Een week geleden besloot ik om honderd dagen lang, telkens om twee voor twaalf, twee minuten stil te staan bij klimaatverandering. Ik zou niets zeggen of doen, enkel zwijgen, op een willekeurige plek in de stad.

Ik doe dit omdat ik niet meer weet hoe de klimaatcrisis te stoppen. En ik wil getuigen van mijn stilte en van mijn verwarring. Ik wil anderen de ruimte bieden om ook twee minuten te nemen voor het klimaat.

Gisteravond krijg ik telefoon van een Antwerpse politieagent. Hij raadt me aan de actie niet verder uit te voeren, tot zijn collega me terugbelt. Ik begrijp niet goed waarom. Is het illegaal om twee minuten na te denken?

Vandaag, om half twaalf, word ik opgebeld door de agent die mijn dossier behandelt. Hij zegt dat ik op straat kom met een boodschap. Iedereen met een boodschap moet een aanvraag indienen. Ik begrijp het niet. Wat voor aanvraag moet je doen om te mogen zwijgen in het openbaar?

Hij zegt dat ik alles kan vinden op het e-loket. Ik vraag hem of het illegaal is wat ik doe. Hij zegt van niet. Hij zegt dat ik wel eens ongeluk kan hebben met een patrouille, die me een boete geeft. Dat hij me daarom belt. Om me te waarschuwen.

Na dit telefoongesprek is het bijna twee voor twaalf. Geen tijd meer voor een aanvraag. Als het mijn doel is om mijn twijfels over mijn omgang met klimaatverandering te delen, om te getuigen van mijn dagelijkse stilte, dan doe ik dat vandaag ook. Ik ga opnieuw naar de Dageraadplaats.

Wat volgt zijn twee minuten van ongerustheid. Ik kijk voortdurend rond me, en ik ben opgelucht wanneer de klokken twaalf uur slaan. Het dreiging van de politie heeft gewerkt. Ik heb niet kunnen denken. Ik heb me niets kunnen verbeelden.

En dat is waar ik bang voor ben. Er komt een moment waarop de angst belangrijker wordt dan verbeelding, waarop ik geen creatieve oplossingen meer zal kunnen bedenken, omdat er simpelweg geen tijd meer is om twee minuten na te denken. Omdat het water voor de deur staat. Omdat het eten duurder wordt. Omdat er geen water uit de kraan komt.

En daarom ben ik het aan mezelf, en aan mijn generatie, en aan alles in de wereld waar ik van hou verplicht om dit te doen. Elke minuut van bedenktijd die we hebben, is goud waard.

Deze middag diende ik een absurde aanvraag in voor een evenement. Zo goed als alle vragen waren niet van toepassing — ik maak geen geluid, bedel niet, heb geen dieren bij me, voer geen circusactiviteit uit, ik betoog niet, ik manifesteer niet, ik praat niet, ik zing niet, ik speel geen muziek af, ik blokkeer geen verkeer. Ik sta gewoon met een kartonnen bordje ergens in een park of op een plein. Op dat bordje staat ‘twee minuten voor het klimaat’. En ik zwijg.