De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Verwenskaart van het Ministerie van Unieke Zaken.
Opinie -

Tussen nooit niksen en verzuipen in vernietsing

Het zijn bizarre dagen, grotendeels tussen vier muren. De meningen over hoe we deze #blijfinuwkot-tijd moeten invullen zijn verdeeld: Meer boeken lezen, virtueel door musea wandelen, gratis films streamen, schaamteloos slabakken, filosoferen, eeuwig uitgestelde klusjes doen, vol- of deeltijds animator en thuisonderwijzer zijn voor je kroost, al dan niet gecombineerd met de boel draaiende houden via telewerk, en als je tussendoor nood hebt aan frisse lucht: anderhalvemeteren voor je leven.

woensdag 25 maart 2020 15:22
Spread the love

 

Het voelt als een heen-en-weergetrek tussen toch maar niet niksen en misschien toch eens toegeven aan die vernietsing. In mijn hangmat wiebelen met een goed boek en mijn snoet in de zon zit er hier niet echt in met twee energieke pateekes voltijds thuis. Nu veel ‘gemoet’ noodgedwongen wegvalt, komt er wel wat denkruimte en schrijftijd vrij, tijdens dutjes en tv-momenten – toedels, schermtijdprincipes.

Waarom maakt deze lockdown light mensen zo onrustig?

Het zal wellicht geen toeval zijn dat mijn gedachten net nu afdwalen naar een Apple For The Brain-avond in Antwerpen, eind november vorig jaar. Het thema op tafel: Hoe nemen we onze tijd terug in handen? De sprekers van dienst: filosoof Ignaas Devisch en verdrietdokter Dirk De Wachter. Ik herbeluister de opnames waar ik in de drukte van elke dag simpelweg nog geen overschot aan uren en energie voor had. Toch een gouden randje aan corona? Een specifiek fragment zindert na:

De mens in de kamer

“Alle ellende in de wereld ontstaat doordat mensen er niet in slagen rustig in een kamer te blijven zitten.” – Blaise Pascal, Les Pensées

De centrale gedachte is er eentje van de Franse denker Blaise Pascal (1623-1662). “We slagen er niet in om rustig zomaar niets te doen. We willen naar buiten, we zoeken erkenning, we willen een leven, we streven ergens naar. Dat maakt dat we onszelf vaak voorbijlopen, omdat er geen eindpunt is aan dat streven, omdat je altijd beter en meer kan in je leven en omdat je inderdaad die behoefte hebt aan sociale erkenning. Waarom streven we ergens naar? Waarom zoeken we naar die buitenwereld? Omdat iemand anders ons zegt dat wat we doen ertoe doet”, verklaart Devisch.

“De volkomen vernietsing is veel erger dan de drukte.” – Dirk De Wachter

De Wachter vestigt dan weer de aandacht op het andere uiterste van nooit kunnen niksen: “De man van Pascal is mijn patiënt, die in zijn kamer alleen zit, die niemand heeft en geen verlangen voelt. Als je geen verlangen meer hebt om iets te realiseren, dan wordt het heel moeilijk. Dat is een psychiatrische pathologie, zou je kunnen zeggen, maar dat heeft toch ook altijd met een context te maken. Vaak is dat verlangen kapotgemaakt door allerlei omstandigheden. Dat is rampzalig. Mensen die te veel bezig zijn, dat kunnen we gemakkelijker temperen met gesprekken of in het uiterste geval met medicatie. Maar negatieve symptomen – geen enkele motivatie om iets te doen met je leven – dat is heel moeilijk te behandelen. De volkomen vernietsing is veel erger dan de drukte.”

Doet dat onze rusteloosheid ontvlammen, een soort angst om te verdrinken in het niets? Ontstaan van daaruit misschien ook de vele oordelen over mensen die schijnbaar verlangeloos ganse dagen in hun kamer hangen? Niet per se van betekenis willen of kunnen zijn, kan je dat ook leven noemen? Is het abnormaal om geen drang te hebben naar sociale erkenning? Moet je dan dringend gerepareerd worden? Ga gerust met mij in dialoog, ik ben nieuwsgierig naar je kijk hierop.

Aan huis gebonden

Daarnet las ik een opiniestuk van een jonge mankemens die maar moeilijk kan verkroppen dat er eerst een verschrikkelijk virus moet woekeren vooraleer we massaal inzien hoe lastig het is om aan huis gebonden te zijn. Bovendien overstemmen de klaagzangen van al die tijdelijke coronasukkelaars de dagelijkse schreeuw van mensen met een beperking, voor wie sociaal isolement vaak geen tijdelijke noodmaatregel is en voor wie lang niet zoveel moeite gedaan wordt om toegang te creëren tot virtueel hoger onderwijs of flexibel thuiswerk.

“Als het om onze herkenbare niet-beperkte medemens gaat, dan slaan we massaal toiletpapier in. Maar wanneer kwetsbaren om hulp of toegankelijkheid vragen, dan vegen we daar al snel ons gat aan.” – Josefien Cornette

Tussen de hyperproductieve nooit-niksende gezonden en de hopeloos verzopen vernietsers heb je nog een grote grijze zone vol mensen die vaker dan ze zelf willen tussen vier muren moeten blijven, omdat hun lichaam en/of geest dat van hen eist. Jozefien Cornette omschrijft het treffend:

“Thuisblijven is geen teken van luiheid of misantropie, maar voor velen een must om het leven dragelijk te maken. De vele klachten over thuis moeten werken, komen voor mensen met een beperking over als onbegripvol. Het voelt alsof je eigen verhaal afgenomen wordt door anderen en we monddood worden gemaakt, terwijl de ongemakken waar het over gaat voor ons een vaste plek hebben in ons leven.”

Nog eentje om over na te denken terwijl je braaf in je kot blijft.

 

Zin in meer averechts leesvoer?

Hier zo!

 

Tot in den draai.

Lynn

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!