Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik een boontje heb voor treinbegeleiders, misschien iets meer nog voor de vrouwelijke kaartjesknipper dan voor de mannelijke. Dit laatste heeft waarschijnlijk te maken met mijn mannelijke geaardheid. 

De treinbegeleider/ster is het gezicht van de NMBS. Zij/hij is de persoon die we zien, met wie we contact hebben. Het verdwijnen van deze treinbegeleider vergelijk ik met een grote winkelketen die zijn lichtreclame afschaft.

De ‘kaartjesknippers’ zijn een deel van het sociale cement van onze samenleving. Zij zijn een beetje de toeverlaat voor de reiziger, zoals de postbode het ankerpunt is van de samenleving in wijk of dorp.

Toevallig gaat het hier in beide gevallen om bedreigde jobs , functies die geen plaats meer hebben in een liberaal maatschappijmodel, waar iedereen geacht wordt alles voor zichzelf te klaren.

De treinbegeleidster/er heeft een maatschappelijk geweldige baan. Heel wat reizigers die andere talen spreken dan de Belgische staan dikwijls hulpeloos op het perron of maken zich in de trein zenuwachtig over een mogelijke aansluiting. Ik moet vaststellen dat de taalvaardigheid van onze spoorvrouwen en -mannen meestal onze stoutste verwachtingen overtreft. Nochtans gaat het hier niet om hoger gediplomeerde werknemers.

Dit zijn echter mensen die hun job met hart en ziel doen.  Zij begeleiden gehandicapten naar hun zitplaats, verwittigen blinde passagiers bij het afstappen. Welke computer kan dit nog op een verweesde trein zonder begeleider?

Deze geüniformeerde spoorwegman of vrouw straalt ook gezag uit. Hij of zij komt tussenbeide in conflicten of bij ongewenst gedrag.

De veiligheid staat voor dit NMBS-personeelslid centraal. Hij/zij zal zich altijd dubbel vergewissen of het wel het juiste ogenblik moment is om de deuren veilig te sluiten. De wat late reiziger krijgt van haar/hem een kordaat neen wanneer hij of zij nog snel-snel op een totaal onverantwoorde wijze wil instappen.

Met het verdwijnen van deze spoormannen en  -vrouwen verdwijnt de ziel van ‘den ijzeren weg’ en een baken van zachtheid en menselijkheid in onze samenleving.