwijl hij al meer dan een half uur aan het wachten is op zijn drie-gangen menu. Niet elke ober heeft de gave hier op in te spelen en de laatste het gevoel te geven dat hij met zijn 3-gangen menu een hoger status geniet, gnork! J
Ik wil het verhaal niet met veel meer alineas oppompen. Ik wil Christophe Stienlet niet onderwaarderen in zijn acteertalent en de kwaliteiten van Raf Sonneville in zijn leiderschap niet onderschatten, het zijn beide mensen met een bijzondere inzet en met een schitterende gave om hun job met passie te beoefenen. Om het met een smurfenzin te zeggen, mensen met goesting.
Goesting die krijg je als jouw voedingsbodem alle ingrediënten bevat die nodig is om rijpe vruchten of groenten te kweken. Bij gebrek eraan gaat het uiteraard mis. Mensen uit de kokschool zouden dat van nature moeten aanvoelen. Niet dat je daar als individu zelf schuld aan of aandeel in hebt, wel dat mensen als Raf en Christophe er vanuit gaan dat God zelf hen heeft samengesteld en dat zij bijgevolg het compost van de laatste hoop zijn. Je ziet dat de laatste 40 jaar meer en meer bij ondernemers en politici. Zo is Jan De Nul bv. samengesteld door God om een baggerbedrijf te runnen, zich te laten omkopen door een belastingcontroleur en om 3.000.000 Belgen te schofferen omdat ze volgens hem minder hard werken dan hijzelf, dat ze zelfs te lui zijn om te willen werken. Het blijft wachten op de job discription uiteraard om dit te beoordelen. Er moeten van alle soorten zijn zei mijn grootmoeder, er zijn er dus ook die te lui zijn om belasting te betalen.
Kortom, neen, ik vind onbeleefde obers niet echt aangenaam, niet aan noch ver weg van de kust. Wat ik erger vind zijn restaurants die op grote borden schitterende menu’s aankondigen die ze in geen tijd microgolf gewijs opwarmen en op je bord kletsen voor een niet onaardige prijs.
Een tea-room uitbaatster in mijn buurt waar ik wekelijks op zaterdag mijn krant verorberde met een tas koffie van het huis verwoorde het na de renovatie van haar zaak als volgt: nu ja, ik weet het, sommige mensen klagen dat ze te dicht op mekaar zitten en dat de prijs van de koffie iets duurder is geworden maar tenslotte ben ik hier om geld te verdienen!
De opbrengst in een tea-room, restaurant en zelfs supermarkt wordt, de een al wat langer dan de andere, uitgedrukt in winst per m². Gezelligheid en comfort per m² zijn nu vervangen door de harde winstoogmerken van de ondernemer. Eéntje verwoorde het in één of andere serie als ‘de elasticiteit van de verkoopprijs’. M.a.w. hoever kan je een klant uitrekken alvorens hij protesteert?
Een ander voorbeeld, in een lokaal tankstation betaalde ik 1.10 EUR voor een smakelijk bekertje koffie. Ik zal eerlijk zijn, aan deze prijs vind je ze nog zelden. Tijdens een vakantieperiode was ik verplicht mijn dagelijkse koffie voor in de wagen elders aan te schaffen. Met een gezwinde uitroep kreeg ik de prijs te horen. Dat is dan 2.20 EUR voor de koffie en 1.60 EUR voor de krant.
Toen ik de uitbater ter verantwoording riep voor een beker koffie dat dan nog maar half vol was kreeg ik als antwoord dat dit dezelfde koffie was dan deze die ik elders aangeboden kreeg. Dat klopt zei ik maar wel iets duurder. De man bleek zeker van zijn stuk en gaf geen meter toe. Ik vertelde hem dat hij tegen een lagere prijs misschien wel 300 EUR jaarlijks aan mij zou kunnen verdienen maar dat hij deze keer slechts 2.20 EUR voor dit jaar aan mij zal verdient.
Laat mij nu even tot mijn punt komen. Mensen in de horeca verdienen echt geen ongeziene lonen. Werken in de horeca is best wel een zware job, wie dit beroepshalve full-time doet zal dit niet tot zijn 67e volhouden. Hiervoor krijgt hij een karig loon in een tijdsgewricht waarin de fooien bijna onbestaande zijn geworden. Hiervoor moet hij lange dagen draaien, week-ends ontberen met zijn gezin. Hij moet de zatte praat van menig te geletterd persoon verdragen. Nochtans blijft de horeca uitbater klagen, de personeelskost is nog steeds te hoog en ondanks de BTW-verlaging van een paar jaar terug in ruil voor jobs, jobs, jobs is er geen enkele personeelsverhoging merkbaar in de horeca. Je liegt, zal menig uitbater zeggen, mij goed zeg ik, ga naar de website van de NBB, vraag er de jaarrekening op en vergelijk er het personeelsbestand met dat van vorige jaren, moeilijker is het niet. Waar is die toegifte van de samenleving dan naar toe?
Sinds Ronald Reagan en Thatcher het roer in handen namen werd de perceptie verdraaid. De bevolking werd wijsgemaakt dat ze teveel belasting betaalden. Miljoenen mensen blijven dit geloven en laten zich nog steeds misleiden, begrijpen allang niet meer dat belastingen hun aandeel in de samenleving juist groter maakt.
Vandaag, 4 april 2016 stond in de krant de zoveelste wiki-leaks affaire te lezen. Het krapuul van de wereld verzameld in Panama, ons niet onbekend van vroegere bankenfraude. Niets is veranderd dus en weer dat eeuwige optimisme. De krant ‘de tijd’ op kop voor Belgenland heeft het over de grootste fraudezaak ooit, kassa, kassa. Morgen heet het dat dit alles wettelijk is en dat de witte boord crimineel niets te verwijten valt want dat dit alles wettelijk is, weliswaar nadat de wet is aangepast, kassa, kassa.
En onze politici? Minister Johan Van Overtveldt, de Milton Friedman adept, denkt u echt dat hij prioriteit zal geven aan deze tot hiertoe 732 bekende Belgen die belasting ‘ontwijken’?
Gelooft u echt dat het deze keer anders zal zijn? Laat me niet lachen. Om mij nog te laten lachen is er iets meer nodig dan een opleiding van Christophe Stienlet. En voor ik het vergeet Mr. Sonneville, misschien helpt respect voor de ober ook wel, probeer het eens, dat kost niets. Of niet veel meer.
