Op Valentijnsdag organiseerde het Humanistisch-Vrijzinnig Huis in samenwerking met Het Roze Huis in Antwerpen de praatavond ‘Mijn kind is transseksueel’. Patrice en Anaïs (19), beiden familieleden van transseksuelen, kwamen getuigen over hun ervaringen. Patrice, moeder van een transseksuele dochter, vertelde over de lijdensweg die haar toenmalige zoon onderging. Anaïs deed een boekje open over haar leven als dochter van een transseksuele moeder, voordien haar vader. Onderzoeker Joz Motmans leidde het gesprek in goede banen.

“Mijn kind van vroeger wil ik niet meer terug”, zegt Patrice. “Sven was heel introvert. Hij werkte als kok bij ons in de zaak en kwam de keuken nooit uit. Toen hij 22 was, heeft hij ervoor gekozen om eindelijk zichzelf te zijn en als vrouw door het leven te gaan. Nu heb ik dus een dochter, Sofia. Ik zie dat mijn kind veel gelukkiger is nu. Sofia heeft veel meer zelfvertrouwen en wil constant onder de mensen komen.”

Patrice geeft toe dat ze het er in het begin heel moeilijk mee had. Ze had nog nooit van transseksualiteit gehoord en op het internet vond ze weinig zinvolle informatie. Tot ze andere ouders ontmoette in Thailand, waar Sofia haar laatste operatie onderging. “In Thailand kreeg ik veel steun van andere ouders. Eindelijk kon ik inzien dat het niet mijn schuld was, maar gewoon de natuur.”

Papa met pruik

Anaïs had minder moeite om de situatie van haar vader te aanvaarden. “Toen ik 14 was, ontdekte ik op oudejaarsavond foto’s op onze computer van mijn papa in een jurk en met een pruik op. Ik heb mijn ouders daar toen meteen mee geconfronteerd en zij hebben alles duidelijk uitgelegd. Het werd een emotioneel gesprek, maar een paar uur later waren we alweer spelletjes aan het spelen. Mijn ouders hebben mij altijd heel goed opgevangen en ik kon met al mijn vragen bij hen terecht. Ook mijn klasgenootjes namen het goed op.”

Patrice en Anaïs zijn het erover eens dat het gemakkelijker is om de omgeving meteen in te lichten. Anaïs: “In mijn nieuwe school heb ik aan mijn klas zelf alles uitgelegd over Fran. Zo weet iedereen de waarheid en kunnen er geen roddels ontstaan.” Patrice lichtte ook in haar restaurant alle klanten meteen in.

Genderstichting

Voor Patrice was de hele transitieperiode vooral moeilijk omdat ze het gevoel had dat ze bij niemand terecht kon. “Pas in Thailand ontmoette ik andere ouders waar ik mee kon babbelen. Dat heeft echt voor een ommekeer in mijn denken gezorgd. Ik kreeg veel steun van die lotgenoten. Thuis kreeg ik overal de deur tegen mijn neus. Ik vind het heel spijtig dat er in België niets bestaat waar familieleden van transseksuelen terechtkunnen. Daarom zou ik graag met andere ouders iets opstarten.”

Mensen die worstelen met hun genderidentiteit konden vroeger terecht bij de Genderstichting. Dat is nu geen autonome dienst meer, maar is geïntegreerd in de onthaalwerking van het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW). De aanwezigen op de infoavond dinsdag gaven duidelijk aan dat dit een probleem is. Er bestaan wel enkele organisaties die zich richten op transgenders, maar die zijn bijna allemaal ingebed in çavaria, de organisatie voor holebi’s en transgenders. Toch wordt dus nu gepleit voor een eigen belangenorganisatie.

(H)erkennen

Onderzoeker Joz Motmans heeft een doctoraat geschreven over de levenskwaliteit van transgenders in Vlaanderen. Ook hij voelt dat er nood is aan een ‘dirigent voor het orkest’, een onafhankelijke stichting specifiek op transgenders gericht. Zo’n stichting moet zorgen voor sensibilisering en de transgenderpopulatie op een positieve manier in beeld brengen. Motmans is wel positief over de toekomst. “Uit mijn onderzoek blijkt dat het in Vlaanderen de goede weg op gaat. De transgenderpopulatie wordt door de overheid al erkend als aparte groep voor een kansenbeleid. Dit is een enorme revolutie.”

Esthetisch chirurg Noorman van der Dussen sloot het debat af met een samenvattende quote. “In mijn praktijk heb ik al veel transseksuelen over de vloer gehad. De meeste zijn ouder dan 40 en hebben een moeilijk leven achter de rug, terwijl zij als kind zich al anders voelden. Wanneer de transitie gebeurt als je nog jong bent, is het veel makkelijker. Een genderstichting is nodig om bewustwording rond het thema te creëren, zodat mensen met een genderdystrofie dit sneller kunnen herkennen en erkennen.

© 2012 – StampMedia