Perceptie ‘het zijn allemaal economische gelukszoekers’ ontkracht

Dokters van de Wereld verleende tot hier toe 746 consultaties in de Humanitaire Hub.  Daarnaast ontmoet  de organisatie maandelijks ongeveer 150 mensen in de mobiele Medibus aan het Noordstation en rond het park. Uit de cijfers blijkt dat 10 tot 15 procent van de patiënten minderjarig is en net geen 10 procent is vrouw. Verder is meer dan twee derde van de transitmigranten afkomstig uit Soedan (tussen 40 en 55 procent) en Eritrea (tussen 15 en 25 procent). Daarna volgen landen als Libië, Syrië, Irak, Egypte en Marokko.

“De meesten onder hen komen uit landen met een hoge erkenningsgraad als vluchteling. Op zich zouden ze een grote kans maken op asiel”, duidt Pierre Verbeeren, Directeur van Dokters van de Wereld. “De reden waarom ze  toch geen asiel aanvragen is omdat ze ervan uitgaan dat ze hier geen kans maken op asiel. En ze hebben gelijk: hun vingerafdrukken werden meestal al in een ander Europees land genomen waardoor het volgens de Dublinregeling de facto onmogelijk is voor hen om hier asiel aan te vragen.”

Geweld en intimidatie door politie blijft een probleem 

Uit de gesprekken met de migranten die langskomen bij Dokters van de Wereld blijkt het geweld door de politie een ernstig probleem: “De zichtbare razzia’s zijn opgehouden, maar de mensen die bij ons langskomen, blijven verklaren dat hun persoonlijke spullen en medicatie worden afgenomen, ze tijdens controles op het openbaar vervoer geviseerd worden en dat ze regelmatig geconfronteerd worden met geweld, slagen en verwondingen door de politie.” 

In november nog werd een jonge migrant gehospitaliseerd nadat hij een beenbreuk opliep na confrontatie met de politie. Een onderzoek bij Comité P is intussen opgestart.

Een greep uit de getuigenissen die naar boven kwamen in gesprekken tussen Dokters van de Wereld en migranten die bij hen aanklopten:

“Nadat ze me boeiden, werd ik geslagen.”

“Ik durf niet naar het ziekenhuis, ik ben te bang voor de politie.”

“Ik werd gearresteerd door de kustpolitie. Ze sloegen me en schopten tegen me met hun voeten. Ik had pijn aan mijn hele lichaam. Ik heb de nacht doorgebracht in een cel waar ik niets te drinken of te eten had.” (Soedan, 25 jaar)

“Mijn medicatie werd afgenomen door de politie.” (Eritrea, vrouw van 26)

“Ze waren met drie en namen alles van ons af: mijn persoonlijke spullen, mijn medicijnen …” (Soedan, 29 jaar)

“Toen ik viel begon de politie mij te slaan. Tijdens het schoppen en slaan hebben ze mijn been gebroken. Ik ben al mankend op één been hulp gaan zoeken. Ik kon uiteindelijk terecht in het hospitaal nadat ik mijn vingerafdrukken had gegeven.” (Soedan, 31 jaar)

“Ik werd geschopt tegen het been tijdens een razzia door de politie in Brugge.” (Soedan, 25 jaar)

“De politie hier was zo agressief. Ze deden me denken aan de gevangenis in Libië.” (Libië, 23 jaar)

Het geweld en de precaire leefomstandigheden zijn terug te zien in de medische klachten: “Infecties aan de luchtwegen (24 procent), open wonden, kneuzingen en gewrichtspijnen (17 procent), schurft (4 procent) of mentale problemen (4 procent) zijn  symptomatisch voor een leven op straat onder constante angst en stress en slechte hygiënische omstandigheden”, vertelt Verbeeren. “Moest de opvang door de Brusselse burgers niet bestaan, dan zou de situatie trouwens nog een stuk ernstiger zijn.”

Onbegeleide minderjarigen en vrouwen

Dokters van de Wereld maakt zich ten slotte zorgen over de minderjarige en vrouwelijke migranten:  uit cijfers over heel Europa blijkt dat minderjarigen en vrouwen erg kwetsbaar zijn voor seksueel geweld en mensenhandel. Ondanks de inzet van humanitaire organisaties en burgers blijven deze kwetsbare groepen gedwongen tot een clandestien leven onder de radar. Eerder dit jaar nog liet Child Focus weten een verdrievoudiging te zien van het aantal vermiste niet- begeleide minderjarige vreemdelingen. Er wordt vanuit de overheid nog te weinig gedaan om deze uiterst kwetsbare groepen te beschermen, besluit Dokters van de Wereld.