Twee belangrijke zaken zijn momenteel aan de orde op vlak van integratie- zowel als migratiebeleid: de vertegenwoordiging van de Islam in België, en de plaats die Turkije toegewezen krijgt in de terugname van documentloze migranten in Europa.:
1. De vertegenwoordiging van de Islam in België
Ik laat even in het midden of dit debat nog kadert in een integratiebeleid. Waarschijnlijk niet. Maar om historische redenen is er nog wel enig verband. De feiten nu: Op 29 januari 2011 stuurt de heer Ugurlu Semsettin, voorzitter van de Executieve van de Moslims van België Belga een bericht waarin hij laat weten dat zijn Executieve begin februari een voorstel zal indienen bij de minister van Justitie om de samenstelling van dit orgaan te herzien (via een nieuwe procedure).
Hij preciseert hiermee een eerder ingediend voorstel d.d. 20 mei 2010, dat eertijds als te vaag door de Minister omschreven werd en terug naar afzender gestuurd werd. De toekomstige minister van Justitie zal er zich moeten over uitspreken. Ondertussen wordt de huidige Executieve in haar bestaan verlengd tot 31 maart 2011. Volgens de heer Ugurlu Semsettin wordt zijn nieuwe tekst door de leden van zijn Executieve gesteund. Hij stelt voor dat de samenstelling zou verlopen niet volgens etnisch gekleurde herkomst, maar vanuit het veld van moskeeën.
In de stilaan traditie geworden praxis van het Belgisch-islamitische leadership, komt hierop al onmiddellijk een tegenstem uit eigen kringen. Werd dit voorstel goedgekeurd door de huidige Executieve, die overigens 15 in plaats van 17 leden telt?
Alvast één van de leden, mevrouw Isabelle Praile, beweert dat noch de algemene vergadering noch de leden van de Executieve kennis hebben van het voorstel, laat staan het goedgekeurd hebben. Haar commentaar: “Dit voorstel is gebaseerd enkel en alleen op bepaalde moskeeën en wordt gedragen door structuren die het grootste deel van de moslims van België uitsluiten.” Zij eist meer transparantie.
Mijn voorzichtige commentaar: als je als waarnemer zoiets leest, dan word je er toch een beetje moedeloos van. Wat is het nu? Is het een kwestie bij de Executieve van “niet kunnen”? Of is het een kwestie van “niet willen”?
Mijn indruk is, dat het een kwestie is van “niet willen”. Het kan toch niet waar zijn, dat die heren niet weten dat zij op die manier de deur openzetten voor de autoriteiten uit de landen van herkomst om via (hun ambassades en) ‘hun’ moskeeën opnieuw het beheer van de islamitische eredienst in België in handen te krijgen?
Ik verdenk de voorzitters van die Executieve, die op mekaar gevolgd zijn, ervan om telkens weer in die zin benaderd te zijn geweest en toegegeven te hebben aan de druk. Ik heb begrip voor de druk. Maar ik begrijp de Belgische overheid niet, dat ze niet eens en voor goed bij de buitenlandse instanties duidelijk maakt dat het hier om een intern Belgische zaak gaat, wat nog altijd niet betekent dat het tot slechte onderlinge verhoudingen moet komen tussen België en die landen van herkomst. Momenteel is in België slechts 1 op 5 Marokkanen niet-Belg. De verhouding bij de Turken zal niet veel anders liggen.
2. Afschaffing van de visaplicht voor Turken in ruil voor terugname door Turkije van ‘mensen zonder papieren’ die uit of via Turkije de E.U. binnengekomen zijn.
Ahmet Davuto?lu, Turkije’s minister van Buitenlandse Zaken, heeft de E.U. er recent op gewezen dat de E.U. de visa-plicht voor Turkse burgers die een E.U. lidstaat willen binnen komen, moet afschaffen. Dit maakt deel uit van een akkoord waarbij, als tegenprestatie, Turkije aanvaardt dat het migranten terug zal nemen die zowel via als vanuit Turkije Europa binnen komen.
Op 24 februari komen de ministers van Binnenlandse Zaken van de E.U. naar Brussel om het akkoord goed te keuren, waarna ook het Europees Parlement nog zijn goedkeuring moet geven. De E.U. landen die het moeilijkst zullen doen over deze afschaffing van de visaverplichting zijn Duitsland, Frankrijk, Nederland en Oostenrijk.
Zij vrezen een toestroom van Turkse migranten. Nu echter komen er reeds 10.000-en migranten op illegale wijze via Turkije (dus geen Turken zelf) en over Griekenland naar de E.U. De Griekse minister van Buitenlandse Zaken, Grigoris Delaverkouras, zal voor de ondertekening van beide luiken van het globale akkoord met Turkije pleiten, omdat de zaak dan in Griekse ogen meer beheersbaar wordt. Ook andere E.U. landen zijn voor de ondertekening.
De E.U. dringt echter nog aan op een voorafgaande voorwaarde waaraan Turkije zou moeten tegemoet komen, nl. de invoering van biometrische paspoorten die aan de EU standaarden beantwoorden. Nadien zou het dubbel-akkoord een feit worden..
In beide gevallen lijkt het me om ‘actualia’ te gaan die een ernstig debat hadden verdiend, ook bij ons. Hoe wil men anders de reële ontwikkelingen en uitdagingen in het migratie- en integratiebeleid begrijpen?
