Sinds jaar en dag ben ik lid van Agalev, Groen! en Groen. Twee jaar lang was ik ook gemeenteraadslid voor Groen-Ecolo in Koekelberg-Brussel. Ik ben overtuigd van de noodzaak tot ecologische omslag om onze wereld samen gezonder te maken voor alle toekomstige generaties. De andere, urgente uitdaging is het terugdringen van de steeds groter gapende sociale ongelijkheid. Hoe langer, hoe vaker denk ik dat zowel Vooruit als Groen te gematigd en systeembevestigend zijn in hun omgang met het heersende neoliberalisme. Bij wijze van voorbeeld: dieselauto’s dienen niet zomaar vervangen te worden door dure, elektrische wagens. Er moeten vooral minder auto’s in het verkeer komen om letterlijke en figuurlijke ademruimte te scheppen.
Met de aankomende voorzittersverkiezingen bij de PVDA/PTB merk ik hoe ik intellectueel en emotioneel geprikkeld word door zowel de afscheidnemende als de toekomstige voorzitter van de PVDA/PTB, respectievelijk Peter Mertens en Raoul Hedebouw.
Groen en Vooruit hebben uitstekende, federale ministers. Petra De Sutter, Tinne Van der Straeten, Frank Vandenbroucke en Meryame Kitir zijn ontegensprekelijk sterkhouders in de Vivaldi-regering. Ze hebben een hoofd en hart voor de meest kwetsbaren in de samenleving maar ze zijn toch te snel tot compromissen bereid in het overeind houden van de neoliberale orde met het grote geloof in winst en groei. In die zin hou ik wel van de consequente en principiële houding van de PVDA/PTB verkozenen. Zelf ben ik een vat vol tegenstrijdigheden en twijfels, maar ik bewonder de rechtlijnige symboliek van politici die afstand doen van de helft van hun loon en die ook, zoals Ken Loach, bedanken voor alle kolonialistische en imperialistische macht- en eretekens. Peter Mertens doet mensen die zelden of nooit naar een boek grijpen, toch lezen over politiek en samenleving. En van zodra hij verscheen in het parlementair halfrond hou ik van Raoul Hedebouw, perfect tweetalig, een heerlijke spreker die met humor en zelfrelativering zelfs België kan verkopen aan flaminganten. Hoewel ik me ook erger aan het dogmatisme, het populisme en de blinde vlekken van de PVDA/PTB kan Hedebouw dat met flair wegspelen.
Ideologisch hang ik dus tussen groen en donkerrood in. Onze samenleving heeft meer nodig dan wat kleurcorrecties op het wilde kapitalisme waar politici helaas met handen en voeten gebonden zijn aan de economische machten en financiële markten. Big Tech en Big Pharma voorop. Zogenaamde socialisten die na hun politieke carrière een veelvoud verdienen en graaien dankzij banken en grote bedrijven zijn legio en ethisch laakbaar. Om Tony Blair, Gerhard Schröder, Wouter Bos, Dominique Strauss-Kahn en Luc Van den Bossche met naam te noemen. Hun greedy gedrag tast al decennia het vertrouwen aan in de sociaal democratie.
Ecologisch en socio-economisch is een omwenteling broodnodig om het welzijn van elke mens mogelijk te maken. Meer basiswelzijn voor elkeen, minder grenzeloze weelde voor een elite, lijkt me meer dan ooit wezenlijk. Minder machtshonger, meer algemeen belang. Onze wereld redt het niet meer met wat oplapwerk in de marge. Fundamenteler ingrijpen is noodzakelijk. Een sterkere overheid moet zich opnieuw bemoeien met de essentiële economie : van onderwijs en gezondheidszorg tot energie en het financieel-economisch gebeuren zelf. Tot nader bericht blijf ik lid van Groen, hopende dat de ecologische partij ook socio-economisch linkser wordt en niet alleen gefocust blijft op de hoog- en langgeschoolde middenklasse.
Wouter Hessels
Lid GROEN
Docent RITCS & ULB & INSAS Brussel
